Aegyptica ofte Aegyptische tragoedie van M. Anthonius en Cleopatra
(1624)–Guilliam van Nieuwelandt–
Auteursrechtvrij
[pagina 17]
| |
Sal hy dan hemel, aerd', en zee
Dus altijdt aendoen soo veel wee,
Door't vier dat hy sendt inde vrouwen?
Dit cleyne wicht dat sijne cracht
Gheuest heeft in ons swack ghedacht,
Verleydt de Goden en de menschen.
Sijn vier hoe wel het pijne doet,
Doet hy in't lijden schijnen soet;
En doet een yder daer naer wenschen.
Sijn moeder Venus de' by smert,
Doen sy Adonem droegh in't hert.
VVie meynt ghy dan dat hy sal spaeren?
SIjn cracht bethoont hy door ons pijn,
VVaer door hy schijnt een Godt te zijn,
Niet minder als sijn ouders waeren.
Maer ghy bedwingher vanden mensch,
(Die yder gheeft den schijn van wensch,
Als ghy hem laet de min ghenieten,)
Doet voelen dat u min ontrouw,
Den mensch brenght dickwils in't berouw,
Door tvvist en moordt en bloedt-vergieten.
D'ontrouvve min Anthoni plaeght,
Die hy tot Cleopatram draeght,
| |
[pagina 18]
| |
VVaer door hy Caesar de' verstooren,
Die om sijn suster voor te staen,
Door gramschap neemt de vvapen aen,
Om hem te vanghen of vermooren.
Maer hy door dvvase min verblindt,
Sijn rust in sijn verderuingh vindt:
De min verblindt hem soo sijn sinnen,
Dat hy niet eens en siet dat hy
Van sijn verderf een oorsaeck zy,
Tot straffingh van sijn dvvaes beminnen.
Den haet die Caesar maeckt verstoort,
Doet hem vvraeck-gierigh trecken voort,
Anthoni vveckt het volck tot haeten,
Om dat hy sijn Octauia
Tot lust van sijn Cleopatra
Soo schandelijcken had' verlaeten.
Treurt droeuen Nyl AEgyptschen vloedt
Dat ghy verkeeren sult in bloedt;
Treurt Cidnus met u rijcke stranden,
Dat ghy in plaets van eer en pracht,
Sult Caesar sien met sijn heyr-cracht,
Vervvoesten uvve schoone landen.
Ghy machtigh rijck AEgyptus treurt,
Dat u in desen crijgh ghebeurt,
| |
[pagina 19]
| |
Die niet en is dan om te vvreken
Den lust van uvve Coninghin,
Die door haer schoonheydt, list, en min,
De gansche vvereldt heeft doen spreken.
Den Landtverderuer vvoedt en raest,
'Tghemeyne volck is heel verbaest:
Een yder vreest met angstigh beuen,
O Goden gheeft doch vre' en rust,
Maeckt doch den Vorst tot vre' belust,
VVaer onder dat vvy moeten leuen.
Pavsa. |
|