|
| |
Eerste deel
Tweede vvtcomen.
Gheest van Claudius.
MYn ongheruste ziel doet mijnen gheest hier comen,
Die, door ghebreck van wraeck, de ruste was benomen.
Ick com' wt Acheron, van waer noyt ziel en quam,
Die met haer lichaem weer haer eerste wesen nam.
Ick com' wt droeuich velt, waer dat de sielen dwalen,
Die hare rust van wraeck noch moeten comen halen.
Ick com' wt 't doncker hof, waer dat noyt sonn' en scheen,
| |
| |
Maer waer het lieue licht door roock en stanck verdween.
Waer dat der sielen straf rechtueerdich wordt ghegheuen,
Daer niemant voor en vreest in 't aenghename leuen,
Daer het dryhoofdigh dier den inganck van bewaert,
Die hem alleen door vrees' voor Hercules vervaert.
Daer haer de deught voor schrickt, en all' de hooghe Goden,
Die in haer hoogh besit haer wreedtheyt sijn ontvloden.
Daer niemant meer en vreest voor moorden, noch verraet;
Maer yeder siet sijn straf, en loon van sijne daet.
Den Tyber vloyt van bloet, ick sien hem Stix beschamen,
En mijn onruste ziel comt met de wraeck versamen.
Dees grouwelijcke vlam, die ick aen t'vier ontstack,
Dat eertijts AEthna dwongh dat hy door d'aerde brack.
Heeft my den helschen Godt ghegheuen in dees handen,
Om dat ick sou mijn huys en erfghenamen branden.
Hoe branden? hola neen, maer vullen dat vol nijdt,
Op dat het tot mijn wraeck vol wreetheyt wasch altijdt;
En sprenghen dat met bloedt, met bloet van naeste vrienden,
Tot datmen daer gheen deught, maer alle quaet sal vinden.
Den roock van dese vlam, die vrees en schrick verweckt,
Sal dringhen tot in 't hert, daer hem den haet bedeckt.
Sijn overgroote cracht sal desen dagh verthoonen,
En met meer leet en rouw' mijn ongheual beloonen.
Sijn schrickelijcke cracht hebb' ick alree gheproeft:
Maer nu doet sy de wraeck, die mijnen gheest vertoeft.
Haer wraecke wreket al; ia tot die daer de deughden,
Als in een salich huys, seer vroy'lijck in verheughden.
Comt vry onnoosel kint, Brittanice, comt aen,
Siet hoe mijn droeue ziel den wegh is voorghegaen.
Comt, lieue dochter, comt, en wilt verdraghen leeren
Dat ghy Poppea siet u suyuer bedd' onteeren.
Soo siet ghy all' de straf en grouwelijck verdriet,
Die Messalina noch om hare daet gheschiet.
Voort Goden doet de wraeck, de wraeck wort u ghebeden,
Dat sy mijn siele com' vernoeghen hier beneden.
Voort Goden, straft mijn leet, voert Agrippinas ziel
Naer 't Stygiamsche rijck, tot in 't vervloeckte wiel;
En laet in Nero gantsch den naem van Caesar steruen,
En al sijn heerlijckheyt tot mijne wraeck verderuen.
| |
| |
Ruckt door u groote cracht den schepter wt sijn handt,
En gheeft hem die hem can recht voeren door verstandt.
Doet sijn ghewenst gheluck tot op een ander keeren,
Soo sal hy tot sijn leet sijn dulle dwaesheyt leeren.
Vervloeckten snooden lust, hoe maeckt ghy ons soo blindt,
Dat wy de sonde doen eer dat sy ons bemindt?
Moest uwen sotten wensch mijn boose vrouw' beweghen,
Dat sy in 't openbaer ghinck haer begheerte teghen?
Moest haren roffiaen, in spijt van d'eer, en my,
Haer trouwen tot my leet in all' haer hoerdery?
Neen snooden Sillius ghy zijt om uwe sonden,
Met haer, door rechte straf, ter hellen neer ghesonden.
Vermalendijden dagh! dagh segh ick van berouw',
Waer in ick weder nam dees grouwelijcke vrouw',
Die door haer wreetheyt groot, en schrickelijcke wercken,
De rasernijen self in boosheyt sou verstercken:
Door dat sy goddeloos soo schandigh tracht naer eer;
Met moorden, bloedt, en vier, eerghierich vol onneer.
Want haren dullen haet, heeft haer soo seer ghedreuen,
Dat sy my heeft ontrooft haer aenghename leuen:
Maer haer vervloeckte doodt sal vullen mijne wraeck,
Daer mijnen droeuen gheest om houden moet de waeck.
Wraeck segh ick, die my doet verschrickelijck hier comen,
Voorsegghen van het quaet dat daer is voorghenomen.
Wraeck, segh ick, die sal gaen in leuen, en in goet,
Tot dat sy haer alt'saem rootverwen in het bloet.
'T is heden dan den dagh die my gherust sal stellen,
Als ick haer ziele sien neerdalen in der hellen.
'T is heden dan den dagh dat ick mijn ofterhandt
Vercieren sal met bloedt, en grouwelijcke schandt,
'T is heden dan mijn rust, is rust in wraeck gheleghen,
En gaen de zielen droef, van mijne kinders teghen.
|
|
Auteursrechtvrij