|
| |
Vyfde deel.
Eerste Vyt-komen.
M. Anthonius, Eros, Diomedes.
NV is den twijffel waer, ô snoode Coninginn'!
Is dit den valschen loon, van mijn ghetrouwe minn'?
Is dit den loon, dat ick mijn huysvrouw' ginck versmaeden?
Dat ghy soo schandich my soudt in den noot verraden?
Heb' ick om uwent wil my seluen niet gewaeght,
Als iemant die door min naer eer, noch schand' en vraeght?
Heb' ick om uwent wil my seluen niet doen haeten,
En een die trouwer was, ontrouwelijck verlaeten?
Heb' ick om uwent wil het oorlogh niet bestaen,
En seluer in den crijgh om uwent wil gegaen?
Niet om de wreede macht der Parthen te vercleynen;
Maer teghen mijn geslacht, mijn stadt, en mijn Romeynen.
Fy trouweloose vrouw! vervloeckt moet zijn den dagh,
Dat ick u soo verciert, tot my-waerts comen sagh,
Waer door dat ghy mijn hert soo listich hebt gestolen,
Waer door ghy als een dwaes my schandich hebt doen dolen.
Vervloeckte snoode min, nu voel ick het fenijn,
Nu voel ick wat vergift dat uwe traenen zijn;
Nu voel ick, maer te laet, de cracht van uwe treken,
| |
| |
De cracht van u gesmeeck, en crachten van u spreken,
De cracht van u gelaet, dat my beneemt mijn cracht,
En my tot desen val, en neerlagh' heeft gebracht.
Dat my, die soo veel eer te voren had' vercreghen,
Vernielt op eenen dagh, en al doet loopen teghen.
Schelt doch van geen verraet die door u liefde groot,
En vrees' van uwen haet, haer seluen heeft gedoodt.
Wat vrees' can haer soo seer beroouen haere sinnen?
De vreese die sy had' van u te vierigh minnen.
Hoe vreesde sy de min, die my verwon het hert?
Door dat de min seer licht in haet verandert wert.
V gramschap heeft de vrees' in haer gemoet gesonden.
Naer altegroote min wort dickwils haet beuonden.
Wat beydt ghy langher noch, Anthoni, daer ghy siet,
Dat u soo veel verdriet, en ongeluck gheschiedt?
Daer u Fortuyn berooft, van dat u was gebleuen,
En waerom ghy alleen gewenscht hebt hier te leuen?
Maeckt my dees wapen los, den strijdt die ick nu lij,
Ghevoel ick tot mijn leet, ach Eros, nu in my.
Geen wapen is my nut om met my self te strijden,
Den strijdt is in mijn hert, daer 't qualijck is te lijden.
Den Vyant die my quelt, is binnen haer besluyt,
Ach cost ick hem met haer, naer wensingh trecken uyt.
| |
| |
Leght daer onnut bescherm, wel waerdt te zijn mispresen:
Dit sweert sal voor den strijdt, alleen het nutste wesen.
Denckt niet Cleopatra, dat droefheydt in my woont,
Om dat ick ben berooft van u verheuen schoont',
Noch dat ick niet en denck om meer by u te raecken,
Door dat ick my seer haest sal weder by u maecken:
Maer ick ben wel bedroeft dat ick word' ouertuyght
Van u grootmoedich hert dat door geen vrees' en buyght:
Dat ick, die voormaels was verheuen door mijn wapen,
En op het aerdtrijck groot voor Keyser was gheschapen,
Ben van veel minder hert als een soo schoonen vrouw';
Die voor de droeue doodt, met reden schricken sou'.
Ghy Eros moet u schult, naer u beloften, quijten,
Den tijdt, en noot vereyscht, dat ghy my doot moet smijten.
Drijft desen staelen punt dweers door mijn inghewant,
Soo ben ick vry van vrees' en van vercreghen schand'.
Vat aen en vreest u nie. wel, wat sal u ghebreken?
Daer is mijn bloote borst, ghy moet daer doch in steken,
Ghy hebt het my belooft, en ick wil dat ghy't doet:
Die schuldich hem verbindt, sijn schult betaelen moet.
Die schuldich hem verbint, moet wel sijn schult betaelen;
Maer niet waer door hy schand' en oneer sou' door haelen,
Dan ick sal die voldoen, niet aen u, maer aen my,
Om van d'ontrouwe schult, door trouw te wesen vry.
Goden onfanght mijn ziel, in u Elisi velden,
Die niemant van verraedt noch ontrouw can beschelden.
Steekt hem seluen.
Valt op een knie.
Voorwaer ick weet u danck, ô Eros, van u daet:
'Tis vromelijck gedaen, te vroom voor uwen staet.
Ghy thoont my, dat ick my moet dooden door dees handen,
| |
| |
Om dat hem niemant sou besmetten van mijn schanden.
O aldertrouwsten knecht! dees onverdiende doodt
Sal uwen cleynen naem by veele maecken groot;
Dit sweert dat in u hert door trouw'heyt wert ghesonden,
Sal door ghelijcke cracht mijn moedich hert doorwonden.
Treckt het svveert uyt het lichaem. Steckt hem seluen, valt op een bedde, sijn volck vliedt.
Ay my begeerde rust soo langh van my verwacht,
Hoe bitter is u vrees'? hoe grouwsaem is u cracht?
Vliedt ghy nu altesaem, laet ghy my in dit lijden?
Heeft niemant nu met my, helaes! geen medelijden?
Heeft niemant nu het hert, dat hy mijn hert doorsteeckt,
Daer my soo weynich hulp tot mijne rust ghebreeckt?
Ach vrienden wilt my doch voort dooden met u sweerden!
De doodt die ghy my doet sal ick met danck aenveerden.
'Tis noodich dat ick sterf, op dat all' mijn ellendt
Door een vermaerde doodt volcomen wort volendt.
Ick moet, ick moet de doodt naer haer vernoegen smaecken,
Om dat ick sou door haer my self ontsterff'lijck maecken.
Al brenght de dwaese min ontijdich my in 't graf,
Mijn oneer die vergaet als ick my seluen straf:
Maer is nu niemant hier die my nu voort doet steruen?
Moet ick door pijn en smert, in mijn ellendt verderuen?
Word' ick dan voor het lest verraden van de mijn,
Om dat ick Caesar sou naer wensch gheleuert zijn?
Heeft my Cleopatra niet langh ghenoech verraden?
Wilt nu een yder zijn deelachtich aen haer daden?
Verlaet my, bid' ick niet, in mijnen lesten noot:
Maer voordert mijnen wil met mijn begeerde doodt.
Verschoningh.
Vyt.
O aldergrootsten helt laet toch de wanhoop vaeren,
Laet twijffelmoedicheydt u 'therte niet beswaeren.
| |
| |
Cleopatra die leeft, maer met geen cleyn verdriet,
Om dit bedroeft gheval, dat aen u is gheschiedt.
Leeft sy dan, om wiens wil my 'tleuen heeft verdroten?
Sy leeft, maer heeft haer in haer grauen vast besloten.
Draeght my dan daer sy is, op dat ick haer aenschouw',
En mijn droef leuen end' in d'armen van mijn vrouw.
Sy dragen hem, spreeckt gedragen vverdende.
Sal Caesar nu met my wel soo bermhertich leuen,
Als ick met Bruto de', en my begrauingh geuen?
Sal hy, soo iemant my onsteelt mijn wapen-cleet,
Wel dooden doen den dief, en zijn tot straff bereet?
En segghen als ick de', tot die hem had' ghestolen:
Wist ghy niet, ô ghy dwaes! wat man u was beuolen?
Ach Godt! ick vreese neen, maer vrees' dat sijnen haet
Vervoeren sal sijn hert, tot meer, en grooter quaet.
Verdriet u niet den last, van dit u lastigh draghen?
Den last verdriet ons niet, maer wel u droeuigh claghen.
En zijn wy noch niet haest by mijnen Coninginn'?
Den inganck sien ick daer, wy treden nu daer in.
|
|
Auteursrechtvrij