De kleine pligten (4 delen)

CXXIX. Brief.
Karolina Wed. van L. aan Julie van L.

Amsterdam, 1 Mei 1815.

Nimmer hebt gij, dunkt mij, eene minder wijze keuze gedaan julie dan door mij tot uwe raadgeefster uit te kippen, mij die zoo dikwijls raad van anderen gevoeld heb te behoeven, die zoo dikwijls raad gevraagd heb, en die nog naauwelijks in staat ben mijzelve naar eisch te besturen. Inderdaad ik heb wel bemerkt, dat adriana wonderlijke kuren had opgedaan, en zeer vervreemd, wat hare manieren enz. aangaat, terug gekomen was, maar ik heb gemeend, dat dit door haren omgang in het ouderlijk huis wel spoedig veranderen zou. Dat hare zede-

[p. 272]

lijke grondbeginsels ook geleden hebben, was ik niet gewaar geworden en dat dit zoo is, doet mij voornamelijk leed, maar hoe zal ik daar tegen eenig redmiddel voorschrijven? zoo ik begon te prediken zou men wel verbaasd opkijken en van mij als van Israëls eersten koning uitroepen. ‘Is saul ook onder de Profeten?’ Neen, lieve julie, gij zijt tot de bewuste taak veel beter dan ik berekend, en al wat ik doen kan, is, wenschen dat gij slagen moogt! - Emilia mijne oude zede-meesteres is inderdaad gansch niet wel, ik vind, dat zij dagelijks afneemt, ook lijdt zij gedurig pijn en heeft dikwijls des avonds koorts, doch zij ontveinst hare ongesteldheid, en geeft den moed niet op. Schoon veel drokte haar vermoeid, maakt zij het zich zelve dikwijls drokker dan noodig is, zoo heeft zij laatst wel dertig kinderen bij haar gehad, ten gevalle van het dochtertje van willem en christina, aan wie zij een pretje beloofd had. Toen dat luidruchtig gezelschap weg was, was zij dood af, en echter bleef zij nog met haren man, broeder en zuster souperen, en ging niet voor twaalf ure naar bed, gelijk Mevr. P. mij verhaald heeft. Daar de heer D. een groot liefhebber is van beweging te nemen, gaat zij dagelijks met hem rijden en wandelen, en ziet gedurig (iets waar hij ook veel van houdt) eenige menschen bij zich ten eten. Ik heb haar al eens gezegd, dat ik geloofde dat zij zich wat stiller houden moest, maar dan glimlacht zij en antwoord: ‘O laat mij begaan, lieve. Een weinig

[p. 273]

drokte schaadt mij niet, en ik wil uw' oom zoo veel en zoolang genoegen geven als het mogelijk wezen zal!’ - Wat kan men nu daar tegen inbrengen? - Ik weet het niet. Ik geloof, dat de oude denkbeelden van pligtsbetrachting, welke wij aan emilia kennen, zoo diep bij haar geworteld zijn, dat zij zich zelve geheel in den grond zou werken, liever dan iets, wat zij daarmee in betrekking meent te staan, te verzuimen. Oom is onbeschrijfelijk gelukkig met haar, hij ziet het onderscheid tusschen zijne vorige en de tegenwoordige ega duidelijk, en stelt deze laatste zeer op prijs. Laatst sprak hij eens in dien zin in het bijzijn mijner moeder, deze vondt het maar half aardig, dat emilia boven hare overledene zuster voorgetrokken wierd, en oom durfde geloof ik niet al zeggen wat hij tot lof van mijne vriendin op den tong had, om moeder niet geheel uit haar humeur te brengen. Want hoe weinig de twee zusters ook van elkander scheenen te houden toen beide leefden, hoort mijne moeder thans niet gaarne iets ten nadeele van de overledene. Dit is vreemd, maar ik heb toch wel eens meer opgemerkt, dat menschen, die bij hun leven niet bijzonder geprezen werden, na derzelver dood als heilige bontjes worden geroemd. Het spijt mij, dat Oom zoo weinig acht slaat op de verminderende gezondheid zijner zoo zeer beminde huisvrouw. Ik waagde het, hem daarop opmerkzaam te maken, maar hij zeide: ‘Mij dunkt, karolina, gij moest weten, dat jonge

[p. 274]

vrouwen niet altijd ziek zijn, als zij er een weinig slecht uit zien, ik vlei mij, dat het zich met emilia spoedig, geheel ten beste schikken zal.’ - Ik kon niet over mij verkrijgen des goeden man's rust geheel en al te verstooren, en zoo blijven dan de zaken in denzelfden stand. Fredrik P. is naar Brussel vertrokken, om zijn hof te maken aan emilia's halve éléve en reisgezellinne, eene freule van b. Ik weet niet of ik dit zeggen mag, want eigenlijk heeft emilia het mij in vertrouwen verhaald, maar gij zult het wel niet weder over vertellen. De andere dame, die te gelijk met deze op Retraite hare opvoeding ontving, en met den jongen S. van I. getrouwd is, wordt binnen kort hier verwacht, ik ben benieuwd haar te zien, ik hoor, dat zij een prettig aardig mensch is. Indien mijne kap mij niet belette visites te doen, ging ik haar zeker zien, maar nu hoop ik haar wel eens bij emilia te ontmoeten, en zoo hare kennis te maken. - Gij vraagt mij, wanneer ik wil komen logeren, mij dunkt vader en moeder moesten maar zeggen, wanneer het hen het beste gelegen zal komen, ik voor mij zou liefst de lange dagen, in de maand Junij of Julij verkiezen, te meer wijl de kinderen er dan ook het meeste aan hebben; spreek gij er met onze ouders eens over, misschien zal het hun wat te drok zijn adriana en mij met mijnen geheelen nasleep te gelijk te hebben; zoo als het geschikt wordt is het mij wel. Daar komt mijn kleintje uit de wieg, hij ziet er allerliefst uit, met

[p. 275]

zijne rode warme wangetjes, ik moet mij nu met hem bezig houden, en leg daarom de pen neder, u in gedachte omhelzende.

Uwe liefhebbende Zuster

karolina van L.