|
| |
Tvveede deel
Tvveede vvtcomen.
Octauia. Ecloge Voester.
HOe is mijn hert verschrikt, door droefheyt en verdriet?
O Goden! wat ellend' dat dese vrouw geschiet!
O grouwelijck gheluck, waer door ick schijn verheuen
Die my den vvreeden voor Sillanus hebt ghegeuen.
Ach doodelijck min! wegh vreught vermenght met druck:
Wegh schoonheyt, vol bedrogh, verdriet en ongheluck.
Vervloeckten hooghen staet, waerdoor dat wy bederuen,
Soo haest d'oprechte deught in ons beghint de steruen.
Ach aenghenamen tijdt van lieffelijcke ieught,
Waer in wy door natuer beminnen alle vreught.
Wat hadd'ick doch ghedaen, doen ick door u sou groyen,
Dat ghy den wasdom quamt met vriende bloet besproyen?
O hemels al te wreet, is al der Goden raet
Alleen op my verstoort met doodelijcken haet?
Heeft een onnoosel vrouw' verdient soo sware slaghen,
Dat ghy haer soo veel leedt op eenen dagh doet draghen?
Moet haer bedroefde ziel noch proeuen meer ellendt,
Door dat haer suyuer bedd' soo schandigh wort geschent?
Moet sy Actea sien oncuyschelijck ontstelen,
Dat haer natuer, en wett' door trouwe dé beuelen?
Moet sy Poppea sien gebruycken haren lust,
En dat sy haer tot spijt in Neros armen rust?
Ach grouwelijck verdriet? hoe comt ghy ons bestrijden?
Siet mijne swackheyt aen, die 't niet en can ghelijden:
Denckt, dat mijn groot ghedult ten eynde wert ghebracht,
Om dat mijn broeder is verwonnen door u cracht.
Och lieven Ionghelinck, onnoosel wel met reden,
Hoe is u simpel ieught, met uwe teere leden,
Verslonden door de doodt, eer dat ghy vruchtbaer waert,
Om datmen sach u deught, en aenghenamen aert?
| |
| |
Wie heeft het ongheluck met cracht en soo beseten?
Wie heeft de vreught van rust door onrust soo vergheten,
Dan dees Octauia, die niet, als door de doodt,
Ontgaen en can 't ghewelt van haer ellende groot.
Helaes bedroefde vrouw! u droefheyt doet my weenen.
O Goden wilt ons doch all' u ghedult verleenen.
De lijdtsaemheyt verwint, verdraeght daerom het leet.
De vrees' van ongheluck maeckt my den schrick bereet:
Ick ken mijn swacke cracht; ô Goden! wilt my stercken.
Stelt uwe saeck in haer, sy geuen loon naer wercken:
Maer veyst doch u verdriet met lieffelijck onthael.
Doet my het bloedt van 't lijf tot in mijn ooghen comen.
Neen, veel eer sal de zee Neptuno sijn benomen,
En met den Hemel weer vermenghen als te voor,
Eer dat ick hem noch eens tot mijnen lust vercoor.
'T vier sal door sijnen brandt het water eer verdrooghen,
Of menghen onder een, eer dat ick sal ghedoogen,
Dat sijn vervloeckte lipp' sal roeren mijnen mont,
Die eeuwigh claghen moet hoe hy mijn ziele wondt.
'T licht met de duysternis die sullen eer vereenen,
En door natuer, en tijdt, noch dagh, noch nacht verleenen;
De hemels, hell', en aerd', vermenghen eer; eer 't hert
Vereenight met den gheen', die my doet dese smert.
'T hert, segh ick, daer de doodt is leuend' in gheschreuen:
Die mijnen wreeden man mijn broeder heeft ghegheuen.
O Iupiter, verslindt, met u verslindigh vier,
Het wreet, en grouwsaem hooft, van dit vervloeckte dier.
Brandt sijnen dullen brandt met meer wtsinnich rasen,
Soo mach hy self het vier van sijne wraecke blasen.
Fortuna doet het al, die doet al dat sy wilt.
Doet sy 't, soo weckt sy 't quaet, dat van de deught verschilt:
Maer neen, den Goden haet vervult ons huys met schaden,
Sy connen 't weer met vreught als 'thaer belieft versaden.
'T is waer, als 't haer belieft: maer 't schijnt dat haren raet
Idalia belast te wecken all' dit quaet.
Die door haer schandigh vier mijn moeder heeft doen quellen:
| |
| |
Waerom dat hare ziel ghesonden is ter hellen.
'T scheen dat ick Iuno was, herboren op der aerd',
Om dat ick was vol eer Augustelijck ghebaert,
En huysvrouw van de gheen, die ick moet broeder noemen,
Dat gheenen mensch by my op aerdtrijck en mach roemen:
Maer al den schoonen schijn vertoont nu sijn bedrogh.
'T is waer ick ben de vrouw van mijnen broeder noch:
Maer Iuno niet ghelijck, die noyt en was ghebannen,
Door schandelijcken lust, en boosheyt der tyrannen:
Maer ben veel eer ontschaeckt, ghelijck Proserpina;
Want ick sien hel' als sy, waer dat ick gaen oft stae.
Ey stil, bedroefde vrouw, waerom all' dese clachten?
V droefheyt roert mijn hert, en alle mijn ghedachten.
Ghy quetst mijn teere ziel, die oock u droefheyt lijdt,
Die sonder uwe vreught in gheenen lust verblijdt.
|
|
Auteursrechtvrij