De kleine pligten (4 delen)

[p. 183]

CV. Brief.
Karolina wed. van L. aan Julie van L.

Amsterdam, 5 Januarij 1815.

Heb dank, lieve zuster, voor uwen allezins deelnemenden en hartelijken brief, welken ik op den eersten dag van dit nieuwe jaar van u mogt ontvangen. Ik wil thans niet uitwijden over den inhoud, maar u liever verhalen hoe in een opzigt ten minste, iets van uwe uitgeboezemde wenschen mij betreffende vervuld is. Eergisteren avond omstreeks negen ure kreeg ik een paar regeltjes schrift van emilia, zij was dien dag tegen donker bij haren broeder willem aangekomen, en vraagde wanneer ik haar wilde komen zien of haar bij mij kon verwachten. In gevolge mijn antwoord, had gisteren morgen onze weder ontmoeting bij mij plaats. Wij vielen elkander in de armen en waren beide zeer aangedaan, ik vond dat emilia er niet zoo gezond uitzag als voor hare reize, en een' trek van droefgeestigheid in haar gelaat had, welken ik daar eertijds niet in gewaar werd, zij zeide dat de reis van Weenen naar Brus-

[p. 184]

sel haar sterk vermoeid had, en dat zij op die van Brussel herwaarts, op nieuw veel geleden had aan pijn aan hare borst. Ik deed haar beloven, dat zij er eens iemand over spreken zou, en wij sleten zamen een uur of drie, welke zoo veel minuten geleken, want wij hadden zeer veel te praten, en inzonderheid mijn droevig wedervaren, sedert dat wij elkander het laatst zagen, gaf ons zeer ruime stof tot gesprek, tranen stroomden gelijk gij ligt begrijpen zult uit beider oogen, ik vond in mijne Vriendin nogmaals die hartelijke deelneming, welke zij mij altijd betoond heeft, en ik verheugde mij grootelijks in de gedachte, dat ik voortaan weder dagelijks in de gelegenheid zal wezen, om haar te zien, en dat ik door haar aanstaand huwelijk met mijn' oom, zelfs in familiebetrekking met haar komen zal. Van de gelegenheid, om emilia te zien heb ik dezen middag weder gebruik gemaakt. Zij heeft mij toen verhaald, dat terwijl zij nu laatst te Brussel eenige dagen vertoefde, Oom haar schriftelijk zijnen wensch heeft te kennen gegeven, dat zij zijn geluk niet noodeloos zou vertragen, en dat nu zij weder hier is, hij daar sterk op aandringt. Ik geloof dus wel, dat mijne vrieridin spoedig tot het voltrekken van het huwelijk zal besluiten, schoon zij mij zeide, dat zij het liever tot het aanstaande voorjaar had willen uitstellen. Mijn antwoord hierop wachtte zij niet af, maar begon dadelijk over andere onderwerpen te spreken, zoodat ik geene gelegenheid vond, het afgebrokene gesprek weder

[p. 185]

ter bane te brengen. Emilia's jongste broeder is met haar terug gekomen; van een leelijk kind (dat hij was) is deze een knap jongman geworden. Emilia prijst zijne zedelijke hoedanigheden zeer, maar daar ik hem alleen gezien heb toen hij haar van bij mij kwam af halen, heb ik nog geene gelegenheid gehad, om hem anders dan voor zoo veel zijne uiterlijke gedaante betreft, te beoordeelen. Hij zal bij haar komen inwonen, maar wat het heertje eigenlijk om hand nemen zal, schijnt nog niet beslist te wezen. Dat zal denk ik wel weder een sollicitant om een klein ambtje worden, nu dat is aan de orde van den dag. Onze goede vader zegt wel eens: ‘de jonge lieden zoeken dikwijls een ambt, om niets uit te voeren, zij verlangen een' titel, om de magt te verkrijgen van anderen voor hun te laten werken, zoo komt het, dat er zoo vele lediggangers zijn, en sommige dingen zoo slecht waargenomen worden.’ Ik wil wel gelooven, dat de lieve man over het algemeen gelijk heeft, maar toch in zijn' zoon ferdinand heeft bij het teegendeel gezien. Hoe naauwkeurig nam deze, mijn altijd zoo diep betreurde, zijn ambt, eertijds niet waar! hoe dikwijls heb ik hem niet aangezocht (iets hetwelk ik mij nu nog dikwijls verwijt) om het een of ander door zijne onderhoorigen te laten doen, en altijd hem hooren antwoorden: ‘karolina de verantwoordelijkheid rust op mij. Een man moet in zijn ambt alles zelf nazien, zoo als eene vrouw dit in haar huishouden behoort te

[p. 186]

doen.’ En dan ging hij heen, werkte somtijds tot laat in den avond, maar kwam dan ook zoo wel te vreden te huis, dat wij den overigen tijd van den dag, allergenoegelijkst doorbragten. Later is hij in de waarneming van zijne andere beroepsbezigheden even getrouw en ijverig geweest, en, helaas, zonder zijnen zoo vroegen dood, zou ik nog mijne dagen met hem in vreugde slijten! Ach julie vergeef mij, dat ik op dit punt al weder terug kom! Ik weet het, gij stort tranen zoo ras het aandenken aan uwen broeder in u verlevendigd wordt, maar ik beween een' dierbaren echtgenoot, en hoe kan ik anders dan altijd met diepen weemoed aan hem denken, dan alle gelegenheden aangrijpen, om nog eens van hem te spreken, zijne deugden te vermelden, zijn' naam te noemen! ja de tijd giet balsem in onze wonden, reeds nu kan ik somtijds lagchen - iets dat ik in het eerst gedacht had nimmer weder te zullen kunnen doen; reeds nu kan ik vreugd gevoelen, over het een of ander, dat mij aangenaam voorkomt, gelijk thans de terugkomst, en het aanstaande huwelijk van emilia, terwijl ik in den beginne dacht, dat niets mij immer weder zou kunnen verblijden, maar toch al mijne vrolijkheid is slechts oppervlakkig, en van zeer korten duur, één woord, ééne herinnering, het zien van één mijner kinderen, is genoeg, om mij weder in druk te storten, mij alle vrolijkheid te doen vergeten, mij den geheelen omvang van mijn ongeluk te doen gevoelen! Lang zoude ik nog willen schrijven, maar te

[p. 187]

lang heb ik reeds misschien geschreven, mijne bezigheden roepen mij, ik wil het voorbeeld en het voorschrift van den lieven overledenen volgen, en eenige dingen gaan doen, welke nog heden behooren gedaan te worden. Vaarwel

Uwe liefhebbende Zuster

karolina.