|
| |
Tweede deel.
Eerste Vyt-komen.
Cleopatra, Iras, Anthonius.
Siet toe dat my den Vorst niet onuersiens verrast.
Ick hoop Canidius ghedaen heeft mijnen last.
Niet doet de minnaers meer tot lust en min verwecken,
Dan dat wy haer door list van traenen t'ons-waert trecken.
Iras houdt ghy maer wacht dat hy my niet en siet,
Dan dat hy seker meynt, dat ick lij veel verdriet.
Ick sien dat ick hem moet met listen onderhouwen;
Want hy door sijn natuer gheneghen is tot vrouwen.
My dunckt ick hoor gherucht, siet Iras haest u gaet.
| |
| |
'Tis hy, ras ras me vrouw, want ick sien sijnen staet.
Can tranen of ghelaet beweghen 'sminnaers sinnen,
Soo sal ick hem seer licht beweghen tot het minnen.
Anthonius comt al sprekende.
Neen, gheensins, maer ick wil dat sy mijn huys begheeft,
Dat Caesar nu met haer naer sijn vernoegingh' leeft.
Wel hoe mijn waerde ziel wat oorsaeckt u dees traenen?
Dees boden van mijn hert mijn trouwe min vermaenen,
Ach ooghen dat door u de min quam in mijn hert.
Dees min baert my een vreught, baert sy dan uwe smert?
Gheen smert, maer iet 'ken weet seer qualijck om verdragen.
'T is lastigh, soo men seydt, de min in d'oogh te draghen,
Maer ghy staet in mijn hert, en staet mijn hert in't dijn,
Soo can in't oogh gheen smert, maer wel in't herte zijn.
Door d'ooghen comt de smert die wy in't herte voelen.
Door d'ooghen willen wy dan dese smert vercoelen,
Voedt u mindragigh hert door gunst van u ghesicht,
Soo wel als ick my voed' van u verheuen licht.
Ach goddelijcke schoont'! ach enghel van mijn leuen!
Hemel van mijn ghedacht! wat can ick u meer gheuen,
Dan mijn verwonnen ziel, dan mijn verwonnen borst,
Die niet dan naer u min, dan naer u liefde dorst?
| |
| |
Waer't dat my open stondt den hemel te verkiesen,
Of dat ick sou daer voor u trouwe min verliesen,
Ick liet den hemel staen, en le' my met u min,
Want ghy zijt in mijn hert mijn sonne, mijn goddin.
Waer't dat ghy niet en waert tot mijn gheluck gheboren,
Soo waer ick niet soo gansch tot u gheluck verloren:
Waert ghy mijn sonne niet, van wien ick crijgh mijn licht,
Soowaer ick sonder hoop van leuen en ghesicht.
Wat moet mijn moedigh hert van uwe min verdraghen?
Wat wensch ick soete smert? wat wensch ick soete plaghen?
Wat wensch ick soete pijn? hoe wordt mijn hert doorwondt
Door desen soeten wensch, door desen soeten mondt?
Ick segh, door desen mondt, wiens soetheydt can gbenesen
Het ouergroot verdriet dat in mijn hert can wesen.
Wiens soetheydt soet de pijn die pijnigh pijnt mijn hert
Door sijn gewenste vreught, door sijn ghewenste smert,
Ach Isis van mijn ziel! ick heyligh u ghedachten,
Niet naer u weerdigheydt, maer wel naer mijne machten,
Ick heyligh u mijn vier dat in mijn herte brandt,
Mijn ziel doet aen u schoont' ghedienstigh offerhandt.
Dat Phoebus stil bleef staen met sijnen gulden waghen,
Of sijn voorloopster snel, die eerst den dagh doet daghen,
Die op Hymette rust, van waer sy ouer al
De velden can doorsien, en menigh vruchtbaer dal,
Ick weet sy segghen sou, dat niet u can ghelijcken:
Maer dat haer straelen self u ooghen moeten wijcken.
Waer't dat hier iemandt waer, die met een vast opset
De min wou wederstaen, of vlieden haere wet,
Ick meyn dat sijn ghemoedt tot liefde sou beweghen,
Als hy u schoonheydt sagh soo tot de deught gheneghen.
Dat hem den hemel vry om mijn gheluck verstoort,
Dat hy hem vry vergramt als hy mijn vreughden hoort:
| |
| |
Ick laet hem dien hy is voor d'alderhoochste Goden,
Dat sy naer haeren wil daer gheuen haer gheboden,
En laeten dese vrouw met haere min voor my,
Soo leef ick vol gheluck en salighlijck als sy.
Vreest niet mijn schoone sonn' dat ick u sal begheuen,
Vreest niet dat ymandt sal in mijn ghedachten leuen:
De vrees' die staet my toe als ick sie dat u schoont'
De schoonheydt ouertreft van dat op aerdtrijck woont.
Onsterffelijcke ziel wat can ick meer bethoonen,
Dan dat ghy eeuwigh sult in mijn ghedachten woonen,
Dan dat ghy eeuwigh sult ghewortelt zijn in 't hert,
Waer in ghy door u deught noch eens herboren wert?
Niet Phaeraonis saet, maer Ptolomaei vruchten,
Doet mijn verwonnen ziel met soeten wensch versuchten.
Niet menschelijcke schoont', maer goddelijcken schijn
Doet mijn vernieticht hert de wel ghewenste pijn.
Hy neemt haer in sijn armen.
O Delta! uwen roem omhels' ick in mijn armen.
Haer vier doet in mijn borst mijn coude ziel verwarmen,
Haer vier dat my verbrandt, brandt door mijn inghewant,
Nochtans en word' ick niet tot asschen gansch verbrandt.
Hoe zijn sy all' verdoolt die voormaels ons beschreuen,
Dat ons den hemel maer dry Gratien heeft ghegheuen?
Want ghy door uwe deught met recht de vierde zijt,
Die Venus heeft ghebaert bequaem tot desen tijdt.
Wat noem ick u de vierd'? ô neen ghy zijt beuonden,
Waer in al d'ander dry met vreughden zijn ghesonden.
Dat self den hemel waer een menschelijck lichaem,
Ghy soudt hem in u ziel verthoonen aenghenaem.
O Lagi edel bloedt! laet alle droefheydt vaeren,
Laet weenen die wel eer door my in voorspoedt waeren,
Laet weenen die nu zijn om uwent wil vol druck:
Want ghy zijnt door mijn min vol voorspoedt, vol gheluck.
| |
| |
Ben ick niet die u 'trijck AEgypti gaf in handen?
Gaf ick u kinders niet veel rijcken en veel landen?
Beeft niet voor mijn ghewelt d'opgaende sonn' en maen?
Verschrickt het aerdrijck niet waer dat wy ouer gaen?
Staet niet den hemel stil, en laet sijn donderslaghen,
Als hy hoort mijnen naem soo grooten eere draghen?
Nochtans met al dees macht staen ick in u ghewelt,
Die my als uwe slaef naer wil uw' wetten stelt.
'Tis soete slauerny daermen verwint door't slauen.
'Tis soete slauerny aen soo verheuen gauen.
'Ten is gheen slauerny datmen door liefde doet.
De winningh maeckt de slaef sijn willigh slauen soet.
O Caramyntus soet! hoe leef ick door u deughden?
Niet mijn: maer uwe deught veroorsaeckt onse vreughden.
Mijn leuen, eer, en staet, gansch aen u leuen hanght.
V leuen, eer, en staet ghy door fortuyn ontfanght.
Gemini comst sou licht mijn goe' fortuyn verkeeren.
Sijn comst verhoop ick sal u groot gheluck vermeeren.
| |
| |
Hoe sou dat connen zijn, daer hy quam van uw' vrouw'?
Sijn haestelijck vertreck bewees wel sijn berouw.
De vreese van de straff de' hem naer Caesar vluchten.
Sijn antwoordt die ghy gaeft de' hem sijn straff beduchten.
Wat cost ick minder doen, doen hy sey' datmen my
Moest senden in mijn rijck, om u te maecken vry.
Dees reden de' my oock (soo wel als u) verstooren.
Daerom liet ick hem 'trecht van sijn verdiensten hooren,
Doen ick hem antwoordt gaf dat hy voorsichtigh de',
Dat hy de waerheydt sey, eer hy't door pijn bele'.
Dees woorden hebben hem de vrees' in 't hert ghesonden:
Maer d'uwe comen my mijn vierigh hert doorwonden!
Ach leuen van mijn ziel! wat oorsaeckt ghy my smert?
Voelt ghy niet in u borst de woelingh van mijn hert?
Voelt ghy niet mijnen brandt u moedigh hert verwarmen?
Ay tweeden Arabier! laet ick u doch om-armen,
Voedt u van mijne min, met uwen soeten mondt
Doch cussen met vermaeck dees lieue borstiens rondt.
Laet my met mijnen mondt op uwen mondt doch daelen,
Om mijn verloren hert uyt uwen mondt te haelen.
| |
| |
Sy cust hem.
Ach aldersoetsten wensch soo langh met wensch verwacht!
Hoe comt u soet ghesucht in mijn verlieft ghedacht?
Hoe sien ick op u tongh u hert en sinnen spelen,
Dat mijn verlieft ghemoet van my heeft connen stelen?
Ick ben gansch buyten my, verloren is mijn ziel,
Verloren is mijn cracht, waer door ick 'tleuen hiel.
Ach hoe ben ick verkeert, herschapen en herboren!
'Ken leef my seluen niet: maer ben in u verloren.
Verloren ben ick self in u seer soet ghelaet.
Met wensch verlies ick my, in wien mijn leuen staet.
Mijn hert dat niemandt dwinght boyt ghy met soete banden,
Mijn hert daer ghy me' speelt draeght ghy in dees u handen,
Mijn hert dat ben ick quijt door soete dieuery,
En u grootmoedigh hert dat leeft met vreught in my.
O lieffelijcken Godt! gheeft dat wy t'allen tijden,
Tot in Elisi vreught met vreughden t'saem verblijden.
|
|
Auteursrechtvrij