|
| |
Derde deel.
Eerste Vyt-komen.
C. Augustus, Agrippa.
Den Vorst en thoont geen macht, wanneer hy onrecht doet;
Maer als hy't onrecht straft, dan toont hy 'tgroot gemoet.
'Tis d'aldergrootste macht, dat wy ons niet beweghen,
Wanneer dat ons Fortuyn begint te loopen teghen.
Al heeft den ouden Grieck Sophocles ons gheleert,
Dat haer Fortuyn altijdt naer d'ongherechte keert.
| |
| |
Soo heb' ick doch ghesien, dat sy haer gunst comt gheuen
Die door rechtueerdigheydt tot wraecke wordt ghedreuen.
De wijsheydt en 'tgheluck zijn van verscheyden aert,
Nochtans haer beyder cracht ghelijcke werckingh baert;
Want beyde leyden sy tot eer, tot staet, tot wenschen,
Tot hoocheydt, roem, en naem, en glori van de menschen:
Maer die den meesten roem wil crijghen tot sijn vreught,
Die voeghe by 'tgheluck de wijsheydt met de deught;
Daer dese zijn versaemt, comt Themus gunstigh woonen,
Om met rechtueerdigheydt sijn goede saeck te loonen.
Fortuna, soo men seydt, somtijdts haer boden sendt,
Dat ick oock heb' ghesien, als ick quam uyt mijn tent:
Want als ick voor den slagh mijn schepen ginck beschouwen,
Sagh ick een, die voor hem ginck eenen esel stouwen:
Ick vraeghde wie hy was; hy seyde dat hy hiet
Eutychus, dat in't Grieckx gheluckigh ons bediet;
En Nicon, die ick hem met moeyte voort sagh drijuen,
Dat ouerwinder is, dat ick verhoop te blijuen.
O goddelijck voorsegh! ô goddelijck besluyt!
Hoe voert ghy onse saeck tot uwen voordeel uyt?
Hoe cont ghy door ons macht dijn hooghe wraeck uyt-voeren?
En straffen die met leedt de wereldt soo beroeren?
Ick wil tot danckbaerheydt van dat ick hier verhael,
Den Esel met den man doen maecken van metael,
En rechten haer om hoogh daer ick heb' ouerwonnen,
En cieren voort de plaets van dat ick heb' ghewonnen:
Maer op dat ick betoon mijn groot danckbaerigh hert,
Wil ick dat aen het volck het graen ghegheuen wert,
Dat naer sijn nederlagh' t'Athenen is ghebleven,
En wil de Griecken we'er haer oude vrijheydt gheuen.
Dat Griecken nu verheught, dat Griecken nu verblijft,
Danckt Caesar Griecken nu, dat ghy we'er Griecken zijt:
| |
| |
Danckt nu Tritioniae ghy mannen van Athenen,
Dat ick door haere deught t' Athenen ben verschenen.
De deught maeckt dat den mensch de Goden wordt gelijck.
De deught maeckt door haer eer den mensch onsteruelijck.
De deught maeckt dat wy ons den vyandt goet bethoonen.
De deught thoont haere cracht, als sy in ons comt woonen.
Natuer en baert in ons niet hoogher als de deught.
De deught leeft door den geest met d'alderhooghste vreught.
Den tijdt vernielet al, maer deught blijft alleen leuen.
Die uyt de ziele gaen de beste werckingh gheuen.
Die doet sijn eerste deught, die hem van't quaedt onthoudt.
De deught staet op den wil voornamentlijck ghebouwt,
Daerom wil ick door deught de Griecken tot my trecken;
Om haere deughden we'er tot mywaert te verwecken.
Den roem van uwe deught, ô Caesar! heeft het hert
Herodis soo beweeght, dat hy u dienaer wert.
Niet mijne deught, maer vrees' doet hem tot mywaert comen.
| |
| |
Die machtigh is door deught, doet yder een verschromen:
Want 'tghene dat hy doet, doet hy door hooghe macht.
Niet doet den aerdtschen mensch meer dolen in't ghedacht,
Dan dat hy sijn gheluck hem seluer wil toe-schrijuen,
En niet de Goden groot, die't al door ons bedrijuen.
Haer gunst heeft my 'tgheluck ghegheuen in den slagh,
Haer vrees de' datmen hem soo vreesigh vluchten sagh.
Soo haest hy tot sijn schandt Cleopatram sagh vlieden,
Die hy meer heeft bemindt dan soo veel vrome lieden.
Nu weet hy eerst te recht wat dat hy heeft ghedaen,
Nu voelt hy wat het is op sijn gheluck te staen,
Nu siet hy wat het is van vrouwen te gheloouen,
Die door haer schoon ghelaet der mannen hert beroouen.
Waer saghmen oyt Romeyn, die om een vremde vrouw'
Sijn heyr liet in den noodt, barbarisch en ontrouw?
Als desen dwasen sot, die hem soo laet verteyren,
Dat hy gheen macht en heeft hem seluer te verweyren.
Den hooghmoet maeckt den mensch in sijne saecken blindt.
Den hooghmoet niet soo veel als een die dwaes bemindt.
De min doet niet alleen des minnaers oogh' verblinden;
Maer doet tot in het hert sijn groote crachten vinden.
De blindtheydt van sijn hert veroorsaeckt sijne schand'.
Gaen wy de Goden doen haer danckbaer offerhand'.
Die danckbaer met ootmoet de Goden danck bethoonen,
Die sullen sy naer wensch met lof en eer becroonen:
|
|
Auteursrechtvrij