|
| |
Tweede deel
Eerste vvtcomen.
Placidus. Diadamenus.
WAt docht v van de wilde iacht,
'Ken hadse noyt soo goedt ghedacht,
Den mensche leeft door all' die lusten.
Ick was vermoet ick moeste rusten.
Maer wat een vreucht, ay my, ick sweet,
Voorwaer dat loopen maeckt my heet.
Sabellus coppelt ghy die honden,
En strijckt den dien wat sijn wonden,
Hoe, sijn die ander niet ghequetst.
Iaechtse dan all' te nest,
Maer seker 'tis nu lust te iaghen,
Hoe spronckt dat hert door hegh, en haghen,
'tScheen dat het vloogh, door vrees' en schrick.
Sijn schoonheyt brocht hem inden strick,
VVant met sijn hoornen bleef hy hangen.
Door schoonheydt wordt men meest ghevanghen,
Ten sijn de herten niet alleen.
Herten vanghen sy in't ghemeen,
Maer die sy vanght sijn onse herten,
En gheeft voor lusten dobbel smerten,
Dan laet sy vanghen met gheweldt,
Ick ben van sinnen soo ghesteldt,
Dat ick my voor haer sal bewaren.
Die 'tminste seyt soeckt eerst te paren,
| |
| |
Ey doet v Ionckheydt toch gheen schandt.
Hoe meyndy dat ick mijn verstandt,
Al ben ick ionck niet can bedwinghen.
Neen, onsen staet soeckt die dinghen,
Leegheyt, Ionckheydt, rijckdom, en rust,
Sijn de wortelen van wellust,
En sijn ons by eer wijse soecken.
'T is waer 'ken can het niet vervloecken,
Als ick mijn seluen wel bedenck,
De vrouwen vanghen met ghewenck,
Meer dan wy doen, door list en netten,
Mijn liefde sou ick noch wel setten,
Op die schoon Nimphe die daer sadt,
Doen wy by 'twater rusten wat,
Kend' ghy haer niet, my dunckt sy lonckte.
Neen ick voorwaer, maer 'thert ontvonckte,
Als ick haer groote schoonheyt sach.
Die iacht was weerdich desen dagh,
Al hadden wy niet meer bedreuen,
'T verdroot my haer soo te begheuen,
Het wilt ontdeckte was te ras.
Ghy kent haer nou, 'tcomt weer te pas,
Maer seght weet ghy hier niet te iaghen,
Vergheeft my Heer, lust doet my vraghen,
Soo ick yet wist, Godt kenn' mijn ziel,
Dat ickse niet voor my en hiel,
Maer oock voor v als rechte vrienden.
Neen ick en wist nu niet te vinden,
Ghy weet wel wat, laet ons maer gaen.
Ey laet het weygheren staen,
'T en can niet min naer uwe iaren,
Dan yder wilt het self bewaren,
Dat isser 'trecht ghebruycken van.
Seker k'en doen als Edelman,
K'en can niet dencken yet te weten,
Oft 'tis ghemeyn oft oudt versleten,
Wat nieus verweckt den appetijdt,
VVant als het nieu is achten wijdt,
Maet weet ghy wat, seght eer wy scheyden.
| |
| |
Gaen wy, ick sal v leyden,
Maer sweyrt my als een Prins van moet,
Dat ghy my gheen ontrou en doet,
VVant ick heb haer naer mijnen wenschen.
Vervloeckt sijn all' ontrouwe menschen,
Ick ontrou, neen ghewis, ick sweyr,
Dat ick niet dan t'ghesicht begheer,
Den eedt die doen ick voor de Goden.
En ick, die houw ick als gheboden,
Daerom betrou ick op v woort.
Ick sweyrt als edel-man behoort,
Dat v gheen ontrou sal ghebeuren,
Desen is goet als die te veuren,
Men moet gheloouen sonder eedt,
Maer dese Princes, die ick weet,
Ick meyn dat sy v sal beuallen.
De Goden draghen uwer acht,
Darida hebt ghy soo ghewacht,
Dat ghy Placidem hebt gheuanghen.
Gaen wy ick weet sy sal verlanghen
My dunckt dat sy hier comt ghegaen.
|
|
Auteursrechtvrij