De kleine pligten (4 delen)

CII. Brief.
De heer Adolf V. aan Emilia P.

Bern, 22 December 1814.

Hier ontving ik den verpletterenden brief, die mijne verlevendigde hoop, mijn herboren geluk den bodem insloeg. - Wat, of hoe mijne gemoedsbewegingen waren, laat zich niet beschrijven. Na eenige uren van radeloosheid, kwam mij in de gedachte: wie weet of niet iemand mijne moeder heeft belasterd! IJlings schreef ik aan haar, ik verlangde kort en bondig bescheid op de plaats waar ik was, mijn besluit te kennen gevende van mijne moeder nooit weder te zien, indien zij de echtheid van het

[p. 175]

mij doodende verhaal in gemoede moest erkennen. Nog, mij vleijende, dat een woord van haar mij de rust zou hergeven, opende ik bevende den brief, die mij drie dagen daarna Lauzanne ter hand gesteld werd. Het schrift was niet dat van mijne moeder, maar van den Intendant van mijn huis, Hij schreef, dat Mevr. V. na het ontvangen van zekere papieren veel erger geworden was, en slechts de kracht had weinige woorden onder zijn schrijven te voegen. Die woorden waren; ‘Alles is waar. Mijn zoon vergeef uwe schuldige moeder!!’ - Zoo ben ik dan niet de baron V. niet de Hoog welgeboren Heer - maar een ellendeling - een bastaard! zoo mag ik niet zijn de beminde echtgenoot van de aangebedene emilia. - Zoo moet ik haar voor altijd ontvlieden. - zoo kan ik geen geluk op aarde meer smaken! - O waarom moest ik u wedervinden, uwe lieve stem nog eens hooren, al mijne liefde voelen herleven, mij met het streelendst vooruitzigt vleijen? waarom wierd ik niet onder den rotsklomp die mij mijne echtgenoote ontrukte bedolven - Waarom wierd ik gespaard voor zoo veel smart!! - Of waarom behandeldet gij mij zoo minzaam, gij die mij eens verstooten hadt, waarom verstiet gij mij niet nogmaals! Gij, gij alleen zijt de oorzaak van mijn lijden, van de wanhoop, waaraan niets mij meer ontrukken kan! Hoe koel is uw schrijven - hoe vallen mij uwe koude bewoordingen als lood op het hart! - Neen ik allen heb geweten wat het was te beminnen; ik

[p. 176]

heb op zeeën, in woestijnen, overal, altijd, uw beeld in mijnen boezem gedragen, eindelijk vind ik u weder - en gij doodt mij! - Maar is er dan geene magt, die ons ontslaan kan van het willekeurig door een' Vader gedaan verbod? Wijs mij die magt aan, en ik roep die, ijlings in, vlieg naar u toe en breng u onder hare bescherming over, in welk land het dan ook zij. Met u, zouden de barste streken mij een Paradijs wezen, zonder u is het heerlijkste oord mij eene woestenij!

Adolf.