Aegyptica ofte Aegyptische tragoedie van M. Anthonius en Cleopatra

[fol. B2v]

Aen Gvill. van Nievwelandt. Op het uyt-gheuen van sijne Cleopatra.

Wat thoont ons Nieuwelandt, de Fabel voor het oogh'
Van die vermaerde Lier van Orpheus hooch verheuen,
Die met sijn snaren-spel de hel soo seer bewoogh',
Dat hy sijn lieue vrouw we'er brenghen mocht in't leuen?

Is't anders dan ghy ons bethoont hebt inde daet,

Dat met een cloeck bestaen en met een vroet vermeten,
Alleen den menschen gheest de doodt te bouen-gaet,
Ons soo voorhoudende den aert van goe Poëten?

Alleen is't den Poët die dit op aerd' vermach,

De menschen vander doodt we'erom te doen verrijsen,
En dat door sijne schrift. Soo brenghde voor den dach
De schoon Cleopatram, waer in ghy zijt te prijsen.

Ghy brenght Cleopatram, en doet voor ooghen sien,

Dat dese Coninginn' u dunckt te vroech ghestoruen:
Daer by bethoont ghy oock, dat u de doodt moet vlien,
Als ghy haer op een-nieuw het leuen hebt verworuen:

Doch niet tot haer ghenucht: maer op dat door de min,

Die sy end' haeren pol Anthonius bedreuen,
De teere jonghe jeucht hun spieghelen daer in,
T'self eerst verthoonende, nu in druck doende leuen.

Het leeft nu inden druck dat ghy ons hebt verthoont,

Om ons van dwaese pracht en liefde te ghenesen.
Ghy moet dan met Laurier het voorhooft zijn ghecroont,
Om dat ghy't (eens verthoont) ons nu voort-aen doet lesen.

Vaert wel dan groot Poët, uw' lof moet zijn te deegh'

Als ghy tot eeuwich spoor het drucken hebt vercoren.
Siet wat u Orpheus leert, die wel zijn vrouw vercreegh,
Maer soo haest hy haer sach, soo haest oock heeft verloren.

L. Brooman.