De kleine pligten (4 delen)

XCVII. Brief.
Emilia P. aan mevrouw de Wed. R.

Frankfort, 11 December 1814.

Ik ben gestraft, zwaar maar billijk gestraft voor het veronachtzamen van mijn eens genomen besluit, om nimmer iets te doen wat niet volkomen met mijne overtuiging van het goede en billijke der zaak zou strooken. Zal ik verschooning zoeken in het onverwachtte van eene ontmoeting die mij als in de dagen mijner jeugd terugbragt? in de aangenaamheid van het vooruitzigt, hetwelk zich voor mij opende? in de zoetheid eener taal, die lang aan mijne ooren vreemd was? Ach neen! Ik wil liever zeggen, dat ik onvoorzigtiglijk en moedwillig mij heb overgegeven aan gevoelens, die weder in mijn binnenste opwelden, maar die ik had moeten onderdrukken. Ik wil zeg-

[p. 164]

gen, dat ik geen gehoor heb willen geven aan de tegenbedenkingen, die in mij opkwamen, en dar ik mij van liever lede heb laten bedwelmen door eene hersenschim. Wat ik thans lijde, wordt verzwaard door het gevoel van eigen schuld. Maar ik zal die schuld niet door het toegeven aan mijne zwakheid vergrooten. Ik heb aan den Heer V. den schrikkelijken brief van mijn' vader gezonden, met de weinige woorden, waarvan een afschrift ter uwer beoordeeling hier nevens gaat. Mij dunkt, dat ik naar eisch der zake, die geene uitdrukkingen van teederheid gedoogt, en met eene gepaste waardigheid, geschreven heb, maar aan u mag ik bekennen, dat mijn hart diep gewond is, dat ik mijn' adolf uit den grond mijner ziel beklaag en betreur, dat ik ons beide zeer ongelukkig vind. - Heb dank mijne waarde, voor het wederom in deze zaak gedane, ach ja, gij lijdt om mij, ik geloof dit zoo gaarne, ik begrijp dit zoo wel! Bid God, dat Hij mij helpe, om met gelatenheid mijnen met zoo veel doornen bezaaiden weg te vervolgen, o! mogt ik bidden, dat Hij mij spoedig opriepe tot Hem!!

Eergisteren avond hier aangekomen zijnde, zond ik terstond naar het postkantoor om te vernemen of er ook een brief voor mij was. Ik kreeg antwoord van neen, en herhaalde den volgenden dag vruchteloos mijne aanvrage. Dan des avonds wat tijdig naar mijne slaapkamer gegaan zijnde, terwijl mijne gezellinnen zich ook ter rust begeven hadden, kwam de hospes bij mijn' broeder, die nog beneden ge-

[p. 165]

bleven was, en zeide hem, dat een heer die van Straatsburg kwam, op de vreemdelingen lijst den naam van P. gezien hebbende, hem gezegd had een' brief te hebben, welken hij gelast was aan eene juffer van dien naam zelve ter hand te stellen, en dat hij nu vraagde of ook misschien de persone, die hij bedoelde reeds aangekomen was, hetgeen hij te meer vermoedde daar hij wist, dat wij van de hoofdstad kwamen. Mijn broeder ging naar dien heer toe, vraagde of de brief van Mevr. R. was, kreeg antwoord van ja, zag het opschrift aan mij gerigt en bekwam verlof mij denzelven te brengen. Evenwel wilde uw getrouwe gelastigde mede naar mijne kamer gaan, om zeker van zijne zaak te wezen. Fredrik tikte aan de deur, en daar ik terstond vraagde wat er was, zeide hij: ‘wacht gij een' brief van Straatsburg? en dan van wie?’ - ‘Ik wacht er met ongeduld een' van Mevr. R.,’ hervatte ik. Ik sprong het bed uit, wikkelde mij in mijnen mantel en opende even de deur. Fredrik reikte mij den brief toe, vertrok met den Heer, die nu gerust was, en bedankte dien voor de uitvoering van zijnen last. - Dat ik mij niet tot slapen nederlegde eer ik alles gelezen had, zult gij ligt begrijpen, dat ik niet slapen kon, na dat ik gelezen had, evenzeer! - Ik ben ongesteld en moedeloos, evenwel wil ik daar van zoo min mogelijk aan mijne reisgenooten laten blijken, maar mij in te houden valt mij zwaar, o had ik u nog bij mij!

[p. 166]

gij alleen zoudt eenige opbeuring kunnen verschaffen aan

Uwe emilia P.