De kleine pligten (4 delen)

CXIII. Brief.
De heer Adolf V. aan den heer Fredrik P.

Lauzanne, 13 Febrùarij 1815.

Neem het mij niet kwalijk, lieve jeugdige vriend, dat ik uwen vriendelijken brief eerst heden beantwoord. Ach sedert wij elkander verlieten, is mij zoo veel bedroevends wedervaren, dat ik om niets dan om mijne smart heb kunnen denken. Gij weet misschien, dat mijne moeder overleden is? deze

[p. 209]

zaak onder meer andere heeft mij zeer veel bezigheden en beslommeringen veroorzaakt, en doet dit nog. - Ik had gedacht u spoedig naar Holland te volgen - maar daar zal niets van worden, ik zal u dus misschien nooit wederzien! Ik weet niet wat ik in het vervolg van tijd zal doen, mogelijk zal ik op reis moeten gaan, maar mijn vaderland bezoek ik nimmer weer! Mogelijk blijf ik hier tot dat alles bezorgd is, en ga dan.... God weet waar heen. Op den duur kan ik hier niet blijven, hier waar ik met mijne echtgenoote genoegelijk leefde, en waar zij mij op zulk eene noodlottige wijze ontrukt werd - hier waar ik mijne moeder zag sterven!! O fredrik, geniet, geniet de vreugde des levens (op eene betamelijke wijze, dat verstaat zich) zoo lang gij nog geene ondervinding van droefheid, van ellende hebt, wees en voel u gelukkig, zoo lang er nog geene smarten bestaan, die u de ziel verscheuren; spoedig, gansch onverwacht kunnen ons dezulke overkomen, en dan, dan wordt alles zoo duister, zoo akelig om ons heen, dan plaagt het ons zóó, dat wij de verledene kalmte, terwijl die heerschte, niet naar waarde schatteden, dat wij het tegenwoordige goede voorbij ziende, naar eene toekomst verlangden, die ons toelachte - maar die niet gehouden heeft wat zij beloofde! - Als een verlaten mensch, dwaal ik hier rond, ik bezoek de plek waar mijne echtgenoote mij ontviel, en ik ween! Somtijds neem ik mijne kinderen derwaarts mede, en ik leer haar weenen, want zij moeten dit vroeg-

[p. 210]

tijdig leeren, voor haar (schoon zij het wanen) is geen vrolijk heden - geen verblijdend morgen - zij zijn halve weezen, en hebben een' vader die zoo weinig voor haar vermag! O die lieve kleinen! zij alleen hechten mij nog aan het leven, zonder haar ware ik misschien reeds onder het gewigt mijner ellende bezweken, en toch haar aan te zien, wekt alle mijne smarten op, haar te zien lagchen en spelen doorgrieft mijn hart! - Het is goed fredrik, dat gij niet meer hier zijt, gij zoudt mijn eertijds gastvrij huis niet herkennen, het is ledig en doodsch; gij zoudt mij niet herkennen, ik lach niet meer, ik scherts niet meer, ik treur en zucht! gij zoudt niets aan mij hebben, ik heb aan mij zelven niets meer; mijne oude bezigheden walgen mij, wat mij in mijne bedrijven belangrijk voorkwam, is mij geheel onverschillig; de tijd, die mij zoo vaak te kort was, is mij ondragelijk lang; in plaats van als eertijds vroeg op te staan, om een paar uren te winnen, blijf ik zoo lang te bed liggen als maar eenigzins geschieden kan, en ik zoek den slaap, om dat die alleen mij mijn lijden doet vergeten. Mijne oude goede vrienden, wier bijzijn mij voorheen zoo aangenaam was, schuw ik. Ik zoek de eenzaamheid, en als ik alleen ben, verlang ik naar aanspraak; komt er dan iemand, zoo spreek ik naauwelijks met hem en verlang, dat hij weder vertrekt! Heb medelijden met uw' vriend, goed fredrik, en bid God voor mij, dat mijne thans heerschende gemoedsgesteltenis wijke voor de overtuiging, dat

[p. 211]

alles wel is, en dat wij op deze aarde voor een beter leven door lijden moeten opgeleid worden! Nog eens, lieve vriend, geniet uw tegenwoordig geluk, spreek zoo min mogelijk over mij, maar denk aan al vvat ik u tot uw best dikwijls geraden heb, en somtijds ook aan mij zelven als aan Uwen altijd toegenegenen Vriend

adolf.