|
| |
Tvveede deel
tvveede vvtcomen.
Darida.
CVpido waerdy Godt, soo sout ghy zijn rechtueerdich,
Maer neen, ghy zijt te cleyn, radeloos, en lichtveerdich,
Nochtans men noemt v Godt, sone van Citheree,
Die hemel, hel, en aerd, verweckt vol van onvree
Ghy zijt het ôch, 'tis waer v wapen v ontdecken,
De cracht van uwen pijl, mijn lijden doet verwecken,
| |
| |
Comt baeyt v pluymkens teer, in mijnder tranen vloet,
Die my v wreede wett', wt d'ooghen vloyen doet.
O! wett' der liefden wreet, teghen my soo verbolghen,
Een yder vliet v quaet, en ick, ick moet het volghen,
Om dat ick een bemin, die my de liefde riet,
Reden is veel te swack, als het gheweldt ghebiedt.
O! groote vlam der min, die door v hittich branden,
Ons herten soo verweckt, tot lijden veelderhanden,
Hoe comt dat ick bemin, helaes die van my vliet,
En die my soo bemindt, dat ick hem minne niet,
Of wildy proeuen ons door uwe groote crachten,
En doet het niet aen die, die v gheboden achten,
Oft ist om wreken v, van uwen ouden haet,
Wreeckt v dan aen die sijn, beschuldich van het quaet,
Placide soo ick sterf, om v daer mee te dienen,
Gheen grooter eer, noch lof, can ick van v verdienen,
Dan dat ghy my verghelt, als ghy my brenght in noot,
Om dat all' mijn verdriet mach eynden door de doodt.
Och van den heelen dagh, en vindt ick tijdt om rusten,
Van crijten, en gheween, vervremt van alle lusten,
Placidus 'tis v leedt, dat mijnen gheest vernoeght,
Helaes bedroefde vrouw', dat ghy oyt liefde droecht.
Den dach die gaet voorby, en sendt sijn doncker nachten,
Dat yders herte rust, van arbeyt en ghedachten,
Maer lijden waeckt met my, die ruste van my treckt,
VVant in den diepen slaep, wort mijn verdriet ontweckt,
Indien den dagh my gheeft, middel om yet te mercken,
Ialoursheyt voeght haer strack, daer by met hare wercken,
Den nacht door stilheyts rust, verdubbelt mijne pijn,
Als mijn ghedachte stil, in't ouerdencken sijn.
Den dagh, is my gheen dagh, door dat ick niet en vinde,
Dan wanhoop, sonder rust, om dat ick v beminde,
Den nacht, is my gheen nacht, door dat ick niet en rust,
VVant mijn verdriet, en pijn, in stilheydt hem verlust.
Desen bedriegher vals, om goeden moet te gheuen,
Die lonckt, en winckt ons toe daer door hy ons doet leuen,
Maer als hy ons dan heeft, in sijn ghewelt ghevaen,
Dan toont hy zijne cracht, en laet sijn vleyen staen.
Ghelijck den voghel hem, doet vanghen, door het singhen,
En hem den vis verhanght door 'taes, oft ander dinghen,
| |
| |
Dat hem den visscher gheeft voordachtich met opsett',
Ben ick gheuanghen oock onnoosel in het nett',
Maer lacen van dat ick, ghevanghen was, met listen,
Verloor ick sin, en moet, want die te samen twisten,
Dan hoop is mijne rust, die sal my gheuen raet,
VVant wanhoop my voorseyt, het aldergrootste quaet.
Dit en is noch al niet, maer t'meeste noch van allen,
Dat ick noch swijghen moet, in al mijn ongheuallen,
Och dat ick hem mocht sien, 'tverbeyden waer gheluck,
Maer neen 'tis raes voorwaer, hy laet my inden druck.
O! Placidus mijn siel, mijn licht, mijn vreucht, mijn herte,
Sleutel van mijn ghedacht, versoeter mijnder smerte,
Helaes ghevoeldy niet, hoe mijn teyrende vier,
Ontsteeckt van uwe deucht, en my doet steruen hier.
Soo ick dan niet en sien, dat my can hulpich wesen,
Rust v dan Darida, de doodt en wilt niet vreesen,
O! hemels isser hoop, soo sendt doch eenen dach,
Dat v wreede ghesett' ten besten keeren magh.
Is dit voor mijnen loon, is dit voor mijne liefde,
Is dit voor al de vreught, daer ick v in beliefde,
Verlaten och wat wet, ontrou hoe loont ghy my,
Och quaet te minnen is't, sonder wederparty.
Wat quelt v soo den gheest, van my tot uwer smerte,
Niet Princen zijt ghedanckt, den gheest bedroeuet herte,
Vreese die gheeft my in, dat ghy op ander denckt.
Stelt dat doch aen d'een sy.
V sinnen niet en crenckt,
Met ydel, sot ghedacht, ghy die mijn hert van binnen,
Meerder verwonnen hebt, als 'tmoghelijck waer te winnen,
Daerom zijt wel gherust, en stelt v als 'tbetaemt.
Ghelooft hem Darida, die weerdich zijt ghenaemt,
Der liefden schoon Godin, door schoonheydt wtghelesen.
Onnoodigh sulck verhael, onweerdigh soo ghepresen,
Schoonheyt, en dat ghy prijst, sijn gauen by gheual,
Voorwaer v comter meer, ia dusent in 'tghetal,
En meer als ick vermach, wt mijnen mont te spreken,
Nou laet het doch gheschien.
Wegh wat sal v ghebreken,
| |
| |
Ey 'tcussen voeght nu niet, beyt opeen ander tijdt.
Ach liefde uwen brandt mijn herte quetst, en snijdt,
Als ick sien dit ghecus, dan 'tsal my oock ghebeuren,
Soo soo hergaet het weer dat's recht als van te veuren,
Princes des minnaers brandt wort soo te recht gheblust,
Blust doch den mijnen oock.
Dit was bouen ghedacht van desen dagh' t'ontfanghen.
Voorwaer v by te sijn had ick seer groot verlanghen,
Maer d'oorsaeck wilde niet dat ick het con ghedoen,
De liefde van de mans schijnt altijdt euen groen,
Maer drooght ghelijck het hoy datmen haest siet verdwijnen,
Ey wegh met sulck ghepeys.
G'en soeckt hem maer te pijnen,
Dan 'tis de meeste smert die eenen minnaer draeght.
Smert, neen oprechte liefd', die my seer wel behaeght,
Mijn ziel ghevoelt de vreught van Daridas beminnen,
Die door haer deught verwint, meer dan ick can ghewinnen,
Veriaeght de vreese dan en zijt van rou ghestilt.
Wy zijn ter iacht gheweest, maer ghy alleen zijt 'twilt,
Daer uwen Placide soo vlijtich om wt speurde.
Geen Hert, geen Haes, geen Hind', en dee noyt dat ick treurde
Doen sy ontvloden my, maer dat ghy my verliet,
Vreucht waer met my ghedaen, 'tleuen en waer my niet,
Mijn ziel ghebonden is, in uwe schoone hayren.
Princes ghelooft hem vry, laet v vermoeden varen,
VVant hy bemint v wel ghestadich en ghetrou.
Voorwaer indient soo waer, ick my verheughen sou,
Gaen wy soo mach den gheest naer rust wat lust vercrijgen,
Der liefden Godt is blindt en qualijck can hy swijghen,
'T vier brandt ons maer van by maer 'tsijn dat brandt soo seer
Dat hoe wy veerder sijn het brandt ons meer en meer.
|
|
Auteursrechtvrij