|
| |
| |
| |
Derde deel.
Tweede Vyt-komen.
M. Anthonius, Lucillus, Aristocrates, Canidius.
Heeft hem den hemel dan versworen teghens my?
Wilt hy dat ick de proef van sijn gramschap zy?
Dat hy dan voort verweck de Goden van der hellen,
Om my met meerder quaedt en onghedult te quellen.
Wraeckgierighe Goddin vernielt ghy dan den mensch,
Om u veruloeckte ziel te gheuen haeren wensch?
Moest ick tot uwen lust onsaligh zijn gheschapen,
Om dat my Caesar sou vurnielen met sijn wapen?
O grouwelijck gheset! veruloeckt moet zijn den dagh,
Dat ick Cleopatram tot mywaert comen sagh;
Waer door ick met haer min ben listigh ouerwonnen,
Waer door dat mijn gheluck te daelen is begonnen,
Waer door dat ick verloor den luyster van mijn eer.
Acht ghy Cleopatra mijn leuen dan niet meer?
Dan dat ghy leuend' my wilt gheuen mijn vyanden,
Om dat ick lijden sou de straf van uwe schanden?
Dacht ghy niet dat u vlucht beroeren sou mijn hert,
Dat als den visch door't aes tot u ghetrocken wert?
Waer door dat mijne macht en schepen wert gheslaghen,
Dat ick met onghedult ter doodt toe sal beclaghen.
Maer wat bedroef ick my? 'tis dwaesheydt dat ick claegh,
Mijn wapen heb' ick noch, die ick aen't lichaem draegh.
Soo langh ick die noch hebb', en dit mijn sweert can roeren,
Sal Caesar my tot schand' in sijn triumph niet voeren.
| |
| |
Ghy hebt, Cleopatra, ghetriumpheert van my,
Ghy, segh ick, hebt alleen mijn ziel in heerschappy:
Mijn vrijheydt bindt ghy vast met uwe blonde haeyren,
Die banden van mijn hert, niet van mijn handen waeren.
Ghy zijt die ouerwint, en dwinght, maer niet met macht,
Want niemant my bedwinght door wapen noch met cracht.
De cracht van u ghesicht doet my ghedienstigh leuen,
Mijn vrijheydt is van my, my en is niet ghebleuen.
Al heeft Fortuna my begheuen tot mijn leedt,
Al thoont den hemel hem als mijnen vyandt wreedt,
Al zijn de Goden gram om mijn ontrouwe daden,
Soo sal hem Caesar doch naer wenschingh niet versaden.
'Tis nu soo veer met my, dat ick niet met den voet,
Maer door dees handen vroom sijn cracht ontvlieden moet,
Sy sullen my den wegh van mijne vrijheydt wijsen,
Hy seluer sal dees vlucht ghedwonghen zijn te prijsen.
Voelt ghy Lucille niet de smert van mijn verdriet?
Prijst ghy niet datmen soo sijn dulle cracht ontvliedt?
Siet ghy niet dat ick word' van Godt en mensch verlaeten?
En dat mijn eyghen volck my als haer vyandt haeten.
Niet blijft in eenen standt, Fortuna draeyt altijdt
Haer onghestadigh radt, 'tverkeert al door den tijdt:
Die op sijn hoop betrouwt, wordt lichtelijck bedroghen:
'Tghenoeghen is van ons ten hemel wegh gheuloghen.
Die met ghedult verdraeght, den vyandt ouerwindt.
Gheen mannelijck ghemoet men in den ghenen vindt,
Die met versaeghde vrees' ontvlieden wilt sijn plaghen:
Maer wel die't ongheluck cloeckmoedigh can verdraghen.
| |
| |
Als eens op eenen tijdt gheuraeght wert den tyran,
Die naermaels sijnen cost met school t'Athenen wan,
Waer toe dat hem doen hielp Platonis constigh leeren,
Of sijn Philosophi die hem had' doen vereeren?
Gaf antwoordt, dat sy hem verdraghen had' gheleert
De wanckelbaer Fortuyn, die licht en snel verkeert.
'Tis qualijck met ghedult te lijden sijn verderuen.
Noch quader voor de ziel, door onghedult te steruen.
Niet doodt mijn ziele meer, dan dat my die verraedt,
Die my verwonnen heeft, en in mijn ziele staet.
Mistrouwt doch niet van haer, sy is te groot gheboren,
Haer Conincklijck ghmoet en heeft sy niet verloren.
Den gheest is haer te groot, door hoochmoet brandt haer hert.
Door grootheydt van ghemoet men ouerwinder wert.
Het bleeck wel haer ghemoet, wanneer sy haere schepen
Liet ouer 'tvaste landt met groote moeyte slepen,
Tot in een ander zee van het Arabis landt,
Waer van haer d'Arabiers veel staecken inden brandt.
'Twas wraecke van haer vlucht, die sy daer moeste lijden.
De Goden doen haer wraeck op haer bequame tijden.
| |
| |
Verschoningh.
Hadt ghy den raedt ghelooft, ô Keyser, die ick riedt,
Ghy, noch u moedigh Heyr, en waert niet in't verdriet:
Hadt ghy der vrouwen raedt voor d'onsen niet ghepresen,
Ghy soudt noch Keyser zijn, en wy'verwinders wesen:
Hadt ghy met u gheluck by ons gheweest op't landt,
G'en hadt Cleopatram niet vluchten sien met schand';
Waer door ghy wert beweeght u heyrcracht te begheuen,
Om die te volghen naer, waer in ghy wenscht te leuen.
Wy hoorden op het landt dat ghy ghevloden waert,
Nochtans u moedigh Heyren wert noch niet vervaert,
Maer hielden met ghewelt noch seuen daghen teghen;
Hoe wel wy dagh op dagh van Caesar boden creghen.
Dan doen ick wert ghewaer dat my verliet het Heyr,
Ben ick by nacht ontvlucht alleen met mijn gheweyr.
Is dan naer uwe vlucht mijn Heyr tot hem gheweken?
'Tis al aen Caesars sij, soo ick heb' hooren spreken.
Dat hy ouerwint, en dat ick lijden leer.
Maer zijn tot mijnen dienst gheen Bondtghenoten meer?
De Coninghen alt'saem zijn al by hem ghevloden,
Ia tot Herodes self den Coninck vande Ioden.
Soo is dan al den loop van mijn gheluck ghedaen.
Ick wil als Timon de', my oock vertrecken gaen.
| |
| |
En doen in Pharos my een cleyne wooningh' bouwen,
Daer ick my van den mensch in eensaemheydt wil houwen.
Wat vreught sou nu mijn hert gheschieden by den mensch?
Daer ick mijn minder sien vernoeght naer sijnen wensch,
Daer ick met herten leet moet hooren en verdraghen,
Dat Caesar door mijn schuldt mijn heyrcracht heeft verslaghen.
Ghy Timon hebt gheleert, datmen door d'eensaemheydt
Der menschen haet ontvliedt met haer ondanckbaerheydt,
Daerom wil ick als ghy de menschen oock verlaeten,
En haer naer uwe leer met haere dwaesheydt haeten.
Verlaet u vrienden niet, die wenschen uwe vreught.
Den rechten vriendt bethoont in teghenspoedt sijn deught:
Comt vrienden dan met my in miin eensaemigh leuen,
Soo moeght ghy mijn verdriet door troost vertroostingh geuen.
|
|
Auteursrechtvrij