|
| |
| |
| |
Vyfde deel.
Tvveede Vyt-komen.
C. Augustus, M. Agrippa, Decretaeus.
O Goddelijck geslacht! die alle groote dinghen,
Door uwe rechter handt, condt naer belieuen dwingen.
Door wien de couw, en hitt', den blickxem, en den windt,
Elck in verscheyden tijdt verscheyden crachten vindt:
Door wien de rijcken groot met groote moyt vercreghen,
Verand'ren naer den tijdt naer dat ghy't vindt gheleghen.
Door wien den Roomschen naem nu we'er verheft sijn hooft,
Die door den tweedracht scheen van macht, en eer berooft.
Door wien ick we'er vercrijgh de vrijheydt der Romeynen,
Door wien ick my verhef en ander doen vercleynen,
Door wien ick my nu maeck den grootsten, die daer leeft,
Of die oyt eenich Rijck als ick beseten heeft.
Die Roomen eertijts scheen te dwinghen met geboden,
Heb' ick verwonnen nu, en is met vrees' gevloden.
Sijn Rijck is nu aen my, sijn leuen in mijn handt.
Sijn ontgetrouwe min verweckt hem sijne schand'.
Nu doen ick dat' ick wil, mijn willen moet geschieden,
Nu can ick dat ick wil, en mach met wil ghebieden.
Ick segh als Caesar de', Ick quam, ick sagh, ick won.
Het aerdtrijck bidt my aen als of ick waer haer son,
Ick ben door hooghe gunst en door Fortuyn gedraghen,
Fortuna voert my self op haeren gulden waghen,
Geen stadt hoe groot van macht, of sy en doet my eer,
En recht my beelden op, of kent my voor haer Heer,
Van daer het sonnen vier verbrandt de Garamanten,
Tot daer den Arent blaest sijn couw aen alle canten,
| |
| |
Kent yder mijnen naem, kent yder mijn ghewelt.
Mijn wapen en 'tgeluck heeft my in eer ghestelt.
Nu heeft den dwaes ghesien, dat sijn vergaerde crachten
Ontsaghen mijn geluck, en hem, om my verachten;
Maer hy was soo verblindt door sijn verblinde min,
Dat hem dit ongeluck niet eens quam in den sin.
Den loop van sijn gheluck in sijne jeught vercreghen,
Heeft hem tot desen crijgh te seer doen zijn geneghen.
De Goden zijn u hulp; die willen dat u Rijck
Den hooghen Hemel is in all' haer doen gelijck.
Sy willen dat ghy hier soudt by de menschen wesen,
(Als Iupiter by haer) ons eenich hooft gepresen.
Recht als de goude sonn' alleen is en ghebiedt,
Soo willen sy dat oock op d'aerd' door u gheschiedt.
Vyt.
Wat goede Godt sal nu mijn swacke stem verstercken?
Ach dit is Dercetaeus, naer dat ick can vermercken.
Anthoni is vermoort, 'tschijnt dat hy is verveert;
Want heeft noch in sijn handt een groot en bloedigh sweert.
O Hemel, aerd', en zee! ô bosschen, bergh, en daelen!
Hoe sal ick dese daet naer mijnen wensch verhaelen?
Wilt mijne swacke stem door uwe gunst bystaen,
Dat ick de bootschap doen ghelijck het is ghegaen.
Wat vremder ongeluck heeft u tot hier ghedreuen?
Anthoni heeft, helaes! hem selu' gebrocht om 'tleuen.
| |
| |
Dit sweert noch root van 't bloet, heeft door sijn eyghen handt
Door-dronghen sijne borst tot in sijn inghewant.
Mijn bloedt vriest in mijn hert, mijn hert dat voelt sijn lijden.
Sijn lijden baert im my veel leedt en medelijden.
Is dan Anthoni doodt, helaes! het is mijn schuldt:
Mijn wraeck heeft hem ghebracht tot dit groot ongedult.
Maer seght ons Dercetaeus, hoe dat is wedervaeren.
Naer dat sijn machten bey van u verwonnen waeren,
En dat Cleopatra hem door de vrees' verliet,
Riep hy door ongedult, dat sy hem oock verriet:
Maer sy die vreese creegh, vloedt voor hem in haer grauen,
Waerin sy heeft ghewenscht met hem te zijn begrauen,
En sloot de deuren toe met grendels dick en sterck,
Om wel te zijn bewaert in dit verheuen werck.
Doen liet sy geuen uyt, dat sy haer had' doen steruen.
Dat hy strack heeft gelooft, tot sijn, en haer verderuen,
En sprack, Cleopatra, de droefheydt die ick lij,
En is niet dat ick my berooft beuind' van dy:
Maer dat ghy meerder hert door dese daet doet blijcken,
Dan ick die Keyser was van soo veel groote rijcken.
Naer dees bedroefde clacht soo riep hy Eros trouw,
Om dat hy sijn beloft' aen hem volbrenghen sou;
Maer Eros nam het sweert en heeft hem self door-steken,
Om dat hy door sijn doodt sou sijn beloften breken.
Hy siende dese daedt prees sijnen trouwen knecht,
En stack doen in sijn borst dit sweert tot aen den hecht:
Dan noch niet zijnde doodt badt ons gelijck den blooden,
Dat wy hem met ons sweert naer wensingh souden dooden:
Maer wy door vrees' verschrickt, verlieten hem ghewondt,
| |
| |
Tot dat Cleopatra, daer Diomedem sondt,
Die van haer was belast om hem in 't graf te draghen,
Dat hy oock vierich badt met veel weemoedich clagen.
Wy deden dat hy badt en brachten hem voor 't graf,
Dat sy gesloten hiel: maer liet wel coorden af,
Waer in hy wert gepackt, ô druckelijck aenschouwen!
En trock hem soo tot haer met hulp van haere vrouwen.
Noyt mensch heeft oyt gesien erbermelijcker dinck,
Dan doen hy soo gepackt in dees haer coorden hinck.
Hy stack sijn armen op, en scheen hem self te helpen,
En wenschte dat het bloedt voor weynich tijt mocht stelpen.
Sijn aenghesicht en lijf was gansch besmet van 't bloedt,
Sijn ziel trock naer de doodt seer swack was sijn ghemoet,
Sy met haer vrouwen de' soo grooten cracht in't trecken,
Dat sy eens yders hert tot medlijd' de' verwecken.
Haer oogen root betraent, haer ongevlochten haeyr,
Haer hijgen, en haer sweet, en hoe hy sagh op haer,
Heeft yder soo beweeght tot druck, en medelijden,
Dat 'tscheen dat yder le' dat sy haer saghen lijden:
Maer niet te min haer hert den arbeydt ouerwan,
En trock tot daer sy was, den half gestoruen man,
Daer ick voorseker hou dat hy is ouerleden,
En met de dooden rust, die rusten hier beneden.
O Goden! wat verdriet? Anthoni zijt ghy doodt?
Heeft wanhoop van mijn deught u dan gebracht in noodt?
Droeght ghy dit snijdich sweert soo langh' op u vyanden,
Om dat het sou in't lest u self verdoen met schanden,
O wreeden moordenaer! ô doodt! ô droeuich lijck!
Hoe langh zijn wy gheweest te samen in dit rijck?
Waert ghy mijn maeghschap niet, mijn swager, mijn spits broeder
In feyten van den crijgh, en dit ons Rijcks behoeder?
| |
| |
Dan 'tis u eyghen schult, den brief die ghy my schreeft,
Vermetelijck en trotsch daer van getuygingh geeft.
Ick sal hem laten sien om mijn onschuldt te thoonen,
Op dat de Goden niet u quaet op my en loonen.
Maer waerom zijt ghy doch, ô Caesar, soo ontstelt?
'Tschijnt dat ghy die verwint, u, om sijn lijden quelt?
Veracht Fortuna niet, benijdt niet u ghelucken;
Maer die u lastich valt wilt die met macht verdrucken,
Draeght sorghe voor u Rijck, voor u, en voor u landt,
En doet met danckbaerheydt de Goden offerhandt.
Nu is Cleopatra door wanhoop in ellenden.
Dan ick wil ras tot haer gaen Proculeium senden,
Dat hy sijn beste doet, dat hy haer leuend' vanght;
Want aen haer, en haer goet d'eer der verwinnigh' hanght.
Soo mach ick haer naer wensch in mijn Triumphe voeren,
Die andersins het Rijck we'er stellen mocht in roeren.
|
|
Auteursrechtvrij