De kleine pligten (4 delen)

CIII. Brief.
Emilia P. aan mevrouw de Wed. R.

Brussel, 24 December, 1814.

Zoo is dan de. groote reis volbragt en bevind ik mij weder, zoo te zeggen, te huis, lieve Vriendin! Wij kwamen hier eergisteren tegen den avond aan, en daar de Graaf van B. ons in zijne kamer bij het vuur zittende, vriendelijk opwachtte, was de te huis komst voor mijne beide reisgenooten, hoogst aangenaam. Voor mijn' broeder en mij waren ka-

[p. 177]

mers in het hôtel van B. in gereedheid gebragt, en ik maakte al spoedig gebruik van de vergunning, welke mij gegeven werd, om de mijne te betrekken. Zeer vermoeid, zeer lijdende naar het ligchaam, en zeer droefgeestig, vervolgde ik toen, de aaneenschakeling van gedachten, welke mij sedert de laatste veertien dagen bezig houden. Die gedachten en mijn besluit, laat ik hier volgen. ‘Had ik den Heer V. niet ontmoet, dan zoude ik al het in mijne jeugd hem aangaande voorgevallene, slechts als een voorwerp met eenen dikken nevel omtogen beschouwen, en de herinnering aan hetzelve, zou mijn genoegelijk vooruitzigt niet bezwalken. Het wedervinden van den vriend van mijn hart, heeft mij verrukt, en van het spoor der omzigtigheid af doen wijken, meer ik beken het, dan het op mijnen leeftijd paste, of ik gedacht had, dat het nog zou kunnen doen, maar de vooruitzigten, welke ik eens aangenaam noemde zijn niet veranderd. Mijne vereeniging met adolf is eene onmogelijkheid geworden, zal ik omdat zulks zoo is, de mogelijkheid van nog een genoegelijk leven te leiden, vaarwel zeggen? Dit zou nergens toe dienen, dit mag ik misschien niet. Als ik den loop der omstandigheden na ga, vind ik er iets treffends in, dat juist even voor dat de bewuste ontmoeting plaats zou hebben, mij de gelegenheid voorkwam om eenen bepaalden goeden weg in te slaan; ware ik bij mijn besluit, om van die gelegenheid gebruik te maken, volstandig gebleven, en had ik magt genoeg over mijzelve

[p. 178]

gehad, om mij niet door eenen bedriegelijken schoonen schijn van mijne oude grondbeginselen te laten afleiden, zoo zoude ik mij en den Heer V. groote kwellingen hebben gespaard - maar ik was zwak, ik gaf mij te zeer aan de begoocheling over, en daarom lijd ik, en lijdt hij dien ik niet lief hebben mag. Zal ik dan treuren, zal ik dan murmureren? Neen! mij zelve beschuldigen, en V. beklagen, is al wat ik wil doen, tevens pogende mij boven de droefheid te verheffen, door de middelen aan te grijpen, welke door God's zorgende Voorzienigheid in mijne magt zijn gesteld. Maar ik moet nog eenige dagen hier blijven, ik kan de gedachte nog niet wel verdragen van den Heer D. als mijnen aanstaanden echtgenoot vol blijde verwachting voor mij te zien staan, terwijl ik onmogelijk zijne vreugde met eene soortgelijke zal kunnen beantwoorden. Had ik mijn woord nog niet gegeven ik zou voorzeker thans niet gunstig kunnen antwoorden! Altijd heb ik mij nog gevleid met de onwaarschijnlijke hoop, dat mijn broeder willem mijn' toestemmenden brief aan D. niet zou gegeven hebben, maar hier is mij de verzekering ter hand gesteld van het gevreesde tegendeel. Ook as mij hier een brief (die te Frankfort na dat wij reeds vertrokken waren, gekomen is) achter na gezonden van den Heer D. zelven, die van zijne blijdschap de duidelijkste kenmerken draagt. Dus is mijn lot bepaald, en niet zonder groot opzien te baren, en aan den mij lief hebbenden man eene smart te veroorzaken, welke hij niet verdient,

[p. 179]

kan ik nu anders dan mijne belofte gestand doen. Ik wil dan ook, aan niemand uitgenomen aan u over het laatst voorgevallene spreken; als ik te Amsterdam terug zal wezen, denk ik het mijn' broeder willem te verhalen, maar aan D. moet er vooreerst een geheim van worden gemaakt. Wat mij zelve betreft, wil ik trachten ‘het oude vergetende mij te strekken tot hetgeen voorwaarts is,’ mijne nieuwe pligten zorgvuldig en zoo blijmoedig als mogelijk, te vervullen, en zoo ook uwe achting, die ik misschien verbeurd had, te herwinnen. Vaarwel.

Uwe

emilia P.