De kleine pligten (4 delen)

[p. 268]

CXXVIII. Brief.
Fredrik P. aan Emilia D.

Brussel, 30 April 1815.

‘Hebt gij reeds iets gedaan in de zaak, welke u naar Brussel lokte, en hoe zijt gij van eenen en anderen kant ontvangen geworden?’ dit zijn vragen, welke mijne deelnemende emilia, mij zeker een' of anderen dag voornemens is te doen; ik wil er op antwoorden alsof zij mij reeds gedaan waren, want ik heb met, handelen eenen aanvang gemaakt. Mijne eerste poging is geweest, mij aan het huis van den Graaf de B. te laten aandienen; tweemaal heb ik niemand te huis gevonden, de derde keer ben ik opgewacht, vriendelijk door de ouders, eenigzins stijf door ernestine, maar zij bloosde toen ik haar aansprak, en dit was mij niet ongevallig. Ik werd verzocht een paar dagen later te komen eten, en bleef niet in gebreke deze gelegenheid waar te nemen, om de kennis met de moeder en vooral met de dochter te hernieuwen. Wij spraken veel over u, over onze reize, ernestine scheen mij beminnelijker dan ooit, en ik werd in

[p. 269]

mijn besluit, om te trachten haar de mijne te maken, versterkt. Ik maakte op dat diné, kennis met henriette W. nu S. en hernieuwde die met haren man, dien ik sedert onze kindschheid niet gezien had, en met eenige andere jonge dames en heeren, welke mede het middagmaal bijwoonden. Na den afloop van hetzelve, gaf het sraaije weder en de lengte der dagen, aanleiding, dat het doen eener wandeling voorgesteld en geredelijk aangenomen werd. Ik maakte mij die gelegenheid ten nutte, om zoo veel mogelijk met ernestine te praten, zij geviel mij bij uitstek, en ik gaf haar te kennen, dat ik om haren wil alleen Amsterdam had verlaten. Veel meer durfde ik niet zeggen, ik was een weinig verlegen, en zij ook - wij wandelden lang zonder een woord te wisselen naast elkander voort, eindelijk bedacht ik, dat het toch dwaas van mij was nu niet te spreken, daar ik misschien niet ligt zulk eene goede gelegenheid weder krijgen zou, ik zeide dan, dat ik verlof verzocht, om haar van tijd tot tijd te komen bezoeken - meer durfde ik niet. Zij antwoordde: ‘Wie mijne ouders bij zich willen toelaten, zullen mij natuurlijk welkom zijn.’ Dit vond ik vrij knap geantwoord, echter voldeed het mij maar half; ik begreep echter, dat ik billijker wijze niet meer eischen kon, en zoo kuijerden wij, ons van dat oogenblik af aan, meer met het overige gezelschap bemoeijende, zoetjes aan voort, tot dat wij aan het hôtel van B. terug waren. Hier nam iedereen

[p. 270]

afscheid van ernestine en ik durfde niet anders te doen dan de rest. Daar ik geen haast had, om huiswaarts te keeren, ging ik nog een weinig met den Heer en Mevrouw S. voort. ‘Overmorgen,’ zeide henriette, ‘komen eenige van de gasten van dezen middag bij mijne moeder eten; als de broeder van emilia, aan wie mijne moeder zeer veel achting toedraagt, durf ik u gerustelijk vragen, om van de partij te zijn; kom morgen bij ons, dan zal ik u aan Mevrouw W. voorstellen en ik ben zeker, dat zij mijne uitnoodiging door de hare bekrachtigen zal.’ Op een' zeer gratieusen en vriendelijken toon werd mij dit alles gezegd, en den volgenden dag mijne opwachting bij de Baronesse gemaakt hebbende, en door haar zelve verzocht zijnde, ging ik er op den bepaalden tijd eten. Tot mijne groote vreugde was ernestine daar, zonder hare ouders, wij sleten eenen alleraangenaamsten dag, en ik nam mijne kans waar, om nog het een en ander van mijne gevoelens te kennen te geven, en waagde het eindelijk te vragen of ik den Graaf de B. niet eens in het bijzonder zou mogen Spreken, over de zaak, die mij het naast aan het harte lag? en of zij (ernestine) niet kwalijk zoude nemen, indien ik zulks deed? Een ontwijkend antwoord was, al wat ik kon verkrijgen, maar ik was te vreden, wijl het geen afwijzend antwoord was, en besloot dus mij eerst met een' brief en vervolgens, indien het mij veroorloofd werd, mondeling tot de ouders te wenden. Het eerste

[p. 271]

heb ik gedaan, maar nog geen antwoord ontvangen, iets dat ik denkelijk moet toeschrijven aan eene ligte ongesteldheid, welke, zoo ik hoor den Graaf, het bed doet houden. Zoo ras ik meer weet, schrijf ik u weder, ontvang intusschen mijne groete

Uw

fredrik.