De kleine pligten (4 delen)

[p. 228]

CXIX. Brief.
De heer Adolf V. aan den heer Willem P.

Lauzanne, 15 Maart 1815.

Wel-Edel Geboren Heer!

Ik heb met aandoening uwen brief gelezen. Met diepe droefheid gevoeld, wat ik misse, daar ik verstoken ben niet alleen van dat onovertrefbaar geluk, waarmede ik mij nog onlangs vleide, maar ook van het genoegen van in persoonlijke kennis te komen, met een' man als gij, waardige broeder van mijne emilia. Neen mijn heer, ik zal de rust uwer zuster niet pogen te stooren, ik vraag nogmaals verschooning voor mijn schrijven aan haar, maar beloof haar niet weder te kwellen. Zij geve hare hand aan den man dien zij reeds voor dat zij mij weder ontmoette, die eere waardig gekeurd had, en vergete, gelukkig met hem voortlevende, al wat ooit tusschen haar en mij heeft plaats gehad! - Ach spreek mij niet van dankbaarheid, van verpligting, die gij aan mij zoudt hebben. Ik heb volvaardig omtrent fredrik gedaan, wat de gelegenheid en het belang, hetwelk mij de broeder van

[p. 229]

haar, wier beeld mij altijd voor oogen zweefde, inboezemde, mij aanbood en drong te doen. Ik had den jongeling lief, en indien ik eenigzins tot zijn zedelijk welzijn heb medegewerkt, zal het herdenken aan den tijd toen ik op die wijze mogt nuttig wezen, mij ten minste ééne genoegelijke gewaarwording geven. Dat ik hem geholpen heb, om zich uit de voor hem gespreide netten van eene listige vrouw, los te rukken, is mij altijd aangenaam geweest, hij is een beter lot dan men hem toedacht waardig, en ik hoop, dat hij eens door u voorgelicht, de keuze doen zal van eene betere gezellinne dan marianne des saules voor hem geweest zou zijn! - Sedert de noodlottige ontdekking van het geheim mijner geboorte, ben ik onvermoeid werkzaam geweest, om op te spooren of er geene wettige erfgenamen van den baron V. (de misleide echtgenoot van mijne moeder) bestonden, want helaas ik had onder de papieren van mijne moeder een Testament gevonden in hetwelk aan een' broeder van den baron, zijn' titel en zijne geheele nalatenschap wordt overgelaten behoudens eene douarie aan mijne moeder, en een' brief van deze, in welke de geldigheid van dit door haar verduisterde Testament boven eene, toen de Baron op zijn sterfbed lag en naauwelijks meer onderteekenen kon, wat hem door mijne moeder voorgelegd werd, gemaakte dispositie, bekend wordt. - Gij zult mij wel verschoonen Wel-Ed. Heer! van het nader ontvouwen der bijzonderheden

[p. 230]

van eene zaak, die aan mijne overledene nabestaande, zoo weinig eer aandoet! Een tachtigjarige grijsaard te Hanover woonachtig heb ik ontdekt, hem komt de rijke nalatenschap van den Heer V. met alle regt en billijkheid toe - aan hem zal ik alles afstaan; dit is mijn pligt. Te lang heb ik onwetend het genot van schatten gehad, die mij geenszins toekwamen, de broeder geniete eindelijk, wat zijn broeder hem nagelaten heeft, benevens de winsten, welke dat kapitaal, mijner moeder en mij had aangebragt; daar hij in niet zeer ruime omstandigheden leeft zal hem dit alles wel te passe komen, en ik zal door het terug geven, mijn geweten van eenen drukkenden last ontdoen. De som, welke aan mijne moeder als douarie was toegezegd met de interessen, welke ik berekenen kan, dat die haar opgebragt heeft (welke interessen evenwel nu geene som van belang uitmaken, wijl ik er afgetrokken heb wat naar mijne raming tot de jaarlijksche verteering zou noodig geweest zijn) heb ik gemeend te mogen behouden. Dit geld en wat ik door mijne echtgenoote gekregen heb, maakt thans mijn kapitaal uit. Gij begrijpt ligt Wel-Ed. Heer, hoe veel minder rijk dan voorheen ik thans ben, dit heeft mij dan doen besluiten, om met de zuster van mijne overledene huisvrouw eene schikking te maken en haar die weduwe is, en een eenig kind onlangs verloren heeft, de zorg voor mijne twee meisjes toe te vertrouwen, en zelf, daar ik hier bij geene mogelijkheid blijven kan, mijn oud bedrijf,

[p. 231]

den krijgsdienst wederom op te vatten. De schrikwekkende wederverschijning van napoleon, die van het eiland Elba, gelijk gij zeker reeds weten zult, ontsnapt, te Fréjus aan land gestapt, Frankrijk al verder en verder indringt, heeft het mij gemakkelijk gemaakt onder de zich wapenende Zwitsers, mijn' ouden rang in den dienst te verkrijgen. Ik heb den naam dien ik met eere niet meer dragen kan, verwisseld met dien van tonnel, een naam, die eeniger mate doet denken aan het tooneel waar mijne moeder ook hare rol gespeeld heeft. Mijnen kinderen thans te Schafhause woonachtig heb ik ook dien naam laten aannemen, helaas, hoe minder men te weten kome wie wij eigenlijk zijn, hoe beter! Mogt ik in mijne nieuwe betrekking iets bijdragen, om de ramp, welke misschien ook dit land waar ik vele genoegelijke dagen heb doorgebragt, bedreigt, van hetzelve af te weren, of sneuvelen in den geregten strijd tegen den weder ten voorschijn treedenden werelddwinger, het laatste zou mij lief wezen, want ach mijnheer! het leven is mij niets meer waard! Zij vare wel die ik zoo vurig verlangd had de mijne te mogen noemen!!.... zij zij gelukkig! - en gij mijnheer - en fredrik. O! God zegene u allen! - Schenk steeds uw medelijden en uwe vriendschap aan den ongelukkigen

adolf tonnel.