|
| |
Vierde deel.
Eerste Vyt-komen.
Euphronius, Caesar Augustus, Thyreus.
Knielt.
Ghy die de werelt dwinght, bedwinght u groot ghemoet,
Vergheeft de misdaedt doch, voor wien ick val te voet.
Ghy weet, ô Grootsten Vorst! dat dickwils door ghebeden
De Goden zijn versoet van haere toornigheden:
Zijt niet van minder deught, die zijt een Godt der aerd',
Thoont dat ghy Caesar zijt, en Caesar niet ontaerd'.
| |
| |
Sittend op sijne Stoel.
Vergheuen! ha veel eer sal den Euphrates vloeyen
Totop de berghen hoogh', en daer doen vruchten groeyen.
Den hemel sal veel eer berooft zijn van de sonn',
Eer dat ick hem vergheef, dat hy soo dwaes begonn'.
Leyt nu sijn ydel hoop in u gheveysde clachten?
Waer is nu sijn ghepoch? waer zijn nu sijne machten?
Waer is sijn wapen nu? waer is nu sijn ghewelt,
Daer hy my door wou slaen in het Pharsalis veldt?
Drijft hy met my den spot, wilt hy nu vrede soecken?
Daer hy die heeft verjaeght tot aen des wereldts hoecken?
'Tschijnt dat hy heeft ghedacht om dat ick was soo wijdt,
Dat ick onledigh was, of vreesde voor den strijdt.
Maer hy moet seker zijn, soo hy nu heeft ervaren,
Dat wy noyt soo en zijn, als of wy niet en waren.
Dat hy nu ouerdenckt wie dat hem ouerwindt,
Dat hy my als een dwaes, vry scheldt we'er voor een kindt,
Dat hy mijn kinderspel vry noch eens comt beproeuen,
Ick sal hem, daer hy wilt, met mijn ghewelt vertoeuen.
Hy heeft op sijn gheluck hem al te veel betrouwt,
Ick weet, ô Caesar groot! dat hem sijn doen berouwt;
Wilt hem naer uwe deught sijn misdaedt doch vergheuen,
Of lijdt dat hy met rust magh in Athenen leuen.
Noch daer, noch daer hy is, noch op het aerdtrijck groot,
Niet can mijn wraeck voldoen als sijn vervloeckte doodt.
Staet ghy op van der aerd', bidt dat ghy voort sult willen;
Maer voor Anthoni niet, wilt ghy mijn gramschap stillen.
Sijn op-gheblasen hert veroorsaeckt al dit quaedt.
| |
| |
Hy lijdt door u gheluck de straf van sijn misdaedt.
Sijn ontrow heeft verdient noch grooter straf te draghen.
Sijn ontrouw is het gheen dat wy in hem beclaghen.
Te veel heeft hy gheterght mijn altegroote deught.
Door niet, dan door sijn doodt, ghy ons vernoeghen meught.
Euphroni staet ghy op: maer wacht voor hem te spreken,
Staat op.
Of ick sal my aen u, als aen Anthoni wreken.
De vreese maeckt my stom, dan nochtans mijn beuel
(Al vrees' ick sonder hoop) volbrengh'ick euen wel.
Wat segh' ick, sonder hoop? noyt vrees' is sonder hopen,
Voor dat de saecke thoont een oorsaeck van't wanhopen.
Gheen vrees' en is ghegrondt, wanneer men iet begheert,
Aen die, die door sijn deught de vreese van ons weert.
Valt vveder op een knie.
D'AEgyptsche Coninginn', ô Herscher van de menschen!
Doet uwe moghentheydt al 'swereldts voorspoedt wenschen.
Sy kent haer u slauinn', en bidt, dat ghy doch gheeft
Haer rijck aen haeren soon , die sy van Caesar heeft;
Ick segh', 't AEgyptsche rijck, dat sy eerst heeft beseten,
Eer dat haer u gheluck heeft van den stoel ghesmeten.
Niet dat rechtueerdigh is en wordt van my ontseydt.
Sy bidt dat uwen haet op haer wert neer gheleydt.
| |
| |
'Ken draegh' haer geenen haet, 'ken sou geen vrouwen haeten;
Maer sy moet, die ick haet, doen dooden of verlaeten.
Al 'tghene Caesar wilt dat wordt van haer ghedaen.
Wat dwaesheydt heeft haer dan doen teghen ons op-staen?
Wist sy niet dat den naem van ons' vermaerde volcken
Tot aen den hemel dringht veer bouen all' de wolcken?
Of was haer ydel hoop op Alexandria,
Om dat het watrich is, en Cydnum heeft soo na?
Dat sy eens ouerdenckt, hoe dat die van Athenen
Verwonnen zijn door ons, die eerst soo machtigh schenen,
Wanneer sy Xerxis heyr versloeghen door haer macht,
Dat hy nau in een schuyt het leuen daer van bracht.
Die soo hooghmoedigh was, dat hy met dreygementen
Den hemel heeft ghetrotst met all' sijn elementen.
Die meynde dat den windt en wijden Oceaan
Hem, als hy maer en sprack, sou wesen onderdaen.
Ick segghe, dese stadt, die wetten heeft ghegheuen,
Die moet nu onder ons naer onse wetten leuen.
Dat sy op Spartam siet, het oudt Laconisch rijck,
Of dat nu niet en is ons dienstbaer all' ghelijck,
Oock Macedonia, daer voormaels Alexander
De wereldt door bestre', dat dient nu aen een ander.
Al leyt Euphrates wijt in't opgaen van den dagh,
En Ister daer de sonn' van reys' te rusten plagh.
Noch wijder streckt ons macht, want wy de woeste baeren
Des grooten Oceaens gheluckigh zijn door vaeren.
Dat sy oock ouerdenckt, hoe dat door Hannibal
Carthago soo vermaert is comen tot den val.
| |
| |
Dat van den Phoenicier den oorspronck had' ghenomen,
Is eyndelijck door macht in ons ghewelt ghekomen.
Den Syrter, Nasamon, den Colcher, Illyrier,
Den Thracer, Mauritaen, den Dacer, Numidier
Staen onder ons ghewelt, met die van Meotiden;
Ia tot aen Taurum hoogh wy door ons macht ghebieden.
Streckt niet den Roomschen naem in't woeste Libya?
En daer de sonne daelt veer buyten Gadira?
Heeft wel d'Athlantsche zee verhindert ons te vaeren
Tot aen des wereldts endt, en Herculis Pylaeren?
Heeft Pyreneus hoogh door woestheydt wel belet,
Dat Lusitania niet volgehn moest ons' wet?
Waer op is dan haer hoop? op haer AEgyptsche machten,
Die wy min in het veldt als dese volcken achten?
Wy weten noch seer wel, hoe dat Pompeius groot
Van haeren broeder wreedt tyrannich wert ghedoodt.
Dan dat en raeckt my niet, hy heeft sijn straf ghedraghen,
Om dat hy liet sijn heyr, dat voor hem wert verslaghen.
'Tschijnt dat sy soeckt (als hy) dat vader, soon, of kindt
Door borgherlijcken crijgh d'een d'ander we'er verslindt,
Dat broeders teghen een haer bloote sweerden rechten,
Om als in Syllae tijdt met dullen moet te vechten.
Dat sy in haer verstandt dit wel had' ouerleydt,
S'en had' hem, soo ick meyn', niet tot den crijgh verleydt,
Noch sy, noch hy, en had' my nu niet bidden moeten,
Noch ghy om haerent wil hier vallen voor mijn voeten.
De Goden zijn alleen van sulcke dolingh vry,
Daerom versoecken wy, dat 'thaer vergeuen zy.
| |
| |
Al dat sy heeft misdaen, dat sal ick haer vergeheuen,
Soo sy hem driift van haer, of brenghen doet om't leuen.
Gaet vanden Stoel.
Ghy Thyreus sult met hem by Cleopatram gaen,
En bieden haer mijn gunst met al eerbiedingh' aen.
Mijn meyningh sal ick haer met corte woorden schrijuen:
Maer om Anthoni doodt moet ghy de saecken drijuen.
|
|
Auteursrechtvrij