Eerste deel
tvveede vvtcomen.
Placidus. Sabellus.
DEn twijfel is onvast maer vast in 'thert des menschen,
Ick vrees' eer dat ick lees door twijfel van mijn wenschen,
Sabellus seght my doch gaet het mijn vrienden wel.
Ia'et Heer soo niet eer langh Fortuna speelt haer spel.
VVilt den brief wel doorlesen
Soo sult ghy sien waerom het lichtelijck sou wesen.
VVel hoe wat lees ick hier, wat schandelijcker daet,
Ons moeder is bevrucht oock vvaer vvel mijnen raet
Datmen haer dooden sou', om 't gheslacht niet t'onteeren
Neen Goden wilt van mijn, soo boosen wreetheyt keeren,
Bevrucht, hoe nu bevrucht, bevrucht te wesen nou,
Bevrucht hoe can het sijn, soo wel bejaerde vrouw',
Die schier onvruchtbaer schijnt, bevrucht te sijn van kinde,
Och moeder, moeder och, wie isser die ghy minde,
Voor v eer en gheslacht, wie isser die v 'thert,
Voor trouw en eere dus soo tot oneere tert,
VVie isser die v soo veel leughens doet gheloouen,
VVie isser die v soo van sinnen gaet beroouen,
| |
Onsalighe gheboort en waert ghy niet bedacht,
En hebt ghy hier gheen wraeck van niemant op ghewacht,
Dacht ghy niet dat dees schandt ons alle can verderuen,
Noch dat sy door den tijdt in eeuwicheydt sal steruen,
Iuppiter grooten Godt waer toe ben ick gheraeckt,
Hoe ben ik nv wee my door droefheydt gants verblaeckt,
Bevrucht, bevrucht, bevrucht, sout oock moghelijck wesen
Och als een wond' aen 'thert, is my dit pijn te lesen,
O arme die op aerd' in onghemake woelt,
En dacht ghy niet dees schand, die nv mijn ziele voelt,
Als ick den brief aenschou, soo dunckt my t'hert te breken,
VVaerom moeder ontrou, en hebt ghy niet ghesteken,
Een mes in dese borst doen sy was ionck en teer,
Soo wel als ghy 'tnu doet met dees vervloeckt onneer,
Vervloeckt segh ick te recht want d'eer van heel gheslachten,
Hanght aen eens vrouwen lust die licht sijn van ghedachten.
Waerom en heb ick niet voor 't voedich melck fenijn,
Wt uwe borst ghesoocht om hier af vry te sijn,
Dan 'ten is anders niet wat will' ick droeuich claghen,
D'eerste verloren eer is qualijck te bejaghen,
Door een vrouw' comen wy ter onneer, en tot schandt,
Daer wy d'eer hadde eerst van het Romeynsche landt,
Ons eerlijck groot gheslacht, gheen hooft en mach wtsteken.
En roemen meer van eer, ach 't verdriet my te spreken,
Den moedt die wert my vol moeder dit doede ghy,
Die lusten soeckt voor eer, en Labinum en my,
VVraeckgierich nu verweckt tot v, en ons bederuen.
O doodt hadt ghy ons doch voor desen tijdt doen steruen,
Soo waren wy bevrijdt te doen een wreede wraeck,
Die alleen boeten can de schult van dese saeck,
Och moeder wat onneer, doet ghy ons nu met schanden,
VVraeck, roept mijn herte, wraeck aen v, van mijnder handen,
Den dach my duyster dunckt waer is voorleden min,
Wegh Helles, wegh van my, want ghy rooft mijnen sin,
Drucx moeder wijckt van my, laet blijschap in my woonen,
Dat ick, dees mijn onneer, door gramschap niet en loone,
Die my ter herten gaet, en aendoet sulck ghewelt,
Dat ick door het verdriet nu niet en ben ghestelt,
Om hem te schrijuen dan, Sabellus wilt hem segghen,
Dat hy de saeck wel, voordachtich wil aenlegghen,
| |
En dat hy doet, ghelijck een Edelman toestaet,
Dees saeck is my te blindt om geuen goeden raet,
Dan voor al dat hy doch de saeck soo wil betrachten,
Want sy ons moeder is, die ons met pijn en smert,
Ghedraghen heeft met vreught veel maenden aen haer hert,
Dan dat hy 'tlicht gheloou' niet haest en wilt betrouwen,
VVant wraecke sonder recht den wreker doet berouwen
Keert dan op staenden voet en seght hem dit ras aen.
VVel Heer ick meyn dat hy v meyningh sal verstaen.
Seght hem dat wy gheluck sijn edelheyt toe wenschen.
Hy staet in sorghen groot die haetich is den menschen.
|
|
Auteursrechtvrij