|
| |
Vyfde deel.
Eerste vvtcomen.
Seneca. Fenius. Statius. Pompeia Paulina.
WEL aen, soo wilt hy dan dat ick de doodt verkies?
En dat ick, voor den dienst, mijn leuen oock verlies?
De grootheyt van 't ghemoet betoont me in het strijden,
En datmen teghenspoet can sonder vreese lijden.
O Goden! die de saeck van 't menschelijck gheslacht
| |
| |
Te voren hebt ghesien, door d'alderhoochste cracht,
En siet, als voor der handt, dat was en dat sal comen,
Eer dat in ons ghemoet de saeck is voorghenomen:
Sijt mijn getuyghen al, ick neem u daer voor aen,
Voor wien ick wel bereyt tot in mijn eynde staen,
Dat ick mijn siel aen hem rechtueerdigh hebb' ghequeten,
En gheenen plicht, noch raedt, in sijnen dienst vergheten.
Ghy weet, en hebt ghesien, (ô Goden) mijne daedt,
Dat ick onschuldigh ben aen dit vervloeckt verraet;
En dat ick euen wel, om sijnen haet te coelen,
De grouwelijcke doodt moet in mijn lichaem voelen.
Wel aen dan, treden wy met onuersaecht ghemoedt,
Vrijwilligh tot der doodt, en gheuen hem het bloedt,
Dat sijnen dullen dorst, wraeckghierich mach versaden:
'Ten waer voor ons gheen eer te bidden om ghenaden.
Gaet henen, Statius, en haelt mijn tafelet,
Waer in mijn Testament volcomen is gheset;
Om dat men naer mijn doodt gheen saeck en sou beroeren.
'Ten is van gheenen nood', wy sullen 'twel wtvoeren:
Laet Caesar macht van 'tsijn, 'ten hoeft gheen Testament.
Nou dan, dit is den loon van mijn ellendich endt.
Och! vrienden, mijn ghemoet en can ick niet wtspreken,
Om dat ick niet en can voorcomen u ghebreken.
Ghy siet ick word' belet te loonen uwe deught,
Waer in ick voor het lest hadd' mijne meeste vreught:
Dan, naer all' dit verlies, houd' ick het best van allen.
En daer ick oyt in hadd' mijn meeste wel ghevallen:
Dat is de lieue deught, voor mijnen grootsten schadt,
Die ick onweerdelijck, met grooter eer, besadt.
Maer all' dat ick u laet, dat is mijn leer, en leuen,
Spijt Nero, hy en can gheen nutter rijckdom gheuen.
Wat weent ghy? weet ghy niet dat ick d'onruste zee,
Met hare baren laet, en vaer naer stille ree?
Om met volcomen rust, en eeuwelijck met vreden,
Het aenghename velt Olympus te betreden?
Wat is dit leuen doch? is 't niet een groot tempeest?
En reden datmen dat verschrickelijcken vreest?
Is't niet een wreede reys, door wilde woeste weghen,
Waer in de roouers ons, en moorders comen teghen?
| |
| |
Neen, laet het weenen staen; de werelt die ick laet,
En is maer schijn van vreught, verborghen in den haet;
Hoe schoon, en aenghenaem, dat sy haer comt verthoonen,
Soo moet sy doch in 't lest met ydel wesen loonen.
Ick schaem my, dat ick sien, dat ghy hier staet en weent.
Weet ghy niet dat ons dit den hooghen Godt verleent?
Neen vrienden, neemt maer moet, leert teghenspoet verdraghen,
'Tis kinderlijcke vrees' soo droeffelijck te claghen.
Wy kennen Nero wel, en weten voor ghewis,
Dat hy door sijn natuer, wreet, en bloedtdorstich is,
Wat cander doch van hem veel beter sijn te wachten,
Die soo verwoedich thoont sijn dulle wreede crachten?
Wat moorden can doch voort vervuilen sijne wraeck,
Dan dees mijn droeue doodt, daer ick met wensch naer haeck?
Wat can hem sijnen naem meer in verachtingh stellen,
Dan dat hy, teghen recht, ons senden doet ter hellen?
Wel hoe mijn lieue ziel, en zijt ghy niet verblijdt,
Dat ick de werelt laet, met haren dullen nijdt?
Maer waerom dit misbaer? en crijgh ick niet mijn wenschen?
En laet den wreeden hier, bloedt-ghierich, by de menschen?
Weet ghy niet, dat ick gaen, met strijdende ghewelt,
Naer 't lieffelijcke dal, en schoon Elises velt?
Weet ghy niet; dat ick gaen, daer bouen by de Goden,
Om eeuwelijck met vreught te dienen haer gheboden?
'Tis droeuigher te sien, dat hier den boosen leeft,
Dan dat den goeden sterft, die sijn vernoeghen heeft.
Paulina seght my doch, en moeten wy niet steruen,
Om dit seer saligh rijck, vol vreughden, te verweruen?
Och! hoe vol groote deught sijn all' de Goden goet?
En hoe vergaet den mensch, die alle boosheyt doet?
Wie sou dan niet met lust naer hare vreughden haecken,
Daer hare cracht ons ziel onsterffelijck can maecken?
Thoont daerom u ghemoet, dat u can weerdich wesen.
Om eeuwich in 't ghedacht, met lof te sijn ghepresen.
Druckt mijne schriften goet tot u vreesigh hert,
Op dat sy daer in groeyt, en vol van vruchten wert;
Soo sal mijn droeue doodt onsterffelijcken leuen.
| |
| |
Och! ick en can u eer gheen meerder luyster gheuen,
Dan dat ick met mijn bloedt voldoen mijn offerhandt,
Om eeuwelijck t'ontgaen verachtelijcke schandt.
Neen, Seneca mijn ziel, ick wil met u vertrecken,
Om in my naer u doodt gheen wraecke te verwecken.
Hoe sou mijn herte vreught vercrijghen, naer u doodt?
Hoe sou ick connen sien dees dulle wreetheyt snoot?
Hoe sou Paulinas ziel van uwe ziel toch scheyden?
Neen, neen, ick wil ghetrou hem in sijn ruste leyden.
Treedt aen ghy beulen straf, Paulina staet ghereedt,
Slaet haer voor 't eerste doodt, door uwe dulheyt wreet.
Dringht vry door dese borst de puncten van de sweerden,
Sy sal het voor een deught in desen noodt aenveerden.
Wat wacht ghy? slaet, eer ick u traecheyt self verhaest.
'Tghemoet van dese vrouw' maeckt mijnen gheest verbaest.
Ras, gaet by Caesar, vraeght of ick haer sal bewaren.
Een edel vroom ghemoet en can gheen vrees' veruaren.
Och! mijn beminde vrou, ick hadd'u voorghestelt,
De lieffelijcke vreught, van dit onrustich velt:
Ick hadd'u voorghestelt den wellust van het leuen;
Maer nu siet ghy den loon, die sy ons soeckt te gheuen.
Wel aen, ter wijle ghy de doodt wilt lijden mé,
Om sekerlijck te gaen met my in mijne vré,
Soo ben ick wel gherust, my dan den wegh te wijsen:
Den moorder sal dees daedt ghedwonghen sijn te prijsen.
Laet onser beyder doodt, met een bereyt ghemoet,
Stout moedelijcken t'saem ghetuyghen met ons bloedt:
Laet ons te samen gaen door d'onghebaende weghen,
De lieffelijcke rust, met recht vernoeghen, teghen.
Wel aen wy sijn ghereet, comt beulen treedt vry aen,
Daer sijn ons armen bloot, wilt haer, haer ad'ren slaen.
Paulina, sijt ghemoet, en vreest niet wat te lijden:
Ick sien der Goden vreught, en aenghenaem verblijden,
Wel hoe? waer blijft het bloedt? steeckt dieper, steeckt ghy wel
'Tschijnt dat ghy maer en raeckt het out vercrompen vel:
Of sou den ouderdom dat hebben doen verteiren?
Wel; ick en sal door vreese niet verueiren?
Laet vry mijn lauwe bloedt vercoelen Neros haet.
| |
| |
Hout op, want Caesar wilt dat ghy haer 't leuen laet.
Bindt strackx haer aders toe, ras sefh ick, hebdy doecken.
Soo, dat's wel; Nero sal meer willen ondersoecken.
Och! Seneca mijn lief moet u Paulina dan
verliesen hare rust met haren lieuen man?
Moet sy door wreet ghewelt haer droefheyt dan beclaghen,
En ouer uwe doodt; seer droeuigh, rouwe daghen?
Moet sy ghescheyden zijn van u ghewenste vier,
En blijuen vol onrust verdrietelijcken hier?
Lijdt doch verduldelijck en wilt u niet bedroeuen,
Al scheyden wy, soo 'tschijnt, lichamelijck van een,
Door mijne droeue doodt vol bitterlijck gheween,
Ons zielen sullen haer onscheydelijck verheughen.
Ghedult, soo wy, helas, niet beter en vermeughen.
Ey! bidd'ick, gaet van hier, adieu mijn lieue vrouw,
Draeght toch, soo 't u betaemt, de grootheyt van den rouw':
Gaet bidd' ick, laet my maer mijn droeuich leuen corten.
O Goden! moet ick dan bedroefde tranen storten?
Seght Caesar (Fenius) dat ick bleef wel ghemoet.
Comt hier en opent oock mijn aders inden voet.
Tot in de droeue doodt wil ick doen sijn gheboden.
O! salichrijcke Choor van deughdelijcke Goden,
Laet u onsterff'lijckheyt beweghen mijne doodt,
Dat ick verheughen mach in vwe goetheyt groot.
Wel hebb'ick dan gheen bloedt door all' mijn oude leden,
Daer all' mijn aders zijn gansch open en doorsneden?
Gaet henen, Statius, en haelt my wat fenijn,
Of ick daer door misschien vercorten mocht de pijn.
Het leuen is seer soet, en yeder soeckt te leuen;
Ia self die dieren sijn tot desen lust ghedreuen:
Maer hoe schoon dat het is, of lieffelijck verciert,
Soo crijghet doch den glansch, als het de deught bestiert.
Is dit waer mede men de quade straft t'Athenen?
Soo sal het my de lieue rust verleenen.
Hoe loopt den dwasen mensch naer eer en hooghen staet?
En acht voor sijn gheluck als iemant ondergaet?
Daer teghen, die 't verstant can dwinghen door de reden,
| |
| |
Is met de trouwe deught, vernoeght en wel te vreden.
Wel hoe? vertreckt de doodt? heeft het Fenijn gheen cracht,
Om dat het ouer zee van Griecken is ghebracht?
Gaet henen, haelt het badt, dat ick het bloedt doen trecken,
Om in mijn swacke vleesch gheen meerder pijn te wecken.
Wy moeten doch voldoen den grouwelijcken lust,
En vinden door de doodt de lieffelijcke rust.
O goden! sal den haet ons eeuwich dan bederuen?
Set daer het becken neer, dat sal hem wel doen steruen.
Nou, Seneca, gaet aen, daer is het badt ghereet.
Soo, soo, 't sal soo wel sijn, het water is wel heet.
ô grooten Iupiter, verlosser van de menschen,
V offer ick dit bloedt, met hert, met wil, en wenschen
V offer ick dit nat, van water, en van bloedt,
Op dat ghy mijne wraeck rechtueerdigh daer mé doet.
Ontfanght, ontfanght, ontfanght, verlosser van der aerden,
Den wtghepersten gheest, seer swack, en cleyn van waerden.
ô Iupiter, ontfanght mijn gansch vermoede ziel,
die altijd uwen wil van grooter weerden hiel.
Draeght hem in Martis velt, op datmen hem verbrande.
De doodt van desen man is Neros meeste schande.
|
|
Auteursrechtvrij