|
| |
| |
| |
Eerste deel
Vierde vvtcomen.
Agrippina. C. Senicius. Nero. Anicetus.
WEl hoe? ben ick vervloeckt? is all' mijn lijdtsaemheyt
Dan oorsaeck van mijn quaet, en Neros dertelheyt?
Waerom heb ick verlanght met ouergroot verlangen,
Dat ick soo grousaem saet int lichaem sou ontfangen?
Maer waerom hebb' ick hem doch in het rijck ghestelt,
Dat hy soo schandigh toont aen my sijn boos ghewelt?
Ick twijfel, en met recht, oft ick hem soon mach noemen,
En oft hy hem mijn kindt rechtueerdich mach beroemen.
Ick twijfel oft hem niet Charibdis heeft ghebaert,
Oft Caucasus vol sneeuw, door sijnen boosen aert.
Ick twijfel oft den Leeuw, die wreet is van manieren,
Hem niet en heeft ghevoedt met sijne wreede Dieren.
Wat twijfel ick daer aen, neen, 't is alleen mijn schult,
Omdat ick soo sijn quaet verdraghe met ghedult,
Die toe stae, door den last ghegheuen van de Goden,
Dat ick my met ontsach doe volghen mijn gheboden.
Maer seght, Senecie, hoe sprack hy dit ghebodt?
Met dreyghingh van de wraeck, en straf als eenen Godt.
Hoe stont hem het ghesicht? scheen hy het oock te meenen?
't Hyrcansche Tygher-dier en cander gheen verleenen,
Dat grouwelijcker is, al soogh het menschen bloedt.
Maer als ghy hem aenboodt mijn lieffelijcke groet,
En camer docht u noch dat hy de ghift verachten?
Neen, maer ick sach in hem veel strijden der ghedachten.
Werdt hy dan oock ghewaer dat ick het dé door list?
Den twijfel die hy creegh die baerden all' den twist.
Sijn onbeschaemde hoer con sy haer tongh wel snoeren?
Sy sweegh, maer haer ghesicht dé hem het hert beroeren:
'T scheen dat sy met haer oogh haer meyningh dé verstaen.
Sy wort vermalendijt, soo sy het heeft ghedaen,
Dat Agrippina moet den raet van Pallas deruen.
Is sij't, wat schade waert dat yemant haer dé steruen?
Gheen; maer het straf ghebodt, hoe was het inder daet?
| |
| |
Op mijn ghehoorsaemheyt, dat Pallas haer verlaet,
Oft ick sal my, met cracht, en reden, op hem wreken.
De tonghe sy vervloeckt, die teghen my derf spreken:
Maer voort, wat was het slodt, dat hy noch meer beual?
Niet anders, dan dat hy voorsichtich wesen sal.
Was dat al hy sprack? hadd' hy gheen ander reden?
Gheen ander, maer ick sach sijn wesen heel t'onvreden.
Ach! hemels, wraecke, wraeck!
Waerom, me-vrouw, de wraeck?
Is Pallas meer bemint als d'eer van uwe saeck?
Bemint? neen hy ghewis, maer om dat ick wil wesen,
Van aensien, en ghewelt, ghelijck ick was voor desen.
Wie meynt dat ick ben, dat hy soo stout ontbiet,
Op mijn gehoorsaamheyt, dat mijnen wil gheschiet?
Recht oft my stont te doen sijn dwaesheyt en gheboden:
Oft meynt hy dat hy is ghecomen van de Ghoden,
Door dat een yeder hem als eenen Godt aenbidt?
Neen, neen, het is door my dat hy verheuen sidt:
Sijn dwase sotterny sal my gheen hoere maken.
Stil, dat hy niet en denckt dat wy daer van hem spraken.
Is Pallas wt het hof, naer mijn ghebodt, ghedaen?
Ghedaen? neen hy Tyran, noch salder niet wtgaen,
Al sou het gantsche rijck het onderst' boven keeren.
Stil moeder, 't moet soo sijn, den tijdt die salt oock leeren:
Den raedt vindt het voor goet, en ick oock van ghelijck.
Maer wie is desen raet, die by u is in 't rijck,
Dat sy haer teghen my verstouten yet te raden?
Die tot profijt van 't rijck haer eer en goet versmaden.
Help Goden, wat ick hoor; wie is 't die eer versmaet?
Is 't Burrus, als hy heeft daer sijnen wensch' naer staet?
Oft is Seneca, die 't rijck met gelt sou coopen,
Dat hy van ons besit met renten en verloopen?
Voorseker 't sal ghewis den kindermeester sijn,
Die weer naer Corsica sal moeten, met den schijn,
Dat hy in eenicheyt Philosopy gaet soecken,
En decken soo sijn quaet met 't decksel van de boecken.
Wel Nero, denckt daer op dat ick de schelmen ken,
En dat ick als te voor noch Agrippina ben.
Die teghen alle recht u broeder hebb' benomen,
| |
| |
Daar ghy ondanckbaer, zijt soo heerlijck toeghecomen.
Den dagh moet sijn vervloeckt, en d'uer vermaledijt,
Dat ick u gaf het rijck, waer van ghy Heere zijt.
Maer leef ick, dit berouw en sal my niet meer quellen,
Dan sal den erfghenaem voor u in 't rijcke stellen,
Vervloeckt sy de Fortuyn, dat sy haer hoogheyt gheeft,
Die door natuer en recht gheen deel aen d'eer en heeft,
En rooft die van 't gheluck die 't rijck is aengheboren,
Om gheuen aen die d'eer door boosheyt heeft verloren.
O goden wreeckt mijn leet, en grouwelijcke schandt.
De gramschap doet den mensch verblinden van verstandt:
Maer meest toont sy den aert in licht verstoorde vrouwen,
Die haer op haer gheluck verlaten en betrouwen.
Moeder doet dat ick will', want 't willen is mijn eer.
Onsalighen Tyran ghy terreght my noch meer?
Nu sweyr ick by de cracht van all' de helsche goden
Dat ick Brittanicus te croonen hebb' gheboden
'T heyr is alree vergaert, om hem die is bequaem,
Te stellen in het rijck, als wettich erfgenaem.
Den kindermeester wijs en sal my niet ontvlieden,
Noch Burrus, die soo wel mijn saecken kan verspieden.
Ick trots u alle dry, doet vry naer haren raet,
Besluyt al dat ghy wilt door grouwelijcken haet:
Ick sal oock mijnen wil door mijnen toren volghen.
'Tschijnt dat Alecto wreet van haer is ingheswolghen.
Maer wat? moet mijn ghedult noch langer sijn gheproeft,
Daer ick den raet wel weet, die dese saeck behoeft?
En is haer dulheyt wreet niet grouwelijck beuonden,
Doen sy heeft haren man naer Acheron ghefonden,
En dat, om dat haer saet sou hebben heerschappy,
Daer sy soo seer naer dorst, vol pracht en hoouerdy?
Den thoren heeft meer cracht als d'eersucht in ons sinnen;
Nochtans can d'eersucht wel den thoren overwinnen.
Brittanicus den Prins wort veerthien iaren out,
En voor den staet van 't rijck in 't spreken al te stout:
Ia vreest hem niet voor my al spelende te singhen,
Dat ick hem 't rijck ontroof, en dat ick hem wil dwinghen:
Dees woorden met het gheen dat mijne moeder tracht,
Sou lichtelijcken doen verliefen mijne macht,
| |
| |
'Ten waer dat sijne doodt haer dé haer hope deruen.
Gaet henen ghy terstont, en doet den ionghen steruen:
De ruste van het rijck vereyst het, daerom gaet.
Den Keyserlijcken wil geschiede met der daet.
Den Hemel die en can maer eenen Phoebus draghen:
Dat bleeck als Phaeton wou sitten op den waghen:
Hoe sou dan 't roomsche rijck, dat niet en is soo groot,
Verdraghen dat daer meer sou wesen als een hoot?
Neen, ick moet sijn alleen, alleen moet ick ghebieden,
En dat ick wil dat sal naer mijnen wil geschieden.
Den AL sal eer vergaen, met al het aertsche cruyt,
Eer ick verand'ren wil, van dat ick eens besluyt,
Euphrates sal veel eer de berghen teghen loopen,
En Ianus weder sien de iaren langh verloopen,
Eer ick om yemants wil herroepen sal den last,
Die Anicetus is voorsichtelijck belast.
De rust sal ick voor 't rijck door mijn ghewelt versorghen,
Al sou ick 't halue rijck doen dooden en verworghen.
De doodt van Brittanicus in vertooninghe.
| |
Choor.
Nv laet ons droeffelijck beweenen,
Dat ons den hemel wilt verleenen;
En laet ons claghen ons verdriet,
Met d'ouerlast dat ons geschiet.
Och, Tyber, laet my droeuich claghen,
Die alleen moet de lasten draghen:
Ghy sijt geluckigh, want ghy vloyt
Door mijn verdriet, dat in my groyt.
O Goden! wat moet ick al hooren?
Maer wat comt Tyber al te vooren?
Daer ick al sien, dat mijnen vloet
Verandert is in menschen bloet.
Ey laet toch al dit claghen blijuen
| |
| |
Maer laet my alleen rouw bedrijuen:
Laet my beweenen mijn ellendt,
Die my den Hemel ouersendt.
De droefheyt, die ick u sien lijden,
Doet dat ick niet en can verblijden:
Den rechten vriendt bedroeft, te sien,
Als hy den vriendt siet leet geschien.
See vol gheluck plagh ick te wesen,
En niemant neffen my ghepresen:
Maer nu, helaes, wort mijn gheluck
Verandert in verdriet, en druck.
All' u verdriet moet ick oock voelen
Door dat ick moet u voeten spoelen:
Lijdt ghy verdriet, ick krijg mijn deel;
Wy maken t'samen 't droef tonneel.
Euripides tonneel voorhenen
En heeft soo grouw'lijck noyt geschenen,
Bebloede, door sijn onghena.
Nu Roma, lijdt den wil der Goden,
Denckt dat ons dat soo is gheboden:
Die willigh draeght den teghenspoet,
Die valt het ongheluck heel soet.
Och Tyber, moet ick 't dan ghedooghen,
En sien dees wreetheyt voor mijn ooghen?
Brittanicus die dooden sy,
En all' dees moorden wijt men my.
Niet; maer de ghene die t'bedrijuen.
Lijdt ghy, en wilt volstandigh blijuen:
Draeght met ghedult, ghy moet noch sien,
Meer wreetheyt die nog sal gheschien.
O Goden! wilt my dan verstercken,
Moet ick noch sien soo wreede wercken:
Den besten raet is dan ghedult;
Plaeght ons, ons quaet, het is ons schult.
| |
| |
|
|
Auteursrechtvrij