De kleine pligten (4 delen)

[p. 145]

XCIII. Brief.
Emilia P. aan mevrouw de Wed. R.

Regensburg, 3 December 1814.

Den 27^sten van Weenen vertrokken en gisteren avond vrij laat hier aangekomen, lieve Vriendin, voel ik mij, na door eene goede nachtrust verkwikt te zijn, gedrongen eenige oogenblikken van dezen dag te besteden, om mij weder een weinig met u te onderhouden. Maar hoe zal ik het aanvangen om u mijne tegenwoordige stemming te beschrijven, zoo als ik het wel wenschen zou te kunnen doen? Beurtelings opgeruimd, bevreesd, vrolijk en bedrukt, moest ik, dunkt mij, voor iemand, die mij thans voor het eerste zien zou, een raadsel wezen, ja ben ik bijkans, een raadsel voor mij zelve. Evenwel kan ik gemakkelijk de reden van al mijne gemoedsbewegingen geven, maar waarom dan eens het eene dan weder het andere gevoel de bovenhand neemt, begrijp ik niet. Ik ben weder van mijn' vriend gescheiden. De tijding uit Zwitserland gekregen hebbende, dat zijne moeder vrij erg ziek is, vond hij geraden naar huis te keeren, werwaarts ik hem beloofde zoo spoedig ik iets beslissends omtrent

[p. 146]

ons beider lot zou weten, hem te schrijven. Niet zonder aandoening, dit begrijpt gij, hebben wij elkander vaarwel gezegd; dan de hoop voedende, dat ik weldra aan adolf verlof zal mogen geven, om in Holland te komen, en dat wij dan voor altijd vereenigd zullen worden, heeft die gedachte mij opgebeurd. Mijn broeder fredrik vergezelt mij op de terugreis, het is mij bijzonder lief, zulk een' geleider te hebben; in dit faizoen althans is het voor vrouwen alleen, niet aangenaam zich op weg te bevinden, en zonder de heugelijke ontmoetingen, welke ik te Weenen gehad heb, zou het mij spijten, dat wij niet eerder vertrokken waren. Maar, het gebeurde, verzoet grootelijks voor mij de ongevalligheid der reize, en dat ik met fredrik over adolf praten kan, is mij bij uitstek aangenaam. Mijn broeder is vervuld van hoogachting voor zijnen vriend, en roemt hem als een mensch zoo als er weinige zijn. Trouwens, iedereen moet dunkt mij zóó over hem oordeelen, zoo deugdzaam, zoo verstandig, zoo wel zich voordoende.... O mijne lieve! wat zal ik er trotsch op zijn zulk een' man mijn' echtgenoot te noemen! Wat zal ik onvermoeid pogen hem steeds te behagen, omtrent zijne kinderen de moederpligten te vervullen, en hem zoo doende al meer en meer aan mij gehecht te maken. Ik weet wel, wat ik op mij wensch te nemen is eene zware taak; van uit eenen onbezorgden stand ga ik mij in eenen hoogst gewigtigen, hoogst moeijelijken, plaatsen, maar met den opregten en ernstigen wil ten goede, die mij

[p. 147]

bezielt, schijnt mij alles ligt. Ik stel mij voor hoe adolf's echtgenoote hare kinderen moet lief gehad hebben, en reeds heb ik die lief! Ik stel mij voor hoe zij die zou onderwezen en opgeleid hebben, en reeds maak ik mij een groot genoegen van hare onderwijzing en opleiding. Ik stel mij voor met welke teederheid zij die verzorgde en oppaste, en ik verblijd mij in de gedachte van ze met eene gelijke teederheid te zullen verzorgen en oppassen. Toen ik op het punt stond van mij aan den Heer IJ. te verbinden, was ik bevreesd, dat ik niet op den duur aan zijne verwachtingen zou kunnen voldoen, thans bekruipt zulk eene vrees mij geheel niet, ik voel mij onbegrijpelijk sterk, ik twijfel geenszins, of ik zal al wat van mij gehoopt wordt kunnen volbrengen; ik zal altijd en al meer en meer bemind worden! O zoet vertrouwen! O blijde hoop! Lieve Vriendin hoe zult gij u over uwe emilia verheugen!! - Tot hier toe hebben wij onze vrij moeijelijke reize zonder hindernissen van belang volbragt, en genieten eene goede gezondheid; alleen lijd ik veel aan de kneuzing aan mijne borst, het rijden hindert mij geweldig; als ik te huis ben, zal ik toch eens een chirurgijn spreken. - Ik word geroepen om het een en ander in deze stad te gaan zien, vaarwel mijne lieve, ik omhels u in gedachte, en ben, in haast.

Uwe emilia P.