Livia

[fol. A3r]

Sonet.

SEght Livia vvaer toe comt ghy ons vveer bedroeuen,
Daer v onrustich hert te vreden vvas ghestelt,
Of toet oock mijnen gheest beproeuen v ghevvelt,
Rust Livia bidd' ick vvant rust sal ick behoeuen.

Maer all' soec ic de rust d'onrust en vvilt niet toeuen,

En d'oorsaeck is den lust die my onrustich quelt,
Voort Hippocrene dan beuochticht doch het velt,
Dat vvassen mach de vrucht die Niev vv'landt eerst laet proeuen.

Hy gheeft ons eenen smaeck, en smaeck vervveckt den lust,

Soo zijt ghy Niev vv'landt dan d'oorsaeck van mijn onrust,
En niet de doode vrouvv' vviens gheest ick sou besvvaren.

Rust Livia gerust d'oorsaeck is Nievvvelandt,

Die ons door sijne const en goddelijck verstandt
Vervveckt lust, en onrust, daer vvy in rusten vvaren.

Veel deughs vanden Bosch.