|
| |
Vierde deel, Tweede Wtcomen.
Nabuchodonosor, Nebo, Hamiltal.
Ha! Triumphant geluck, nu Triumpheert mijn ziel,
Dat Bel nu selver comt, en voor my neder kniel,
Nu ben ick meer als hy, 't gheluck heeft my verheven,
Niet en ontbreeckt my nu, als een onsterff'lijck leven.
Dat ick onsterff lijck waer, all' 't Goddelijck geslacht,
Verschrickte self door vrees', van mijn onwinbaer kracht.
De maen die heeft alree, haer aenschijn inghetoghen,
Doen sy mijn vroomheyt sach, en Conincklijck vermoghen,
Den Voerman van de Son, den Lichter van den dagh,
Tradt aerseligh te rugh, doen hy mijn vroomheyt sagh;
Al bevende van schrick, onbondt hy syne Peerden,
En vloogh voor mijn ghesicht, met haer op van der eerden,
Den grootsten Donder Godt, die 't Donderen van hem sendt,
En was dees donderingh, op 't aerd'rijck niet ghewent,
Hy liet syn dond'ren staen, en sagh met vrees' beneden,
Of hem langhs Offa weer, den Hemel wert bestreden.
Ha! Triumphant gheluck, 't is wonder dat een Man,
Soo veel voorspoedigheyt, alleen ghedraghen can.
Dat ick als and're waer, met menschelijck beweghen,
Den last van het gheluck, sou my den hals verweghen.
'k Moet lachen dat dit volck, hooveerdich haer beroemt,
Dat sy Godts kinderen zijn, of naer hem zijn ghenoemt,
Ick thoon haer dat ick ben, den Sone van de Goden,
Niet sy, maer ick voer uyt, haer willen en gheboden,
Al dat men in mijn siet, is Goddelijck gheluck,
't Is wonder dat ick haer, niet uyt den Hemel ruck.
't Is wonder dat ick ly, dat ymant hier beneden,
Eerbiedigh als voor my sal storten syn ghebeden,
De Werelt is te kleyn, voor mijnen grooten naem,
Den Hemel is vervult, van mijn verdiende faem.
Van 't Oosten, tot in 't west, van 't Suyden tot in 't Noorden,
Wordt mijn grootdadigheyt, verheerlijckt door de woorden.
| |
| |
Vervloeckten Israliet, ha! Slaefschen dwasen hondt,
U wel-verdiende straf, die sult ghy sien terstont,
Den dagh van u gheboort, sal ick u doen beclaghen,
Om u meyneedigheyt, sult ghy de straffe draghen.
Flocks dat men hier terstont, den booswicht brenght voor my,
't Is wonder dat ik hem, soo langh in 't leven ly.
De Moeder van u slaef, die haer buyght voor u voeten,
Doet bidden dat sy mach, u hoogheyt comen groeten.
'k Verstaen dees groetingh wel, geen vrouwelijck gheween,
Beweeght mijn rotsigh hert, 'k ben herdt ghelijck den steen,
Gaet henen brenght haer hier, ick sal haer groetingh hooren;
Maer dat sy voor haer siet, van my niet meer te stooren.
Ick sweyr hem by de Son' en by mijn eygen hooft,
Dat hy van syn ghesicht, of leven wert berooft,
Binnen.
Sijn ooghen sal ick hem doen uyt syn Voor-hooft trecken,
Om tot mijn tijdt-verdrijf, soo wat met hem te gecken:
Doch eer hem dit gheluck, van my noch sal gheschien,
Sal hy syn Kinders doodt voor syne voeten sien,
Geen wortel noch geen saedt, en sal hem overblijven:
Maer sal syn gansch geslacht, van 't aerd'rijck doen verdrijven.
| |
Verschooningh.
Hamiltal met eenighe Gevanghenen,
Comt gaen wy naer den Vorst, misschien sal ons ghebedt,
Versoeten synen haet, en grouwelijck opset.
Sijn hert en is geen rotsch, hy is ghelijck een ander,
Geen vleesch-verslindigh dier, gheen Tygher noch Salmander,
De Borsten van een Vrouw, die hebben hem ghevoedt,
Sijn menscheyt hoop ick sal, beweghen syn ghemoedt.
Ons uytghetrocken Hayr, ons suchten, en ons tranen,
Die sullen hoop ick hem, tot medelijd' vermanen.
Ick sien hem, ach o! Godt, comt toch en staet ons by,
Beweeght zijn groote ziel, dat hy bermhertigh zy.
Ghy die de Werelt dwinght, en machtigh zijt uw' Wetten,
Als eenen aerdtschen Godt, naer uwen wil te setten.
Begunstight, en bemint, van hem die eeuwigh leeft,
Wiens grootheyt op der aerd', nu geen gelijck en heeft.
Vergeeft my o! Monarch, dat ick voor u com knielen,
Ick brengh in my, voor u, meer als thien duysent zielen.
Ick buygh voor uwen throon, en bid van gantscher hert,
Dat hy in eeuwigheyt, van Godt bevestight wert,
Dat hy oneyndigh sy, en sonder verghelijcken,
En onder syn ghewelt, mach brenghen all rijcken,
| |
| |
Doch bid ick soo den Heer, u in zijn plaetse stelt,
Dat ghy soo wel zijn deught, wilt volghen als ghewelt.
Den Heer die dondert wel, met schrickelijck ontweder,
Doch laet naer weynich tijdt, syn Sonne schijnen weder.
Al wort hy somtijts gram, en om ons quaet verstoort,
Syn gramschap gaet voor by, als hy ons smeecken hoort,
Verhoort ons van gelijck, hebt met ons mede-lijden,
En doet ons niet te straf, naer ons verdiensten lijden,
Vergeeft, vergeeft, bid ick, op mijn gheboghen knien,
Laet ons u Son' van deught, of wel haer stralen sien.
Wat is 't dat ghy begeert, dat ick u sou vergeven?
Al 't geen dat mijnen Soon, heeft teghen u bedreven.
Die 'n booswicht, die het hert, verhert, is in het quaet?
Hy is ghenoech gestraft van syn ontrouwe daet,
Geen straf is straf ghenoech, om straffen syn misdaden.
De grootste misdaedt wort, verwonnen door weldaden.
Hy dwinght my tot de straf, neen, hy moet syn vernielt,
Staet op, 'k en wil geensins, dat ghy hier voor my knielt,
Die voor Verraders bidt, die maeckt hem selven schuldigh,
Al bid' ick voor mijn kindt, soo ben ick doch onschuldigh.
Wy knielen soo 't betaemt, voor uwe Majesteyt,
Wat onschult condt ghy doen, ghy hebt hem oock verleydt?
‘Soo daer geen misdaet waer, niet dat ick 't wil voorschoonen,
Den Vorst en sou geen deught, noch goetheyt connen thoonen.
Daer niemant en misdoet, of daer geen quaet gheschiet,
Daer zijn de Wetten doodt, de deught en geldt daer niet.
Het is veel meerder lof, syn gramschap t'overwinnen,
Als een gantsch Coninckrijck, vol Steden in te winnen.
De misdaet van het volck, streckt tot des Conincks eer,
Wanneer hy maer en straft, als een genadigh Heer.’
De Werelt hebt ghy schier, met wapens overwonnen,
U grootheyt en ghewelt, is van u jeught begonnen.
De vrees' van uwen naem, sal leven in 't ghedacht,
Soo ghy bermhertigheyt, cont thoonen met u kracht.
U eer sal dobbel zijn, soo ghy ons spaert het leven
En ons als eenen Godt, ons misdaedt wilt vergeven.
De Goden straffen strengh, de Stichters van verraedt,
Haer Hemelsche natuer, is vyandt van het quaet.
Den Sondaer die bekeert, is Godt den Heer ghenadigh,
Sijt ons toch van ghelijck, goed-jonstigh en weldadigh.
De goedtheyt van den Vorst, comt van den Hemel af,
Vergeeft ons misdaedt toch, en zijn ons niet soo straf.
Doen hy my zijn beloft, meyneedigh heeft gebroken,
Hebt ghy 't hem toe gestaen, en niet als nu gesproken,
Nu siet hy, dat hy heeft, den Rietstock in syn handt,
Dat hy weer hulp versoeckt, uyt het AEgyptsche Landt.
| |
| |
Ick heb het wel voorseyt, dat hy soo soude varen,
Doch men heeft my veracht, om d'outheyt van mijn jaren,
Helaes wat cost ick doen, daer selver den Propheet,
Schier om syn leven quam, om dat hy 'thadt voorseet.
Het vyer van syne jeucht, en syn vervloeckte Raden,
Die hebben hem helaes, tot zijn verderf gheraden,
't Was syn, en ons verderf, en van ons gantsche Stadt,
Dat hy in een verbondt, met Pharo Necho tradt.
Heb ick dan onghelijck, dat ick my heb ghewroken,
Aen een die synen eedt meyneedigh heeft ghebroken?
Geen redelijck verstant, en geeft u onghelijck,
Een die meyneedigh is, verbeurt syn Coninckrijck,
‘'t Is beter trouw te zijn, als Conincklijck gheboren.’
Soo syn wy dan al t'saem, om synen 't wil verloren,
Wat schade lijdt hy doch, die self zijn scha' verkiest?
Verliest hy niet genoech als hy zijn Rijck verliest.
Ick bid' den hooghsten Godt dat hy u wil bewaren,
Dat ghy oock niet en voelt, dat ons is wedervaren,
Hoe cander meerder leedt, aen soo een Vorst geschien,
Dan dat hy hem geboeyt, ghelijck een slaef moet sien?
Syn moeder, en syn Vrouw, syn Kinders, Stadt, en haven,
Verwonnen, en vernielt, en all' syn Volck tot slaven.
'k En acht dat noch al niet, by dat hy heeft misdaen.
Ach Godt! Hoe sal het noch, met mijnen Soon vergaen?
Can mijn verdroef gheween, u herte niet beweghen,
Is u versteent gemoet, tot bloedt en moort gheneghen?
Weet ghy niet o! Monarch, als ghy de Princen moort,
Dat Godt in synen Throon haer droeve klachten hoort?
Wilt ghy dat uwen naem, vercregen door Victory,
Als van een Monster-dier, sal blijven in memory?
Ha neen! En doet dat niet, maeckt niet dat u gheslacht,
Om u bloedt-dorstigheyt, of wreetheyt wordt veracht.
Doet my de droeve ziel, uyt dit mijn lichaem rucken;
Stort mijn onschuldich bloedt, treckt my voor hem in stucken.
Om uwen ouderdom, vergeef ick u misdaedt.
'k En bidt niet voor my self, maer voor den gantschen staet,
Ruckt vry mijn oogen uyt, doet my vry duysent pijnen,
Doet my door vyer en vlam, tot roock en asch verdwijnen.
Geen pijn noch geen verdriet, en sal ick my ontsien,
Soo mijnen Soon daer door, maer voordeel mach geschien.
Aen die onschuldigh zijn, en wil ick my niet wreecken.
Een die onschuldigh is, mach wel ten besten spreeken,
't Is waer, als 't niet en streckt tot naerdeel van het rijck.
Die om ghenade bidt, en doet geen onghelijck.
Ick wil dat ghy by ons, sult onbeschadight leven.
Soo moet ghy mijnen Soon, zijn misdaet oock vergheven,
| |
| |
Syn schadelijck verlies, is my de grootste scha,
'k En acht dees weldaet niet, thoont ghy hem gheen ghena.
U ken ick sonder schult, maer hy is een Verrader.
Vergeeft syn misdaet dan, ter liefd' van synen Vader.
Sijn misdaet is de mijn, want hy en ick syn een.
Hy heeft alleen misdaen, 'ken straf hem maer alleen.
Syn Vader heeft verdient dat ghy 't hem sout vergheven,
Die voor u o! Monarch, ghelaten heeft syn leven,
Doch soo ghy dese deught, syns Vaders niet en acht,
Soo straft my, dat ick heb, ter Werelt heb ghebracht,
Rechtveerdich sal de straf, op my, syn Moeder comen,
Om dat soo snooden Vrucht, van my is voortghecomen.
Iosias uwen Man, stondt my in 't oorlogh by.
Maer u meyneedigh Kindt doet my verradery,
Syn ontrouw, en verraedt, doet my veel meer ontsinnen,
Als my syn Vader oyt, gaf oorsaeck van beminnen
Hebt ghy hem oyt bemint, soo thoont het naer syn doodt,
'k En can niet, soo ick wil, syn misdaet is te groot,
Wat heb ick al ghedaen, om u gemoet te stillen,
Wilt maer grootmoedich Vorst, het staet doch aen u willen.
Den Welstandt van het rijck, die dwinght my tot de straf.
Ach Godt hoe sendt ghy my, ellendigh in het graf.
'k En klaegh niet over u, 'k Heb met u medelijden,
Soo ghy dan maer en wilt, soo condt ghy my verblijden.
Wie kan soo wel als ghy, verdrijven mijn gheween,
Ha! Niemant heeft de macht, het staet aen u alleen,
Een yeder wacht van u, zijn vreught of zijn verderven,
Doet my dan soo veel gunst, eer my den Heer doet sterven,
Dat ick mijn Kindt mach sien, niet in zijn heerschappij:
Maer levendigh alleen, uyt zijne slaverny.
Al heeft hy teghens my, het grootste quaet bedreven,
Nochtans om dat ghy 't bidt, sal ick hem laten leven.
Laet syn verlossingh dan, doch dadelijck gheschien.
Eer avondt en sal hy, zijn ketens niet meer sien.
O! Aldergrootste deucht o! Goetheyt hoogh ghepresen,
'k En ben de gunst niet weert, die ghy my hebt bewesen,
Met een danckbarich hert, buygh ick my voor u neer,
Ghy doet mijn droeve ziel, met vreught her-leven weer.
Sijn kinders sal ick oock soo in haer vryheyt stellen,
Dat niemant haer voortaen, met leedt sal connen quellen.
Nabuch. Binnen.
't Is tijdt o! Israel dat wy met bly gesanck,
Den Aldergrootsten Godt, des Hemels, singhen danck.
Dat hy ons heeft bewaert, in 't midden der Vyanden,
En soo ghenadigh treckt, uyt haer verwoede tanden,
Dat hy het wreedt ghemoet, des Conincks heeft versacht,
En hem tot billijckheyt, en reden heeft ghebracht.
| |
| |
Dat Iacob het verstaet, en Iuda lof mach singhen,
Van Gods bermhertigheyt, en grootheyt synder dinghen.
|
|
Auteursrechtvrij