|
| |
Vyfde deel.
Sesde Vyt-komen.
Cleopatra, Iras, Charmion, Proculeius met Soldaten.
De dienaers brengen Cleopatram in eenen stoel. Sy behangen het graf van Anth. met meyen en blomcransen.
Dat Caesar niet en denckt van my te triumpheren,
Ick sal van mijn geslacht (can ick) dees schande weeren:
Dan soo hy sijn Triumph door my wilt maecken groot,
Dat hy mijn lichaem voert naer mijn vermaerde doodt.
Wie sal mijn ooghen nu ghenoeghsaem nat verleenen,
Sy valt op het graf.
Om u, ô waerden Heer Anthoni, te beweenen?
Om u verheuen ziel te gheuen haeren wensch,
Dat sy van my verwacht, en van gheen ander mensch?
O alderwaerdsten Heer, ick heb' u vry begrauen,
Ontfanght dees offerhand' voor uwe leste gauen,
Niet van een, die ick was, niet van een Coninginn';
Maer van een die, helaes! gheworden is slauinn'.
Van een, segh ick, van een die droeuigh is vol treuren,
Van een die-men verbiedt haer lichaem te verscheuren.
| |
| |
Niet uyt medooghentheydt: maer omdat Caesar sou
Vercieren sijn Triumph door my u waerde vrouw.
Wacht daerom waerden Vorst gheen ander offerhanden,
Wacht gheen vereeringh meer van my in dese landen,
Men voert Cleopatram tot uwe schand' van hier,
Soo sy haer niet en werpt in u ghewenschte vier.
Niet heeft in't leuen ons doen scheyden van den and'ren
Maer vreese dat het nu sal door de doodt verand'ren,
Want soo u lichaem hier met leedt begrauen leyt,
Sal ick AEgyptsche vrouw naer Roomen zijn gheleydt.
Indien de Goden dan (daer ghy zijt) iet vermoghen,
Naer dien dat d'onse zijn van ons, helaes! vertoghen,
Lijdt niet dat men u lief vervoere met oneer,
En ouer u tot schand' met haer en triumpheer:
Maer wilt my by u ziel naer mijnen wensch ontfanghen,
En graeft my in een graf met u naer mijn verlanghen.
Want hoe wel mijn verdriet onendigh is vol smert,
Soo valt my niet soo swaer te draghen in mijn hert,
Dan desen cleynen tijdt, die ick met anghstigh beuen
Ghedwonghen ben gheweest hier sonder u te leuen.
Ontfanght, ô groote ziel, ons traenen en gheween,
Die wy nu voor het lest maer comen doen alleen.
Met vvater.
Ontfanght dit heyligh nat, ô grootste ziel der zielen.
O Cypersche Godinn', voor u wy neder knielen!
O Venus, die wel eer in Paphos heeft gheleeft!
AEneas moedigh saet doch uwe ruste gheeft:
Ghy weet dat desen was van sijn gheslacht ghecomen,
En van Dardani saet den oorspronck heeft ghenomen.
| |
| |
Soo wel als Caesar de', die by u leeft in vreught:
Voert hem in uwe rust, troost hem door uwe deught.
Ghy sult dit tafelet den ouerwinder draghen,
Laet my hier wat alleen met dees mijn vrouwen claghen.
Soldaten binnen.
Nu hoop ick dat hy my met hem begrauen sal,
Soo haest als hy verstaet mijn droeuigh ongheual.
Haelt my de slanghen hier, om haere cracht te proeuen,
Charmion binnen.
Anthoni ziele wilt niet langher dit vertoeuen:
Hy roept my in mijn hert door een verborghen stem,
Dat wy door desen wegh haest souden volghen hem.
Stort op dit droeuigh graf, ach Iras! lauwe traenen,
Wilt my tot gheen ghedult of hope meer vermaenen.
'Ken kan niet weenen meer, mijn hert is als versteent,
Veel minder is mijn cracht, als ick wel had' ghemeent.
Treckt uyt u blondigh haeyr, door-crabt u roode kaecken,
Niet wat ter wereldt is, en can my meer vermaecken.
Al dat ick heb' bemindt, mijn herte nu versmaet.
Ick min dat yder vreest, ick wensch dat yder haet:
Ick min de droeue doodt, om haest by hem te wesen,
Wiens liefde tot der doodt is in mjn hert gheresen.
Verschoningh.
Vyt.
Siet daer, ô droeue vrouw! het eynde van ons leedt.
Dat is daer ick naer wensch, al zijn haer crachten wreedt.
Gheeft my hier op het bedd' de mande met de slanghen,
Soo magh ick mijnen wensch naer mijnen wil ontfanghen.
Gaet ligghen.
| |
| |
Laet ghy ons dan, helaes! ellendigh in't verdriet?
Sy tergt de slanghen met een goude spille.
Het is der Goden wil dat nu aen ons gheschiedt.
O Conincklijcke vrouw, leeft doch om uwe kind'ren!
Wilt mijn begheerde rust met gheen onrust verhind'ren,
O grooten Iupiter! ô vader van den Al!
Die door u Godtheydt weet wat ons ghebeuren sal,
Die't alles onderhoudt, en stiert naer u behaghen,
En eer de wereldt was, ghetelt hebt onse daghen:
Die met een toornigh oogh d'ondanckbaerheydt aensiet,
Voor wie dat gheene saeck verborghen oyt gheschiedt.
Siet dees bedroefde vrouw' vol-enden 'tdroeuigh leuen,
Wilt haer, voor haer verdriet u groote vreughden gheuen.
Voert haer bedroefde ziel in u Elises veldt,
Daer niemandt meer en vreest des winders groot ghewelt.
Siet van den hemel ne'er, wreckt mijn ellendigheden,
Of comt van uwen throon voor ons noch eens beneden.
Gheeft vader dat hy draeght de recht-verdiende straf,
Die uwe gramschap groot de wreede Titans gaf:
Doet hem in sijne ziel ghevoelen mijn verderuen,
Dat hy met leedt betreurt, dat hy ons heeft doen steruen,
Dat hy met leedt betreurt, dat hy twee lieuen heeft
Ghescheyden soo van een, daer d'een maer van en leeft.
Niet langh, ô groote ziel! sal mijn ziel zijn ghescheyden,
Van u verheuen ziel, mijn ziel sal u gheleyden,
| |
| |
Om leuen, daer ghy leeft, om rusten, daer ghy rust,
Want daer u ziele leeft, mijn ziel haer oock verlust.
O Goden wilt mijn ziel in haere vreughden senden!
Sy heeft door haere doodt voorcomen haer ellenden.
Sterft.
'Tis gansch met haer ghedaen, ken sien geen leuen meer.
Ick wil door mijne doodt ghenieten van haer eer,
Eer Caesar my de straf van haere doot doet draghen,
Die hem met reden sal van dese daedt beclaghen.
Vreest niet, ô Charmion! de cortheydt van de doodt:
Drinct fenijn.
De vreese doet haer cracht by yder schijnen groot.
De doodt heeft corte pijn, wilt die met my verkiesen,
Soo moghen wy de vrees' die lancksaem pijnt verliesen,
Iras sterft aen de voeten van Cleop.
Ach Iras! ick benij, dat u grootmoedich hert
Bereyder tot de doodt, als't mijn gheuonden wert
Dan ick sal u ghemoet in my doen weder blijcken,
En u, door mijne doodt, in uwe doodt ghelijcken.
Drinct.
Verschoningh.
Helpt Goden! Charmion, is dit een fraeye daedt?
Char. stelt Cleop. de croon op het hooft al steruende, ende sterft.
Seer fraey en die met recht een Coninginn' toe staet,
Die van soo edel huys doorluchtich is ghesproten,
En min de droeue doodt, als't leuen heeft verdroten.
| |
| |
Wat vremder ongheluck, helaes! is hier ghebeurt?
Voorseker sy is doodt, ach hemels droeuigh treurt!
Besiet Cleopatram.
Sou haer dees slanghe wel benomen hebben 'tleuen?
'T en can niet anders zijn, 'tis Conincklijck bedreuen.
Haer grootheydt van ghemoet is een cieraet der deught.
Mijn hert, al is't bedroeft, van dese daedt verheught.
Een recht grootmoedigh mensch staet vast in alle saecken,
Want al wat lijden baert, can hem gheen vreese maecken.
Hy kent sijn eyghen cracht, door deught verwint hy't al,
Ia seluer de Fortuyn met haer droef ongheual.
O groote Coninghinn'! ghy hebt ons wel bewesen,
Dat niemandt vast en staet, hoe hoogh hy zy gheresen:
Maer dat het al vergaet door lanckheydt van den tijdt,
Door dat den nijdt, en haet, de lieue rust benijdt.
Al wat ter wereldt is, dat sien wy soo verkeeren;
De landen blijuen wel: maer crijghen ander Heeren,
Soo ons hier heeft verthoont 'tAEgyptsche Coninckrijck,
Dat Caesar ouerwindt, en voeght aen't Roomsche Rijck.
|
|
Auteursrechtvrij