|
| |
Vierde deel.
Eerste vvtcomen.
Nero. Anicetus. Mellichus. Tigellinus. Sabina Poppea. Sporus. Herault. Siluanus. Ant. Natalis.
T'Was wel een vreught om sien, hoe all'dat slecht ghespuys
Liep met verbaesden schrick, om berghen elck sijn huys:
Maer all' dees vreught en can mijn gramschap niet vercoelen,
Die my dees slaue doet tot in mijn ziele voelen.
Strackx, Anicete, gaet en vanght haer altemael,
Dat ick haer haer verraet met rechten loon betael.
Brenght hier op staenden voet die ghy eerst sult becomen,
Soo weet ick hoe 't verraet van haer is voorghenomen.
Brenght grouwelijck ter doodt die schuldigh is daer aen;
Maer set my Pisa vast, tot dat ghy sult verstaen.
Wat doodt dat mijnen haet en gramschap can versaden;
Want ick voorseker weet dat hy dit heeft gheraden.
Den valsten van 't verraet sluyt, om sijn boosheyt snoot,
Met slanghen in een vat, en brenght hem soo ter doodt.
Scheurt d'een de darmen vvt, en laetse dander eten;
Gheen grouwelijcke pijn en laet tot wraeck vergheten:
Maer dat, op straf van 't lijf, ons niemant en ontgaet.
'T augustelijck ghebodt sal straffen haer verraet.
Siet dat ghy hare daet doet seker ondersoecken,
En doet haer haer berou door mijne straf vervloecken.
Maer seght my, weet ghy niet of Seneca dit stuck
Met raet heeft bij ghestaen, tot sijn groot ongheluck?
Neen daer en is van hem in't minste niet ghesproken.
'Ten can niet minder sijn, hy heeft de locht gheroken:
Den neef en sal niet doen, of hy weet vande saeck.
Weet hy in 't minst daer van, soo valt op hem de wraeck.
'Tis seker wel een saeck, die vele seer beclaghen,
Dat uwe mogentheyt can sijnen voorspoet draghen.
Wat reden heb ick doch, om hem te maken quijt?
Niet weynich, maer seer veel, al waer het maer den spijt,
| |
| |
Dat hy hem soo met eer beneuen u doet eeren:
Soo ghy dit langher lijdt, soo sien ick tot hem keeren
Het gansche rijck en staet, door dat hy herten wint,
Waer door hy meer als ghy ontsien wort, en bemint.
Waer is daer onderdaen gheboren op der aerden,
Die rijcker is dan hy; en oock van meerder waerden?
Wie is daer oock soo stout, van soo veel als daer leeft,
Die roemen derf als hy dat hy u wijsheyt gheeft?
Voorwaer, al uwen lof doet hy met haet benijden,
En schimpt, als hy u siet de paerden maer berijden.
Singht ghy met blijden lust, soo roept hy ouerluydt,
Dat Nero sijn verstandt doet hooren met gheluyt.
Al d'eere die ghy hebt sal hy hem noch toeschrijuen.
En u en sal in 't lest niet dan verachtingh blijuen;
'Ten sy dat ghy vercort u ouergroot ghedult,
En loont, met rechte straf sijn wel verdiende schult.
Al dat ghy seght, dat doet mijn gramschap wel verwecken,
Maer dat en can den haet met gheenen schijn bedecken.
Noyt mensch ghebracker stock als hy den hondt wilt slaen,
Noch aen de wraecke tijdt, om oorsaeck naer te gaen:
Die tijdt heeft, can sin seer bedecken met de reden.
Den Herault wt het heyr wacht uwe moghentheden.
Laet hem vry comen hier, en segghen sijnen last.
Verginius den Vorst heeft desen my belast,
Te gheuen sijnen Prins, die eeuwich moet wel varen.
Hoe staet het met ons heyr, en onse wree' barbaren?
Waerom niet wel? verweckt daer dan verraet?
De brieuen, acht ick wel, verhalen al den staet.
Gantsch' Turditania, met all' de Lustanen,
Sijn al door Vindex macht, met vorsder onderdanen,
Gheuallen van het rijck, en uvven naem ontseyt;
En Galba 't hooft verclaert van all' u heerlijckheyt:
VVant hy is in het heyr eendrachtelijck vercoren,
En met ghetrouvven eedt als Keyser vast ghesvvoren.
Flockx aerde, scheurt van een, berst op vervloeckten gront,
Doet hier ras swillen op den wreeden helschen mont.
Voort Caron, voert van hier, in u vervloeckte vloeden,
Die my soo grousaem doet in gramschap dul verwoeden.
| |
| |
Wat doet ghy nu Iupijn? pleeght ghy weer vrouwenlust,
Dat ghy dees schande lijdt? of sijt ghy wel gherust,
Dat ghy daer bouen uit, en laet my hier beneden,
Vol schrickelijck verdriet, onrustich, en t'onvreden?
Neen, grooten donder Godt, u cracht moet mijn verdriet,
Met vreeselijcke straf, wraeckgierigh, doen te niet.
Of hebt ghy gheenen tijdt, om mijne saeck te wreken,
Om dat u sou den tijdt aen vrouwen lust ghebreken;
Gheeft my in dees mijn handt den blicxem, en het vier,
Soo straf ick self mijn leet, en blijf verwinder hier.
Maer hoe? 't schijnt dat ick vrees, oft dat ick ben verwonnen,
Daer dees verradery noch qualijck is beghonnen;
En dat van eenen dwaes, die out is, en verrot,
En door sijn dwaesheyt toont dat hy is dol en sot.
Maer hoe heeft hy het heyr tot sijnen wil gheuonden?
Den veltheer, Vindex, was te vooren hem verbonden,
En hadd' gansch Gallia ghegheuen in sijn macht:
Maer Vindex heeft daer naer sijn seluen omghebracht.
Wel twintich duysent mans in Gallia gheboren.
Soo is hy recht gheloont. Neen, Iupiter, ghy zijt,
Die door u hooghe cracht comt wreken mijnen spijt,
Vergheeft my sijt ghy wat van my te naer ghesproken,
'T was om dat ick mijn leedt te ras wou sien ghewroken.
De schatten van het rijck sijn meestendeel verdaen,
Daerom moest desen twist noodtwendelijck opstaen,
Om haer met schatten van Gauloysen weer te vullen,
Die wy tot nut van 't rijck, ter noodt ghebruycken sullen.
Al Galbas groote goet comt ons nu wel ter handt,
Die ick van weghen 't rijck verclare voor vyandt.
Strack stellet all' te coop, die 't moest daer voor sal bieden,
Die gheuet, want dit moet tot wraecke soo gheschieden.
Gaet aen, verrader, voort, valt Caesar ras te voet.
Mijn wraeck sal u verraet doen straffen met u bloet.
Och, Caesar, laet u deught mijn misdaet toch vergheuen.
Weet ghy wie d'oorsaeck is, soo gheef ick u het leuen:
Soo niet soo moet ghy strackx betalen uwe schult.
Verdraeght dan dat ick spreeck, ô Caesar, met ghedult.
| |
| |
Spreeckt, maer indien ghy lieght, soo sal ick u doen steruen.
Niet ick, maar Piso was de schult van ons verderuen.
Heeft Seneca gheen schult aen dees verradery?
Neen, Caesar; maer en is oock niet volcomen vry:
Want Piso dede my sijn meyningh ondersoecken,
Maer hy lagh sieck te bedd', doen ick hem quam besoecken.
Ick, die ghetrouw' wou sijn, voldede mijnen last,
Die my van Piso was wel scherpelijck belast,
En hiel hem voor de saeck, niet om den Prins te dooden,
Maer dat hem Piso dé tot sijne vrientschap nooden:
Maer hy door sijn verstandt, roeck haeftelijck de londt,
En seyd' dat hy 't besoeck niet al te nut en vondt:
Dan wat de rest aenghinck, sijn leuen, eer, en goeden,
Aen Pisos leuen hongh': waeromme wy vermoeden,
Dat hy het eyndt wou sien van dit seer groot verraet,
En hem dan wijselijck oock voeghen naer den staet.
En is 't niet als ick seyd', dat hij'er af sou weten?
Wel aen, mijn wraeck en sal sijn boosheyt niet vergheten.
Siluane, gaet bij hem, en hoort oft hy 't bekent.
Nu vindt ick schijn van wraeck; en ghy staet ouerendt;
V wel verdiende straf vergheef ick teghen reden;
Seght vry dat ghy den wil van Caesar hebt verbeden.
|
|
Auteursrechtvrij