Vyfde deel.
Tweede wtcomen.
Nero. Petinus.
MOet Nero dan de vrees' oock onderdanich wesen?
Moet sijn vervloeckt gheluck door vreese sijn mispresen?
Ach! vrouwelijcke vrees', die ons de droomen voert
Tot in ons mannich hert, die gheest en ziel beroert.
Moet ick die noyt te voor ghewoon en was te droomen,
Nu droomen; en dat dat mijn moedich hert doet schroomen?
Neen, 'tis wat meer als droom, voor seker ick ghelooft,
Mijn rijck is 't roer van 't schip, dat my soo scheen gherooft:
Mijn moeder my vertoont, mijn huysvrou hier beneden
Roept, Nero, Nero vast, en laet my noyt met vreden:
Mijn peerts, en mieren droom voorsegghen alle quaet.
Als ick denck hoe 't ghemeynt nu lestmael in 't Senaet.
| |
(Doen ick der schelmen straf wou straffen als den strenghen)
Riep, o Auguste, ghy sult dan de straf volbrenghen,
De Goden sijn vergramt, 't is all' op my verstoort,
Een yeder soeckt, en wenscht om my te sien vermoort:
De beelden vallen af, de Mausolesche deuren
Gaen oock van seluen op, als of men haer dé scheuren,
En roepen Nero al; Ia Sporus, mijn ghedacht,
Toont my in eenen rinck Proserpin vercracht.
Wat sal dan Nero doen? sal hy by Galba vluchten,
En vallen hem te voet, met weenen; en met suchten,
Meer dan sijn eer ghedooght? neen lieuer by den Parth,
Al wist hy dat hy daer sou lijden meerder staert.
Wat segh ick by den Parth'? 'tis beter my te veysen,
En cleeden my met rouw', schijndroeuigh van ghepeysen;
En gaen voor mijn ghemeynt, en vallen haer te voet,
Dat om mijn wreedtheydt haer soo grouwelijck verwoet.
Neen, 'tis te vol ghevaer, sy souden my ontleden;
Eer ick ter plaets sou sijn daer ick soud doen de reden.
Locusta, dit fenijn is dooden besten raet,
Dat my verlossen sal van vrees', verdriet en haet.
Sijn aenghename cracht sal dese boss' bewaren,
En Nero wijsen 'tlandt daer hy sal moeten varen.
Petine, rijdt terstont naer Osti' by de zee,
En maeckt dat daer strack sijn veel schepen op de ree:
Maer set daer niemant op, dan van mijn vrije slauen,
Die my 't ghetrouste sijn in des' mijn naeste hauen.
Ter wijle sal ick sien wat my noch staet te doen,
Dan vindt my morghen in Seruilis houen groen;
Den nacht, die eensaem is, sal ons sijn hulpe gheuen.
Als teghenspoet beghint, dan kentmen eerst het leuen.
't Augustelijck gebodt sal haestelijck gheschien,
En wensch ons wt de vrees', met macht, oft vlucht te sien.
|
|
Auteursrechtvrij