|
| |
Eerste deel
vierde vvtcomen.
Sabellus.
FY wreetheydt bouen maet, waer is mijn wreeden Heere,
Fy moordadighe daet, gheboren is d'onneere,
Voor 'tgans edel gheslacht, vervloeckt sy desen dach,
Ick wou dat ick mijn Heer mijn leuen meer en sach,
Mijn bloedt, en gheest ontstelt, alsmen wel can ghedencken,
Dat ick onrechtigh een ghinck metten sweerde crencken,
Daer schult, noch onneer in beuonden is gheweest,
Maer deuchdelijck in eer, d'onneere heeft ghevreest,
Ach wat heb ick ghedaen, als onnatuerlijck mensche,
Een vrou vol deugh, en eer, ghedoodt na mijnen wensche,
Beloghen t'onghelijck, van v die waert het kindt,
Hoe is't mogh'lijck Iupijn datmen soo kinders vindt,
Verwaentheyt sonder reen, hoe, wat gaet gy bedrijuen,
Die sielen moorders sijt, en t'onrecht doodt de wijuen,
Onsalighen Labin', comt verantwoorden ghy
Dees grouwelijcke moort van v moeder, die bly
Van herten was, doen sy van v welvaren hoorde,
Voorwaer 'twas my een smert, dat ick haer noch vermoorde,
Hoe wel all' dat ick ded' was niet dan sijn beuel,
Nochtans mijn hert besweeck door dit bedrijuen fel,
Ia ick en weet nau schier hoe ick ghelijck den snoode,
| |
| |
Dees edel oude vrou met desen sweerde doode,
Dan het is nu te laet, maer hoe het sal vergaen,
My dunckt ghy zijt verbaest, seght hoe zijt ghy gheuaren,
Sy is ter doot ghebracht maer niet sonder beswaren,
Het deert my in mijn hert wraeck volght my arme knecht.
Och, wilt ghy 'tweten recht,
'tFeyt is soo loflijck niet, nochtans sal ick 't verhalen,
Als ick na mijnen will', v moeder inde salen,
Alleen had door gheleydt, ick seyde 'tgheen ghy weet,
En my beuolen hadt doch druckelijk sy creet,
Soo ghy wel dencken moecht, en riep 'tis onwaerachtich,
Maer desen scherpen punct die was haer veel te crachtich,
Daer ick eyndichde mee haer roepen en ghejanck,
Soo dat sy sterf de doodt, sonder te ligghen cranck,
Doen nam ick haestich haer, om niet te beyden langher,
En snee haer 'tlichaem op, doch sy en was niet swangher,
Dies ick vervloeck den tijdt, dat ick ghinck dooden haer,
Siet haren bleecken gheest, volght my onrustich naer,
Haer fackel feng mijn hert, waer keer ick my waer henen,
Vertwijfelt voor de wraeck, vindt ick my in gheweenen,
Door dienstbaerheydt, in schad', 'thooft vliecht my ouer al,
'Tis wonder waer onrust, tot rust, my brenghen sal.
Doorbrekende dees aerd, ben ick hier voortghecomen,
Verschrickelijck ghestelt, ontschuldich 'tlijf benomen.
VVt 'tdiepste van der hell' bloedigh nochtans ghebaeyt,
In Acheron, en Stix, het wiel dat eeuwich draeyt,
Om met dees vlam het hert, van mijnen soon te branden,
Die my dus heeft ghedoodt, tot wraeck van mijnder handen,
VVat segh ick, my ghedoodt, ick leue door de daet,
VVant mijne wreede doodt wt gheen ghedacht en gaet,
Bereyt tot allen tijdt, om wreken en verstooren,
Die d'oorsaeck waren, dat men my soo liet vermooren,
VVant nu ick ben betuycht met valscheydt en bedroch,
Wilt mijnen gheest de wraeck, en is onrustich noch,
Ongheluckinghen tijdt, cont ghy my niet verleenen,
Meer tijdt om d'ongheual, met droefheyt te beweenen,
Verselschapt grouwelijck, meer dan ick segghen can,
| |
| |
Door wraeck van mijnen soon, niet sone, maer Tyran,
Bedroefden ouderdom, moest v dit noch ghebeuren,
Moest v, desen Tyran, onsalich soo verscheuren,
Voor den ghesetten tijdt, die ghy te leuen waert,
Daer ghy van d'ongheluck, der Goden wert bewaert,
Och dese mijne doodt, en cost noch niet versaden,
Den bloetdorst, van den gheen, die door sijn onghenaden,
Mijn leuen had ghecort, maer snee my open, wandt
Door valschen twijfel, hy doorsocht mijn inghewandt,
Soo heeft hy dan betaelt mijn moederlijcke sorghen,
Met droefheydt en verdriet, met woorden en verworghen,
En sendt my soo ter hell', in droefheydt, anghst, en druck,
Daer mijns ghelijcken, noch claghen haer ongheluck;
Mijn onrust my vermaent, dat ick moet comen schenden,
Met desen brandt, dat hy sijn leuen brenght ten enden,
Vergheeft my mijnen soon dat ick voor desen niet,
V ondanckbarich hert betaelt hebt met verdriet.
Nu dan comt my te hulp ghy helsche rasernijen,
Bereyt oock eenen brandt, ondraghelijck te lijen,
VVeerdich soo wreeden moort, aen die hem heeft ghebaert,
V Fackels nu ontsteeckt, betoont toch uwen aerdt,
Verbrandt hem d'inghewandt, soo dorstelijck van binnen,
Dat hy als Tantalus, den dorst en can verwinnen,
Laet hem oock niet ontgaen den swaren arrebeyt,
Die Sysiphus, voor straf te doen was opgheleyt,
Doet hem in eeuwicheydt, om sijn boosheydt te weten,
Als Tytius, het hert oock van de gieren eten,
D'onrustelijcke radt, dat Ixion met pijn,
In eeuwigheden draeyt laet hem te weynich sijn,
Dat hem de wreetheydt keert tot zijnder grooter schanden,
Op dat hy soo versaedt sijn bloetdorstighe handen,
Ongheluck voor sijn eer vercrijght hy met beclagh,
Van dese mijne doodt, verschrickt den claren dagh,
De Firmamenten groot, en Stigiam om sticken,
Iae hemel, zee, en aerd', van dese moort verschricken,
VVee my heeft dit mijn sorgh', voor loon aen v verdient,
Is dit om dat ick v van herten heb bemint,
Helaes mijn wenschen is, verandert in het blaesen,
Van dulle gramschap die, verwoedich my doet rasen,
Wensende dat mijn doodt, door v verdriet en smert,
| |
| |
Vernoeghen mach den gheest, en dit onrustich hert,
Waerom, ghy Goden die den hemel cont ghebieden,
En sloeght ghy my niet doodt, eer my dit moest gheschieden,
Soo waer onschuldich hy, die ick soo seer veruolgh,
En teghen wien den gheest, wraeckghierich hem verbolgh',
Daerom en suldy niet, met rust ter hellen dalen,
Maer v ondanckbaerheydt, in eeuwicheydt betalen,
Verdrieten ick v wensch, vervremt van alle lust,
d'Eeuwighe slauerny, voor v voorvaders rust,
Waerom weerhoud' ick my, v boosheydt soo te wreken,
Dat ick met desen brandt, v hert niet aen en steke,
Tot wraecke van mijn doodt, onsalich als ick ben,
Nu Liuia niet meer die v voor sone ken.
Opent ghy aerde nu, en ghy Goden der hellen,
Ontfanght my nu terstont, om naer verdienst te quellen
Simplegades verdrinckt verslindich inden grondt,
Den moorder die niet weert sijn moeder is ghejont,
Caribdis doet de wraeck, Scilla wilt my vernielen,
Iupijn eyscht toch van my dees ontschuldighe sielen,
Hemus comt valt op my die s'helschen boeck besluyt,
Cerberum smijt my neer, Charon comt met v schuyt,
Brenght my onsalich mensch tot in Plutoris eruen,
Comt voort, comt voort segh' ick, want ick will' haestich steruen
T'verdriet my hier te sijn den dagh dunckt my een Iaer,
Want desen gheest, en moort, benauwt mijn herte swaer,
Voor helsche raserny wilt uwen Borgher halen,
Op dat hy mach sijn schult met rechten loon betalen
Waerom en heb ick niet desen punct in mijn hert
Ghesteken, eer sy door my soo vermooret wert,
Dan, hy heeft noch den punct, ia 'tis ghewis den seluen,
Die als een schop in d'aerd, nae mijn hert noch sal deluen,
Gheluckigh sy den dagh die nu comt met verdriet,
Maer vervloeckt sy den tijdt dat d'oorsaeck is gheschiet,
Vervloeckt sy oock den mont die 't vonnis heeft ghesproken,
Dan vervloeckt noch veel meer soo 'tniet en wert ghewroken,
Vermalendijde tongh' die schande sprack t'onrecht,
Vermalendijt sy hy die oorsaeck gaf den knecht,
Comt dryhoofdigh ghediert wilt my nu gants verslinden,
Megera laet my doch der hellen afgrondt vinden,
Dat ick die stede vindt, van Pluto 'shelschen Godt,
| |
| |
En dat ick soo tot loon vercrijgh het doncker codt,
Een dicken neuel mist, dunckt my voor ooghen vallen,
De sterren, Son, en Maen, oock duyster met hun allen,
Nu dan, het is ghedaen, daer is mijn bloote borst,
Den punct, handt, ende will', dier noyt in steken dorst,
Maer v wraeck, droeuen gheest, heeft d'ouerhandt vercreghen,
Dat hy gaen soecken sal, waer mijn hert is gheleghen,
Ontfanght mijn ziel Iupijn, de doodt mijn hert gheraeckt,
O! doodt voor 'tleuen ghy nv vriendelijcken smaeckt.
Nu rust ô droeuen gheest, vernoeningh' heb ghy creghen,
Mijn onschult, gaet de wraeck, als vyandinne teghen.
|
|
Auteursrechtvrij