De kleine pligten (4 delen)

CXIV. Brief.
Julie van L. aan Emilia P.

Haarlem, 22 Februarij 1815.

Schoon ik u reeds mondeling bedankt heb, lieve Emilia voor uw zoo vriendelijk als onverwacht begoek, moet ik mijnen dank nog eens schriftelijk herhalen. Waarlijk gij hebt mij van uwe vriendschap een bewijs gegeven, hetwelk ik op hoogen prijs stel, daar gij de koude van dit nog barre faizoen niet achtend, u de moeite gaaft, allen om mij te zien, over te komen. Ik hoor dikwijls zeggen, deze of gene goede kennis moet ik toch volstrekt eens gaan bezoeken, ik durf het waarlijk niet

[p. 212]

langer uitstellen! enz. enz. dan gaat men, vindt de bewuste persone niet te huis, en zegt dan: ‘haar aan te treffen of niet, was mij om het even, ik heb een kaartje gelaten, en nu ben ik er voor eenigen tijd weder van af!’ O elkander zoo te bezoeken duidt toch geene vriendschap aan, het heet zoo, maar het is slechts eene pligtpleeging, bij welke het hart geheel koud blijft. In tegendeel het zou u gespeten hebben, indien gij mij niet hadt aangetroffen, en het zou mij wezenlijk gesmart hebben, indien ik het genoegen van u te zien had gemist, dit is een teeken van genegenheid en ik ben blijde, dat wij die voor elkander gevoelen. Trouwens ik moet bekennen, dat ik gedurende mijne laatste ongesteldheid veel bezoeken gehad heb, die mij uit belangstelling gedaan werden, en ik ben thans drok bezig met, voor zoo veel mijne krachten het toelaten, mijne bekenden in persoon daarvoor te gaan bedanken. Maar hoe onderscheiden is bij zulk eene gelegenheid niet de manier, op welke men opgewacht wordt, en den stand der zaken zoo als men die in het eene of andere huis aantreft. Hier wordt men gul en vriendelijk ontvangen in de gewone huiskamer; daar komt mevrouw bij u in een salet-vertrek (waar somtijds wel geen vuur aanligt) en gij merkt terstond aan hare houding, dat uw bezoek niet al te wel van pas komt. Hier vindt men de vrouw van den huize in een proper ochtend gewaad, met eenig naaiwerk voor haar huishouden bezig, alles in de

[p. 213]

kamer is netjes geschikt, en schoon vele kinderen de moeder omringen, hoort men er geen de stem buitengemeen verheffen, noch bemerkt men eenige spooren van reddeloosheid, hoewel zij zich met velerlei speelgoed vermaken. Daar, integendeel, is de plunje van mevrouw zoo weinig zindelijk, en zit haar zoo slordig aan het lijf, dat zij gelijk heeft als zij (zoo als zij doorgaands dan ook doet) verschooning vraagt van u zóó op te wachten, maar dan komen er wel eens redenen bij, die zeer ongeldend zijn als: ik had niet gedacht, dat er heden iemand komen zou, of ik heb mij heden ochtend zoo moeten haasten, dat ik geen tijd gehad heb om in den spiegel te kijken, of dergelijke. De kamer draagt kenmerken, dat er ook geen' tijd overgeschoten is om die op te redden, hier liggen allerlei snippers en vodden, daar staat een bord met eene afgebetene boterham en een half ledig gedronken glas bier of water en melk, één kind krummelt eene beschuit, zonder er van re eten, een ander dwingt om suiker, met zoo veel gedruisch, dat de moeder naauwelijks kan hooren, wat door de haar bezoekende persone gezegd wordt, kortom alles bewijst, dat er geen orde in het huisgezin heerscht. Hier is het duidelijk te zien, dat eensgezindheid en vrede wonen, daar wordt men teekenen van onvergenoegdheid, en pas even gesuste kibbel partijen gewaar. Ik spreek hier in het algemeen en noem niemand zelfs niet met ééne letter, want eene letter zelfs geeft vaak aanleiding tot het invullen van

[p. 214]

eenen geheelen naam, geheel strijdig tegen het oogmerk van wie die letter naar willekeur en zonder eenig mensch opzettelijk te bedoelen, al schrijvende gebruikte, en ik wil u niet in de verzoeking brengen, om verkeerde toepassingen die mij leed zouden doen, te maken. - Mijne zuster suzette die bij grootmoeder eenige dagen gaat logeren, neemt dezen brief mede, en zal hem u aan het huis van uwen broeder zenden, of verzoeken, dat hij u gestuurd worde, indien gij misschien reeds vertrokken zijt. Ik zal in deze dagen althans veel om u denken en mij in uwe vreugd verblijden, ontvang de minzame groete van mijne ouders en geloof mij onveranderlijk te zijn

Uwe liefhebbende

julie van L.