|
| |
Vierde deel
Vierde vvtcomen.
Nero. Sporus. Tigellinus. Siluanus.
MAer waerom is den Prins niet sonder vrees' gheschapen,
Soo wel als hy door vrees' ghebruycken moet de wapen?
Of waerom moet hy sijn recht als een ander mensch',
Dat hem de wreede doodt oock heeft naer haren wensch'?
Is hy niet meer, dan die van moeder sijn gheboren?
Ia tot een eenigh hooft des werelts maer vercoren?
Prometheus voor ghewis en leerde maer de const,
Doen hy van aerd' en slijck de menschen eerst begonst,
Dat hy gheen minder vrees' ons hert en heeft ghegheuen,
Door dat wy hier alleen als Goden moeten leuen.
De vreese sy vervloeckt, en die de vreese schiep,
En all' die hare cracht, eerbiedigh, oyt aenriep.
'Tschijnt dat wy vol gheluck, en eer, sijn op der aerden;
Maer dees vervloeckte vrees' vermindert onse waerden.
Vrees', segh ick, die mijn ziel verschrickelijcken scheurt,
Om dat my dese schandt van Galba nu ghebeurt.
| |
| |
Ach, hemels! wreeckt mijn leet, ghy sijt om my te wreken.
En twijfelt niet, haer wraeck en sal u niet ghebreken:
Thoont maer u straf ghewelt, soo voordert ghy haer cracht.
De Vorsten hebben van de Goden volle macht,
Om, als haer rechter handt, te doen haer hooghe daden.
Wel heeft hy oock bekent, dat hy my wilt verraden?
Al dat Natalis sey', bekent hy altemael,
Soo sweyr ick by mijn hooft dat ick hem recht betael.
Maer nam hy gheen onschult, of was hy niet verslaghen?
Gansch niet: maer wel ghemoet aanhoorden hy mijn vraghen,
En seyde doen, 't is waer, dat hy ghesonden was:
Maer dat hy doen ter tijdt seer qualijck was te pas;
Waer door hy wel bedacht, afkeerde sijn versoecken, Om
dat hy niet en socht hem Piso quam besoecken:
Maer wat aengaet de rest, daer meerder aen verlanght,
Van dat sijn leuen aen het gheen, van Piso hanght,
Seyd' my, soo yeder socht sijn schande te beletten,
Dat hy oock niemants eer sal voor de sijne setten.
Voort dat hy sijnen gheest, die altijdt was gantsch vry,
Sal houden vry als voor van alle smeeckery,
En wilt dat Caesar self sijn vrijheyt sou ghetuyghen.
De Philosophen sijn door gheene vrees' te buyghen:
Maer hadd' hy gheen ghelaet van vreese, voor de doodt?
Wat woorden dat hy sprack, den moet bleef euen groot:
In woorden, noch ghelaet, en was gheen vrees' te mercken.
Wel aen wy willen sien, oft hy die sal verstercken.
Gaet henen, seght dat hy sijn eyghen doodt verkiest;
Want ick wil, tot mijn rust, dat hy het lijf verliest.
De grootheyt van den man doet my door vrees' verschicken.
Ick gaen, neen ick en sal, maer sal een ander schicken.
De straf is veel te wreet, sy grouwelt in mijn hert:
Maer sijnen haet die wilt dat sy volcomen wert.
Best sal ick desen last aen Fenius ghebieden,
Soo weet ick, dat hy wel, en seker sal gheschieden.
My deyrt seer den man, 'ken can hem niet ghesien:
My dunckt dat ick hem noch moet eeren en ontsien.
Onsaligh is het rijck, dat lijden moet Tyrannen,
Die alle recht, en eer, door haer ghewelt, verbannen.
| |
| |
| |
Choor.
SOo ons de Fame niet bedrieght,
Die dickwils seer veel leugens lieght,
Soo valt de hooghe wraeck der Goden,
Rechtueerdich op Poppeas hooft,
Die Nero had van ziel berooft.
Dat hy moest volghen haer gheboden.
Maer, lieue Voester, seght ons doch,
Veruoerde sy hem door bedroch,
Dat hy soo grouw'saem con vernielen?
Wat is de wraecke die ghy seght?
Ey, bidd' ick, ons toch onderrecht,
Soo troost ghy onse droeue zielen.
All' de ghemeynte van de straet,
Die loopen met verwoeden haet,
Met fackels, om haer hof te branden:
De rechte wraeck van mijne vrouw',
Die cregh' sy met een laet berouw',
Door straffe van noch meerder schanden.
Haer beelden die van marber staen,
Die liepen sy in stucken slaen,
En treden die met hare voeten:
Ia dat van coper schoon vergult,
Vernielden sy met onuerdult,
Om haren dullen haet te boeten.
Maer hoe verdroegh' hy dese schandt?
Of sach hy gheeren noch den brandt,
Om sijne lusten te versaden?
Hy weet mischien, dat dese saeck
Soo comen moet, tot rechte wraeck,
Of lijden meer, en grooter schaden.
De wraeck die heeft haer al ontmoet:
Want hy heeft haer met sijnen voet
Te bersten, op den buyck ghetreden,
Soo dat sy met haer teere vrucht
Gaen dalen is met droef ghesucht,
By d'ander sielen hier beneden.
| |
| |
O Goden, hebt ghy dan noch cracht,
Is Roma noch in u ghedacht?
Sout ghy haer noch met leet ontfermen?
O goote Goden wonder goet,
Versaedt doch eens van menschen bloedt,
Dat droeuigh niet en doet dan kermen.
Daer door verlost van d'onghena,
Soo mochten wy van vreughden singhen:
Maer nu helas doet ons sijn leet,
Wtstorten duysent tranen heet,
Die met verdriet door d'ooghen dringhen.
Och! ouden wijsen trouwen man.
Die nu geuoelt, wat den tyran,
Door sijnen haet al van verrechten:
Rust saligh' in Elises velt;
Vliedt door de doodt sijn wreet ghewelt,
Dat hy bethoont aen sijne knechten.
Nu Tyber laet ons sien het endt,
De wreetheyt sijn wy schier ghewent,
De Goden sullen ons verstercken:
Ons wraeck sal Galba doen ghewis,
Die al in Spaengnien Keyser is,
En loone sijne dwase wercken.
PAVSA.
|
|
Auteursrechtvrij