|
| |
Derde deel.
Eerste vvtcomen.
Nero. Sabina Poppea. Tigellinus. Epaphroditus.
WEl, waerom soo verschrikt, dat all' de leden beuen?
Och, Caesar eenen droom heeft my de schrik gegeuen.
Heeft die soo groote cracht in u bevreest gemoet?
De droomen sijn alleen voorboden van het goet.
| |
| |
Wat was hy, toch den droom, of moet hy sijn versweghen?
Te nacht, wanneer ick was in uwen arm geleghen.
Naer dat den stillen slaep verwonnen hadd' mijn hert;
Soo docht my, dat ick met mijn hayr getrocken wert,
En dat ick sach den gheest van Agrippina comen,
Die niet dan wraeck en riep, met eyschelijck verschromen.
'T hof scheen te sijn vervult, vol vreesselijck gheluyt,
En 't angstelijcke sweet docht my te bersten wt.
De Roomsche vrouwen droef beweenden, met veel tranen,
'T verdriet, dat sy door vrees haer vreesden te vermanen.
Haer lichaem scheen bebloedt, en telcken dat sy sprack,
Soo docht my dat sy 'thert wt mijnen boesem track.
Haer schoon gevlochten hayr, dat sy als gout hadd' hangen,
Dat docht my oock verkeert in grouwelijcke slanghen.
Medusas slanghich hooft was in haer rechter handt,
En in haer slincker, 't vier van eenen helschen brandt.
De vreese die bedwanck ons van het bedd' te vlieden.
Maer doen docht my een saeck veel vremder te geschieden:
Het aerdtrijck scheurden op, recht, of den helschen mont,
Ons, met het gansche rijck, verslinden wou terstont.
'T bedd', daer wy lieffelijck op hadden liggen rusten.
En daer wy onse vreught ghenoten op den lusten.
Docht my, dat schrickelijk versonck, door d'open aerdt,
En dat ghy doen u hert doordouwde met u swaerdt.
De vreese die ick had, en can ick niet wtspreken,
Haer cracht dé my den slaep verschromelijcken breken.
'T hert staet my noch en clopt, ghelijck den pols die slaet,
Den vreesselijcken schrik my door de leden gaet.
'T verschromen doet my noch de stemme vreesich beuen.
Och wat sach ick al bloedt? van al dat ick sal leuen,
En denck ick niet te sien soo grouwelijcken stuck:
Noch dat ons meer voorseyt ghewisser ongheluck:
'Ten sy dat uwe cracht den quaden slach can keeren.
De dinghen, die de vrees', en twijfel licht vermeeren,
Doorvlieghen door den dagh de weghen van 't ghedacht,
En brenghen droomen voort, met wonderlijcke cracht.
De vrouwen, swack van gheest, sijn licht door vrees' bedroghen,
En door een cleyne saeck, tot onuerdult ghetoghen.
De twijfelighe vrees' comt door een cleyn ghemoet:
| |
| |
Maer daer sy plaetse crijght, verteirt sy vleesch en bloedt.
De droomen sijn bedrogh, dan soo sy wat bedieden,
Soo sal wt desen droom ons eer en rust gheschieden.
Ghy beeft, en sijt verschrickt, dat ghy mijn moeder saeght,
Ter wijlen ghy tot rust, in dees mijn armen laeght,
En dat de vrouwen doen met onuerdult beweenden,
Haer ouergroot verdriet, dat haer de vrees' verleende.
Mat meynt ghy dat dit thoont, dan dat den ouden haet
Den mensch tot naer de doodt niet onquelt en laet?
'T bleeck aen het nijdigh hooft, dat sy hadd' in haer handen;
Maer haren dullen nijdt was oorsaeck van haer schanden.
De tranen die ghy saeght weghieten, met gheween,
Bethoonen het verdriet van mijne vrou alleen,
Die ick verlaten hebb', en door den haet ghebannen,
In Pandatharia, met meer van mijne mannen.
'T bedd' dat door d'aerde sonck, en toont gheen ongheual;
Maer dat het, tot ons vreught, oock eeuwigh dueren sal.
'T sweert, dat ghy door mijn hert verschrickelijck saeght dringen?
Thoont ons, dat my gheen mensch op aertrijck en sal dwinghen:
Maer dat ick van my self een machtich Heere ben,
Die niemant, dan voor slaef, van mijnen naem en ken.
Den wegh hebb' ick tot maght beghinnen vast te maken:
'T ghewelt sal Nero wel tot sijnen wensch doen raken.
Den ionghen Prins is doodt; mijn moeder, vol van spijt,
Heeft oock door rechte wraeck, den loon van haren nijdt.
Den grijsaert Burrus oock en sal my niet meer quellen;
Maer is, tot mijnder rust, ghesonden inder hellen.
Mijn ouergroot ghewelt sal geuen onse rust:
Stelt ghy maer uwen gheest naer wil van mijnen lust.
Keert alle vrees' in vreught, laet het verschricken varen,
Deckt u met mijn gheluck, het sal u seker sparen:
'T gheluck is door mijn eer tot meerder eer gheraeckt.
'Tgheluck van uwen staet en is noch niet volmaeckt.
Wel, waerom niet volmaeckt? wat can ick daer aen deruen?
Seer veel, 'ten sy dat ghy Octauia doet steruen.
Maer sy wort wel bewaert in Pandatharia.
'Tis waer, maer hare wraeck gaet ons tot Romen na.
Sou de Thyrrensche zee my voor haer niet bevrijden?
Natuere leert het kint de plaets van vrees' te mijden:
| |
| |
Hoe voeghet Caesar dan, dat hy vreese leeft?
Ick vreesen? neen, ick wil, dat 'taerdtrijck voor my beeft.
Gheeft Aniceto last, dat hy haer neemt het leuen,
En seght dat ick hem heb dit wreet beuel ghegheuen.
Haer misdaet, die hy heeft met sijnen eedt bethoont,
Is reden dat hy self met wreede straf beloont:
Maer dat hy my eerst brenght de twee verraders hoofden,
Die my door haer verraet van Africa beroofden.
'T is Plautius, segh ick, en Sylla, die ick meen:
Ick sal sijn sonder vrees', al sou ick sijn alleen.
Gaet, doet strackx mijn beuel, dat ick heb voorghenomen.
Den wil van Caesar sal in alles sijn volcomen.
De straf gheschiet te laet, als sy door vrees' gheschiet,
Om dat het groot ghemoet door vreese lijdt verdriet.
Strackx, gaet, en doet den last volbrenghen, 't moet soo wesen:
De straf, die recht gheschiet, voor heylich wordt ghepresen.
Maer dat Octauia, die dit wel vreest alree,
Wel seker wert geuoert, door de Tyrrhensche zee,
En datmen haer daer doodt, ghelijck ick hebb' beuolen,
Soo blijft voor mijn ghemeynt dees wreede moort verholen.
Dit is den rechten wegh, waer door ick mijnen naem
Sal maken, met ghewelt, en yder aenghenaem.
Mijn vreese sal soo gantsch verdrijuen van der aerden,
En ick sal, soo ick moet, mijn cracht, als Godt, aenueerden.
Mijn wettelijcke trouw gheef ick Poppea schoon,
En gheeft rechtueerdelijck Othoni sijnen loon.
Ick wreeck Crispinus leet, en maeck u mijn goddinne,
Mijn cracht sal uwen droom, en mijne vrees' verwinnen.
Wie meer als Caesar is van sijnen wil een Heer?
Den wil van Caesar bindt Poppea, meer en meer:
Den goddelijcken raet die voeghet al ten besten.
Gaen wy, dat onse trouw'de Flamines beuesten.
|
|
Auteursrechtvrij