De erfenis

[p. 160]

XXIV
Matthieu is schuw en Claudius loopt weg

Onderwijl hadden Matthieu en Driek niet stil gezeten. Lang hadden ze overlegd of ze zelve het graf van Véronique zouaen onderzoeken, of dat het beter was vakkundige hulp te engageren. Tot dit laatste hadden ze besloten, en toen kwam de moeilijkheid, om deze vaklieden te vinden, mensen dus, die wel graag gemakkelijk een loontje verdienen, zonder dat ze al te veel nadenken over het hoe. Dergelijke mensen zijn er bij de vleet, maar voor een achtenswaardig burger als Matthieu Perelaer is het moeilijk ze te vinden. De twee werelden, die van de achtenswaardige gezeten burger en die waarin deze weinig gewetensvolle lieden leven, liggen verder uiteen dan Londen en Kaapstad. En wanneer men van de wereld der achtenswaardigheid wil binnendringen in de andere, of omgekeerd, dan moet men geldige documenten hebben. Ge kunt niet aan de eerste de beste jongen van de vlakte vragen of hij voor U wil inbreken; hij zal U niet vertrouwen. Omgekeerd zal de bekeerde boefniet gemakkelijk een plaatsje als magazijnmeester veroveren.

Nu is het voor een reiziger eenvoudig om een pas en een visum aan te vragen, maar de paspoortbureaux en de consulaten der onderwereld zijn niet gekenmerkt door grote borden die de bureau-uren aangeven, en niet door imposante wapenschilden. Ze zijn niet gemakkelijk te ontdekken. Tenslotte was het Matthieu die de oplossing vond. Hij vroeg aan een man die een met specie bevlekt pak droeg, en die naast de fabrikant een kopkoffie dronk aan een stalletje, of deze misschien iemand wist, die voor hem een metselkarweitje kon opknappen in de provincie, dat liever geheim kon blijven. De man bleek wel geïnteresseerd te zijn, mits, naar hij zeide, het niet ging om een vermoorde te verbergen, en niet om gestolen goed te verstoppen. Een half uur later zaten Matthieu, Driek en de metselaar die Kees bleek te heten, op een bankje in een plantsoen, en voorzichtig onthulde Matthieu wat zijn plannen waren. Als reden voor de grafschennis gaf hij aan, dat een officiële toestemming van de minister te lang zou duren, en dat het hem ook wel wat waard was, dat dit deel van de nalatenschap buiten het gezichtsveld van de fiscus bleef.

[p. 161]

De man voelde wel wat voor deze redenering, maar wat hem het meeste interesseerde was hoeveel hij eraan zou verdienen. Het bedrag dat Matthieu noemde was blijkbaar voldoende, en hoewel de brave Kees eigenlijk een beetje griezelde van wat van hem gevraagd werd, kwam men tot accoord. Kees kreeg als handgeld vijfentwintig gulden, en hij zou de volgende avond op eigen gelegenheid naar het dorp gaan waar Veronique begraven lag. Daar zou Driek hem ontmoeten, en na afloop zou Matthieu deze laatste oppikken met zijn auto. En om nu het alibi van Driek te verzekeren, zou deze om zes uur zoveel in de trein stappen met een kaartje naar zijn woonplaats. Hij zou dan aan de conducteur een uiterst opvallende en domme vraag stellen over de reisroute, de conducteur zou het kaartje bekijken, maar in Voorburg zou hij uitstappen, een kaartje enkele reis Gouda afgeven, en door Matthieu naar zijn bestemming worden gebracht. Na afloop van de grafschennis, zou de laatste Driek per auto naar Eindhoven brengen op tijd voor de laatste trein naar Limburg. Driek zou dan normaal het kaartje dat hij in den Haag had gekocht afgeven, en thuis vertellen, dat hij in den Bosch was uitgestapt om daar een kennis te bezoeken. Op deze wijze kregen ze een speling van ongeveer drie uur, ruim voldoende om hun schendstuk te voltooien.

Op de dag dus dat Véronique gestoord zou worden in haar laatste rust, de dag ook dat Paca en Claudius het geheim van de rozenkrans oplosten, gaf Matthieu uitvoering aan het programma zoals dat was afgesproken. Hij haalde Driek af uit Voorburg, en bracht hem tot de rand van het dorp, dat de plaats der operatie zou worden.

En daarop ging Matthieu terug naar de stad om te wachten tot het tijd werd voor zijn volgende optreden. Hij twijfelde geen ogenblik aan het succes van de operatie, maar erg rustig voelde hij zich toch niet. Hij was zelfs zo onrustig, dat hij er bewust naar ging streven gewoon te doen. Hij was bewust vriendelijk tegen de mensen met wie hij in contact kwam, bewust zocht hij gelegenheden uit waar men hem kende en met grote zelfbeheersing dronk hij zijn aperitief, niet in het tempo dat zijn gespannen zenuwen hem trachtten op te leggen, maar in het tempo van een zakenman, die na een dag succesvolle arbeid een beetje verstrooiing zoekt. Maar de tijd duurde verschrikkelijklang. Hij had zich voorgenomen om half zeven te gaan eten, maar voordat het zo laat was, leek het alsof er een eeuwigheid voorbij was gegaan. Eindelijk was het zover, en slechts met moeite kon hij zijn eten door de keel krijgen, en met nog meer moeite wist hij het tempo

[p. 162]

van zijn maaltijd te vertragen. En toen hij klaar was, zag hij tot zijn ontzetting dat aan een tafeltje vlak blij het zijne een drietal mensen plaats nam, die blijkbaar erge schik in hun leven hadden: het waren Claudius met de twee dames, die Matthieu niet kende. Gelukkig zat Claudius met de rug naar Matthieu toe, en deze hoopte maar, dat hij ongemerkt zou kunnen ontkomen.

Maar toen Clotje op haar luidruchtige wijze een jachtverhaal had verteld, dat nogal ruw uitviel, keek Claudius, een beetje gegeneerd om zich heen, en keek daarbij Matthieu recht in de ogen.

Claudius, die ook in de beste stemming was, stond onmiddellijk op, kwam naar zijn zwager toe, schudde hem de hand, en nodigde hem uit om aan hun tafeltje te komen zitten. ‘Ik heb al gegeten, kerel, en ik moet zo weg,’ zei Matthieu een beetje ongelukkig.

‘Dan kom je aan ons tafeltje één glas fine drinken,’ zei de opgetogen executeur, ‘je moet weten dat we vandaag een groot succes hebben gehad. Laat ik je voorstellen aan de twee bekwaamste en de twee charmantste schatzoeksters van West Europa: freule Clothilde Wevers, genaamd tante Clotje en Paca van den Dries.’ Geïnteresseerd keek Matthieu naar het meisje, waarover zoveel kwaads werd gezegd in Claudius' woonplaats.

‘Even dan,’ zei hij, en nam inderdaad plaats na voorgesteld te zijn. Belangstellend informeerde hij wat het succes was, dat gevierd moest worden.

‘We hebben de rozenkrans van Véronique, en hij was helemaal niet begraven,’ riep Claudius opgetogen, ‘we kunnen de oude dame met rust laten.’

Matthieu kreeg een gevoel, alsof men hem met een hout op het hoofd had geslagen. Zenuwachtig keek hij op zijn horloge. Over tien minuten zouden Driek en Kees in de grafkelder zijn, voor niets!

‘Ik moet weg,’ zei Matthieu, het is hoog tijd.

‘Je krijgt een glas cognac,’ antwoordde Claudius.

‘Ik kan heus niet wachten,’ antwoordde de armzalige leerlooier, ‘het is, het is heel dringend.’ Zonder af te wachten stond hij op, maakte een buiging voor de dames, en mompelde dat hij Claudius later wel zou vertellen waarom hij zo'n haast had.

Claudius keek hem hoofdschuddend na. ‘Wat die toch heeft de laatste tijd...’ mompelde hij.

Paca was inmiddels begonnen een vrolijk verhaal te vertellen uit haar studentenwereld, maar tot zijn spijt merkte haar

[p. 163]

werkgever, dat zijn goede stemming geheel verdwenen was, Heel de avond bleef hij geforceerd vrolijk meedoen, maar zijn hart was er niet bij.

Hij kwelde zich met de vraag wat Matthieu bezielde, zijn zwager die anders altijd in extenso vertelde wat hij doen moest, wat hij van plan was. Als er dan zo'n dringende bezigheid was, dan zou het toch niet meer dan hoffelijk zijn geweest om Claudius met een enkel woord op de hoogte te brengen.

Toen Clotje een ogenblik weg was, stak Paca voorzichtig haar hand uit naar die van haar baas. ‘Wat is er, oom Claudius, kan ik iets voor je doen?’

Mistroostig schudde Claudius zijn hoofd. ‘Ik zou mijn zwager willen helpen, maar wat kun je doen als je niet weet hoe, en als hij blijkbaar geen vertrouwen heeft in mij.’

Ze praatten nog over het vreemde gedrag van Matthieu toen Clotje terug kwam. Deze ving het einde van het gesprek op en zei: ‘Die zwager van je, Claudius, zag eruit alsof hij wou inbreken of moorden. Dat is een snoodaard!’

Ontzet keek hij haar aan. ‘Goeie help,’ zei hij, ‘zou dat het zijn. Maar dat moet ik voorkomen! Nemen jullie het erg kwalijk als ik wegga?’ Hij stond reeds naast zijn stoel, en toen de beide dames knikten: ‘Als het moet!’ verdween hij met spoed.

Clotje keek hem na. Hoofdschuddend zeize: ‘Dan moeten wij meisjes elkaar maar weer gezelschap houden. Maar ik zeg je kind, dat Claudius nog eens in moeilijkheden komt door zijn goedheid.’