|
| |
Derde deel.
Derde Vyt-komen.
Cleopatra, Iras, Charmion, Euphronius, Ostrobas, 4. Gevangen.
Meynt ghy mijn waerde ziel, dat ick u heb' verraden?
Meynt ghy dat in mijn hert zijn soo vervloecte daden?
Meynt ghy dat in mijn borst soo veel ontrouwheydt leeft,
Dat het verraden sou van wien het leuen heeft?
On neen! en denckt dat niet, veel eer sal my verpletten
Den blickxem, eer ick u sal uyt mijn herte setten;
| |
| |
De Tygers die in't bosch Hircani zijn ghevoedt,
Die sullen haer veel eer versaeden van mijn bloedt:
Het aerdtrijck sal veel eer met groote cracht op-scheuren,
Om my te swelghen in, eer ghy dit siet ghebeuren.
De wreede Crocodil sal my verscheuren eer,
Eer ick u laeten sal, mijn Coninck, Vorst, en Heer.
Meynt ghy dat mijn ghemoet soo Conincklijck gheboren,
Met dees ons nederlagh' te saemen is verloren?
Neen, neen, Anthoni neen, ick draegh ghetrouwe minn',
Ick blijf tot Caesars spijt u ziel, u Coninginn'.
O grouwelijck misval! wat moet ick al verdraghen?
Wat sendt my de Fortuyn al grouwsaem wreede plaghen?
Verdraegh' ick niet ghenoegh, dat ick verlies mijn landt?
Moet ick verliesen oock door wien mijn herte brandt?
O straelen van mijn sonn'! ô leuen van mijn leuen!
Hoe cont ghy u van my in eensaemheydt begheuen?
Weet ghy niet dat ick u veel meerder heb' bemindt,
Dan mijne vrijheydt groot, croon, scepter, rijck, of kindt?
Moet ick door u opset van u zijn afghescheyden,
Om dat ons droefheydt niet sou eynden met ons beyden:
Om dat ick niet met u sou daelen in het graf,
Om dat ick niet met u ontvlieden sou de straf?
O grouwsaem ongheluck! hoe quelt ghy onse sinnen!
Maer waerom laet ghy u van onghedult verwinnen?
Weet ghy niet dat den mensch sijn grootheydt van ghemoet
Door lijdtsaemheydt bethoont in druck en teghenspoedt?
Weet ghy niet dat ghy schendt de schoonheydt van u wesen?
Dat meer als hemelsch is, en goddelijck ghepresen?
Weet ghy niet dat ghy zijt van't Conincklijcke saet,
Dat door haer vroomheydt quam tot hoocheydt, eer, en staet?
| |
| |
Hebt ghy dan gheenen moet dat ghy dees onghelucken
Door u grootmoedigh hert met cracht sult t'onderdrucken?
Te veel is mijn verdriet, niet isser als de doodt,
Dat my bevrijden can van mijn ellenden groot.
Niet is onmoghelijck voor die hem self can dwinghen.
Ach dat zijn, Iras, nu onmoghelijcke dinghen.
De wanhoop en de vrees' verwinnen dit mijn hert.
Die met ghedult verdraeght, noyt overwonnen wert.
Ghedult is wel het gheen' dat noodigh is de menschen:
Maer wie verliest dat niet, als hy verliest sijn wenschen?
Den hemel heeft ghevoeght was ons ghebeuren sal.
Den hemel my besoeckt met al dit ongheval.
Laet ons dit ongheluck met alder haest ontvlieden.
Dees vlucht can maer alleen door mijne doodt gheschieden.
Dat waer te wreeden vlucht: ô neen! tot Caesar vliet,
Die door sijn hooghe deught sal eynden u verdriet.
De baeren sullen eer tot aen den hemel vlieghen.
Wat meynt ghy Charmion dat ick hem sal bedrieghen?
| |
| |
Den aenghenaemen dagh sal eergelijck den nacht
Met zeylen zijn bedeckt, en ghy, ontrouw veracht:
De sterren sullen eer staen in de groene baeren,
Eer dat ick laeten sal, met dien ick wensch te paeren.
Neen, neen, Anthoni neen, denckt vry waer dat ghy gaet,
Dat ghy nochtans by my en in mijn ziele staet.
Ick volgh' u ouer al, soo langh' u ziel zal leuen,
Sal sy als mijne sonn' mijn ziel haer straelen gheuen.
Zijt ghy het leuen moe, nu wy verliesen 'trijck,
In leuen en in doodt sal ick u zijn ghelijck.
De proeue van de doodt wil ick daerom gaen proeuen,
Aen die verwesen zijn, en maer de doodt vertoeuen.
Gaet henen, roept haer hier, haelt Iras ghy't fenijn,
En brenght de slanghen me', die op mijn camer zijn.
Euphroni ghy sult gaen den ouerwinder groeten,
En vallen als een slaef ootmoedigh voor sijn voeten.
Bidt hem van mijnent wegh' naer u voorsichtigheydt,
Dat hy naer sijne deught den tooren nederleydt:
Ghy weet hoe dat men best het jonghe rijs can buyghen,
Ghy, segh ick, cont daer van het alderbest ghetuyghen,
Die door u const en leer mijn kinders van haer jeught
Ghewesen hebt te gaen de weghen van de deught.
Ghy sult dan alderbest sijn jonck ghemoet beweghen,
Seght hem, dat ick sijn slaef tot hemwaert ben gheneghen:
Niet door oncuysche min, maer om dat sijnen naem
Van deughden wordt verbreydt door vleughels van de faem;
Dat hy daerom den strael van sijne deught wilt thoonen,
Om mijn gheneghentheydt met sijne deught te loonen.
Bidt hem, dat hy vergunn'mijn rijck Caesarion,
Sijn broeder en mijn kindt dat Caesar aen my won.
Dat hy door sijne deught soo langh' in hem verschenen,
Verdraegh' dat mijnen man magh leuen tot Athenen,
| |
| |
Niet als een man van staet, soo hy te wesen plagh,
Soo hy in dit mijn rijck niet rustigh woonen magh.
Ick segh, soo hy hem niet wilt in AEgypten lijden,
Daer hy hem tot sijn eer verwonnen heeft in't strijden.
Euphroni soo ghy dit naer uwe wijsheydt doet,
Voorseker ghy beweeght sijn jonck en teer ghemoet.
Soo niet sijn jonck ghemoet door voorspoedt is verheuen.
Dat dickwils heeft belet de reden plaets te gheuen,
Soo sal ick , soo ick hoop, volvoeren uwen wensch;
Want reden crijght sijn plaets in een verstandigh mensch.
Verslijt hier gheenen tijdt, doet haestigh mijn ghebieden.
Binnen.
De Goden laeten dit naer uwen wensch gheschieden.
Iras en slauen uyt.
De proeue van mijn doodt die sien ick comen in.
Ach is daer gheen gena' voor my, ô Coningin?
Heeft u grootmoedigh hert met ons gansch geen medooghen?
Gheeft desen dat fenijn, maer bindt hem eerst sijn ooghen.
O grouwelijcke doodt! hoe bitter is u vrees'?
Tsa voort drinckt desen dranck ghewilligh in u vleesch.
Eerste slaef drinckt.
Wat doet mijn misdaet my door't leedt al weedom voelen?
| |
| |
Can mijn bedroeft gheween u gramschap niet vercoelen?
Dees doodt is veel te straff, my dunckt ick voel sijn pijn.
Dit stieren-bloedt en can soo crachtigh niet ghezijn.
Gheeft dat aen dese slaef, ô doodt wat zijn u plaeghen!
Hoe qualijck can den mensch u met ghedult verdraeghen!
'Tschijnt dat den mensch sterft door't dencken van de doot.
Och gheeft my niet soo veel, den cop is veel te groot.
Hoe dat ghy meerder drinckt, hoe ghy min pijn sult lijden.
Tvveede slaef drinckt.
O Goden wilt hier naer mijn arme ziel verblijden.
My dunckt dat dit vergift sijn aders crachtigh treckt.
Dees schrickelijcke doodt my meerder vrees' verweckt.
Doet desen voor sijn deel dit slanghen-hooft op-eten.
Ach ik en hebbe noyt soo wreeden spijs ghegheten.
Floekx bijt hem af het hooft, soo eyndight u verdriet.
Derde slaef bijt.
Noyt is daer vremder proef door onuerdult gheschiedt.
| |
| |
My dunckt dat ick haer voel mijn darmen open-scheuren,
Och moest my om mijn quaet soo wreede straf ghebeuren?
'Tschijnt dat hy in den buyck seer grooten weedom lijdt.
Al gheeft de doodt ons rust, het steruen gheeft ons strijdt,
Gheluckigh is den mensch, die't leuen heeft verloren,
Eer hem in sijn ghemoet de vreese wordt gheboren.
O groote Coningin ghenade voor mijn lijf!
Lijdt doch dat ick alleen in't leuen ouer blijf.
Wat is dit voor een slangh die ghy hebt in dees bladen?
Den Aspis, die haer moet met menschen-bloedt versaden.
Proeft haer op dese slaef, soo dien wy haere cracht.
Set de slangh aen de slaef.
Och moet ick arme slaef dan worden omghebracht?
Doet hem op sijnen arm de leuer-ader suyghen.
Gheen macht can voor de doodt, de doot doet alles buyghen.
O grouwelijcke doodt! hoe pijnight ghy mijn ziel!
My docht dat ick daer self met hem oock henen viel.
Niet hy, maer ick ghevoel de pijne van het steruen.
Ach mocht ick sijne rust met hem nu strack verweruen!
'Tschijnt dat de swijmelingh hem sijn verstandt berooft.
| |
| |
Hy sucht, en isbedroeft, als ick hem hef het hooft.
Het bijten van dees slangh doet steruen in het slapen.
My dunckt dat hy begint naer sijne doodt te gapen.
Het sweet dat breckt hem uyt, 'tis teecken van sijn doodt.
De pijne die hy lijdt en schijnt niet al te groot.
My dunckt dat ick sijn hert wat pijnelijck sien jaghen.
Den doodt die thoont altijdt de wreedtheyt van haer plaeghen.
Sijn lijden tot sijn rust is nu met hem vol-endt.
Nusien ick dat de doodt verscheyden crachten sendt.
Doet dees lichaemen wegh, sy hebben ons ghewesen,
Wat ons in ons verdriet den nutsten raedt sal wesen.
|
|
Auteursrechtvrij