Een aendachtig leerling van den Heere Jezus, door Hem zelf geleert, zonder hulp van menschen

Kapittel XLVI.

MAer gy reinigt het herte door geloove, en myn herte is zoo vol ongeloof: hier is al weder verlegentheit, wat zal dit ongeloof verwachten? den geloovigen is alle dingen mogelyk, maer dit ongeloove belet u, och geeft my doch uwen Geest des geloofs, laet u doch niet zoo onteeren door myn ongeloof: gy en kondet eertyts geen krachten doen van wegen 't ongeloove.

Maer ik bid u om vermeerderinge des geloofs, en zegge, ik geloove Heere, komt doch myne ongeloovigheit te hulpe, en laet dat u niet meer letten in uw' zelven en uwen Geest te openbaren aen my: gelyk het u niet lettede in uw' zelven aen uwe discipelen, gaende na Emmaus en zynde aldaer, te openbaren, laet het u ook niet verhinderen dit geloove te werken door uwen Geest in myn herte.

En dan die liefde, die zoo nootzakelyke, zoo billyke, zoo profytelyke liefde, daer gy my voor dezen al tweemael van geleert hebt in myn kennisse en verstant, leert die doch ook nu in myn herte.

[p. 233]

Dat zoo verre lievelooze herte geeft dat doch veel liefde, zuyvere liefde, oprechte liefde, stantvastige liefde, onveranderlyke, immers gestadige liefde, die in haer wortel altyt staen blyft, die in 't herte altyt leggen blyft, die altyt haer werk doen mach.

O die liefde! mochte doch dat herte, dat gy uyt liefde hebt aengenomen, een groote portie van liefde krygen door uwen Geest, een hebbelyke gestalte van liefde, zoo dat de daden van liefde van zelfs uyt dat herte voortquamen, en dat de liefde daer leggen mocht in waerheyt en in een groote portie van hebbelykheit, al en vertoonde zy haer juyst niet.

O die liefde, alderliefhebbenste Heere, stort doch de liefde Gods uyt in myn herte, of liever nu uw' herte, door den Heyligen Geest: gy hebt de liefde doch zoo hertelyk gebooden, en onze nature is nu genegen tot haer: och stortet, en drukket, en gevet doch door en weer door uwe liefde in myn, in uw' herte, dan zal 't eerst beginnen een deugtzame gestalte te krygen, en bequaemheit om de deugden deugtzaem te doen.

Gevet doch veel liefde in dat herte: want zonder liefde is het doch anders altemael niets te beduyden? maer uw' Geest werkt die liefde, een natuerlyke liefde meen ik nu niet, hoewel ik die, daerze past ook van u begeere, maer nu meen ik een Geestelyke, die uyt het geloove voortkomt, die de geestelyke dingen deugtzaem maekt, die een vrucht uwes Geestes is, de uytnemende weg, op welke de dwaze niet dwalen en zal: om die liefde: wie zal het herte deze liefde geven, zoo gy niet, en hoe zeer heeft het deze liefde gebrek, hoe uytnemende, hoe oud,

[p. 234]

hoe sterk is dit gebrek, die heeft byzonderlyk uwe hulpe, uwen Geest van nooden, en dan die goetheyt, die goedertierentheyt, die goetaerdigheyt, die vriend-houdentheyt, die uytspruytzels der liefde, die lankmoedigheyt, die verdraegzaemheyt, dat zoeken van dat des anderen is, die vertrouwentheyt, die hertelykheyt, die gedienstigheyt: och al dit weerdige ontbreekt de ziele grootelyks: woudet gy het herte doch vervullen met deze schatten, en met deze peerlen het uwe vercieren.