|
| |
Eerste deel
vyfde vvtcomen.
Placidus, Fuluius, Sabbellus.
VErwonderingh' mijn bevangt, ick verlangh' meer, en meer.
Ick vrees' my valt wat in, doch seyd' ick, dat om eer
Als Edelman behoort hy dede, ghelijck reden,
Daer med' en gaf ick last, noch vonnis, van 'tontleden,
Maer seyde dat hy sou, als Edelman betaemt,
Sijn eere voore staen, dus, of 'tsoo quaem, ick naemt,
Dat sy ghedoodet waer ick waer daer in onschuldich,
Dan ick vrees' van haer doodt want hy was onuerduldich,
Nochtans soo wou ick wel dat hy haer 'tleuen liet,
Want lieuer sout my sijn, en waer haer niet gheschiet,
Dan ick acht dat hy voor de meeste eer sal houwen,
Te laten leuen haer, en quellen niet de vrouwen,
En sien waer ouer dat het met der tijdt sal gaen,
Is't soo, hy sal voorwaer het beste sijn beraen.
Gaet laet hem stracx incomen.
Het hert dunckt my door vrees' voor Placide te schromen.
Maer wat sal het all' zijn ick en ben d'oorsaeck niet.
Seght my wel, hoe siet ghy, hoe is de moort gheschiet.
Och iae hoort bidd' ick doch hoe dese daet ghebeurde,
Hy sant my dies ick 'tseyt' wel dusentmael betreurde,
Dat ick haer dooden sou doch dochte weynich, dat
| |
| |
Sy soo ontschuldich was als ick 'tbeuonden hadt,
Daer hy seer groot misbaer en veel ghevloeck om maeckte,
'Kwas bly dat ick met 'tlijf ghesont van hem gheraeckte,
Want hy met dul geroep vervloeckte d'uer en dagh,
Dat hy geboren was en dat hy haer oyt sach,
'Ken weet oock anders niet want hy bleef daer staen vloecken
Oft hy ghinck met sijn sweert sijn inghewant door soecken,
Door 'tgrouwelijck ghebaer die hem sijn dulheydt gaf,
Doen haeren bleecken gheest hem voor quam wt het graf,
Noyt schrickelijcker dagh' con my den hemel gheuen.
Hoe is ons moeder doodt waer door dat wy hier leuen,
Vloyt, vloyt mijn ooghen beyd', als twee reuieren stijf,
Dat ick in tranen nu verdoen mijn leet, en lijf.
Och waer het moghelijck den hemel door mijn schreyden,
Iet te beweghen waer 'ken sou my niet verbeyden.
Comt Atropos comt voort snijt mijnen draet terstont,
Want niemandt helpen can mijn hert ter doodt ghewondt,
Voor vreught tot desen tijdt moet ick swaerlijck versuchten,
Door dat den lichten dagh d'ooghen doet onghenuchten,
Ach my dat dese schandt ons edel huys gheschiet,
Moet naer soo veel gheluck toecomen dit verdriet,
Dan mijne droeue clacht en helpt haer niet met allen,
Den moorder om sijn wraeck is inde wraeck ghevallen,
Den rechten loon naer werck heeft hy ontfanghen recht,
Sijn bloedt-dorst heeft vervult 'tvolbrenghen van den knecht.
Droefheydt en doet gheen goedt, wat wil ick my bedencken,
Onrust die sorghe baert, de ziel het meest doet crencken,
VVant al den dagh vernieut sy hare bitt're pijn,
Dees doodt moet nu het is met vreught vergheten sijn,
Den dach die gaet voorby dienaer ghy sult gaen vraghen,
Den vorstelijcken Prins oft hy med' wilt gaen iaghen,
Dees droefheydt door de iaght, wil ick stellen ter sy,
En openbaren 'them, om te verlichten my,
VVant oft ick my veel quel ten can my toch niet baten,
Daerom ben ick van sin dit claghen doodt te laten,
En iaghen met de iaght de droefheydt van mijn hert,
Daer in ick als in't net met droefheyt ben verwert.
| |
Choor.
EEn quade vrucht die wt den toren rijst,
In neemt 'tghemoet, iae 'theele licht der reden,
| |
| |
Den schijn is wel dat d'een den and'ren prijst,
En inwendich steeckt vol vileynicheden.
D'ontsinnicheyt, boosheyt, en toren spruyt,
VVt hooghmoet, en verachten van de deughden,
Die den mensch brenght, ten quaden eynden wt,
Onrust 'tghemoet vervremt ons van de vreughden.
Soo yemant doet teghen 'tgheen hem natuer,
Toelaten wil', behoortmen hem te achten
Onwijs, en sott', ong'luckich 'taller uer,
VVant reden hy door ontucht gaet verachten.
Den toren is den onderganck van 'goedt,
Als onwijsheyt, daer by wort 'tsaem ghevonden,
VVant dickwils men siet door onschult veel bloedt,
Vergieten, dat sy seluen gaen ter gronden.
Het is van nood' dat al die dinghen, die
De menschen gram doen, dat sy al blindt waren,
En onwijs, om dat gheen licht dinck is wie.
Soo gants vergramt goe' reden can verclaren.
Veel beter waer't te sijn gheboren niet,
Als tiranny te laten in hem woonen,
VVant als hy doet sal hem gheschieden siet,
Door dat de wraeck sijn meesters weer comt loonen.
Oft eenich mensch een Keyserijck besadt
Met boosheyt, soo verderft hy 'tallen enden,
Hy stort veel bloedt, en doet menighe stadt,
Vallen, en brenght veel menschen in ellenden.
'T ontprijsen niet, is't dat yemandt verstoort,
Om dinghen, die het selfde wel verwillen,
Hoe, oft wanneer het noodt doet, oft behoort,
Maer dat daer naer, den toren hy can stillen.
Een iammer saeck is't dat yemandt verhert,
In eyghen will', en toren gheeft de stede,
Als moordery, gheschiet om yemandts smert,
Daer hy hem self oock stellet in 'tonvreden.
De gramschap is loffelijck, als sy met
Rechtueerdicheydt, becleedt is 'tallen tijden,
Maer sonder reen wtsinnich hier op lett',
Is als verghift, moordadich quaet om mijden.
De gramschap is begheerte van de wraeck,
De gramschap is den raet een vyandinne,
Om datmen siet een ander wel de saeck,
| |
| |
Beter doorsiet, of die waer 'touerwinnen.
Soo houw' ick best datmen reden verstaet,
En eyghen will' hem niet en laet vernoeghen,
Dat door boosheyt comt doodelijcken haet.
Op dat de wraeck by haer niet en comt voeghen.
PAVSA.
|
|
Auteursrechtvrij