De kleine pligten (4 delen)

CXVI. Brief.
Mevrouw D. aan mevrouw de Wed. R.

Middelburg, 8 Maart 1815.

Aan u, dierbare Vriendin, moet ik wei volgens de inspraak van mijn hart, het eerste schrijven na dat ik uit eenen stand, waarin ik bijna zes en dertig jaren geleefd en zoo veel goeds en kwaads ondervonden had, ben overgestapt in eenen anderen, die mij zeker ook de ongestadigheid der wereldsche

[p. 217]

dingen, verder zal doen kennen. Ik ben de echtgenoote van den Heer D.! Uw raad van niet te dralen, met het voltrekken van een huwelijk, dat ik toch aangenomen had, kwam met mijne overtuiging overeen, en onze trouwdag werd op den 5^den dezer maand bepaald. Onmogelijk kan ik u de vreugde van den edelen man beschrijven, toen ik mijn besluit te dien opzigte te kennen gaf. Hij stemde toe in al wat ik verzocht, en gaf gaarne gehoor aan mijne bede, dat op zijn landgoed, nabij Middelburg gelegen, onze vereeniging plaats hebben zou, en dat alleen mijne broeders, mijne schoonzuster en karolina, tegenwoordig zouden zijn. Laatstgenoemde heb ik evenwel niet kunnen overhalen, om aan mijn verzoek te voldoen, maar hare moeder (thans mijne schoonzuster! hoe vreemd loopen toch de dingen!) heeft hare plaats, zoo goed zij dan kon vervuld. Mijne bruidsdagen, hier doorgebragt, hebben mij het genoegen verschaft van een deel mijn's Vaderlands, hetwelk ik nog nooit bezocht had, te zien, en het is mij zoo wel bevallen, dat ik mijn' gemaal verzocht heb in den aanstaanden zomer daar eens weder eenigen tijd te gaan doorbrengen, een voorstel, hetwelk hij met genoegen aangenomen heeft, te meer wijl er dan betere gelegenheid wezen zal, om aan de landlieden van de heerlijkheid, eenen vrolijken dag te bezorgen, dan nu, daar alles nog het winterkleed aan heeft. Evenwel hebben wij niet verzuimd den goeden lie-

[p. 218]

den eene maaltijd te geven, die aan het oogmerk zeer wel beantwoord heeft. Zij zongen daar den lof van hunnen heer, die zulks zeer wel verdient, en ook van mij, die zij zoo weinig kennen, op eene wijze, aan welke ik hoop te beantwoorden, maar in verzen, die niet altijd op eenen bevalligen trant hunne denkbeelden te kennen gaven.

Eene vraag doet gij mij in uwen laatsten, op welke ik meen niet regtstreeks te mogen antwoorden. Hier nevens gaan twee brieven, die u van alles wat ik weet zullen onderrigten. Zend mij die niet terug, al wat aan die zaak grenst, moet ik uit mijn geheugen verbannen. Staande mijn verblijf in Amsterdam heb ik mijn' broeder willem van alles onderrigt, met verlof, om des noods het ook aan fredrik te verhalen, hem verzoekende er aan christine niet van te spreken, en voor zoo veel het eene familie-zaak is, naar zijn goeddunken te handelen, doch niet te openbaren hoe ik er persoonlijk in betrokken ben geweest. Hij heeft naar Zwitserland geschreven, en met een woord van mijn volharden bij mijn voornemen nopens D. gewag gemaakt. Nog een dag of acht misschien, zal ik hier vertoeven, maar mijn broeder en zijne huisvrouw en Mevr. M. zijn gisteren weder naar Amsterdam terug gegaan, wijl eerstgenoemden niet gaarne langer hun kind, dat bij karolina logeert, deze tot last willen laten. Vaarwel, lieve Vriendin, geloof dat ik evenzeer als van ouds aan u gehecht

[p. 219]

blijf schoon ik mijn' naam verwisseld heb, en mij thans noeme

Uwe altijd liefhebbende

emilia D.