Ode. Op de const-vloeyende Poêtische Tragedie van Livia, ghecomponeert deur den const-zinrijck Poët Gvil van Nievvvelandt, Ouderman vanden Olijftack Thantvverpen.
Tot vél derhand' genucht, strecken s'menschen gedachten
Maer bouen al, in twee soo staet hun meeste vreught
D'een mint d'el Poësy, met alle hare crachten
D'ander in Schilder const is aldermeest verheught,
Maer onsen Nieuwlandt cloeck Poët in dees twee consten
Bemintse niet alleen, maer hy ghebruycktse t'recht
Dies hem de Musa vroet, bereyt een croon vol ionsten
Die hem van d'eere selfs, wort om het hooft gevlecht
Siet hier sijn Poësy, hoe dat sy ons can leeren
Te schouwen d'oncuysheydt, al schijnts' in d'eerste schoon
Want ghy cont sien hoe sy vreught in droefheydt doet keeren
End' voor het lachen eerst, gheeft naer schreyen tot loon
De Moeder quam door haer, met twee sonen om 'tleuen
Den Keyser end' sijn son, wert oock ghebracht ter doodt
Dus leert v sijne const, vor oncuysheyt te beuen
VVant sy de menschen brenght in veelderhande noot
Merckt sijn vloeyende const, vol neerduytsch soet om lesen
VVaer in te bouen hy gaet ons const oeff' naers al
Die teghenwoordich sijn, dies is hy weert ghepresen,
Bouen iemandt diemen, prijs oft eer gheuen sal
In Schilder-conste cloeck, sietmen hem eer behalen
Dies by twee Croonen draeght, sijn benijders tot spijt
Die altijdt baecken seer, oft hy iewers mocht falen
Maer betert ghy sijn const, eer dat ghy hem benijt.
In Liefde verheught, P. Lenaerts Facteur vande Goud-blom, Thantwerpen.
Auteursrechtvrij