De kleine pligten (4 delen)

[p. 106]

LXXXIV. Brief.
Emilia P. aan mevrouw de Wed. R.

Weenen, 28 October 1814.

Wie zou immer gedroomd hebben, lieve beste vriendin, dat ik te Weenen eene liefdes verklaring uit Holland krijgen zou?! En toch, dit is niet een droom maar eene daadzaak, over welke ik u in dezen brief gaarne wenschte te onderhouden. Onder sommige brieven, welke ik onlangs ontving, was er een, dien ik terstond aan het opschrift erkende van den Heer D. te wezen. Daar ik iets aangaande, karolina vermoedde brak ik hem ijlings los, maar welke was niet mijne verbazing toen ik den inhoud vernam! Ten einde u in staat te stellen, om volkomen over het voorstel en over de beweegredenen daartoe, te oordeelen, heb ik hem afgeschreven en voeg die kopij hiernevens. Lees, overdenk, en antwoord mij daarna of het u vreemd voorkomt, dat ik tot aannemen neig? Zie hier hoe ik over de zaak denk. De heer D. is een man aan wien ik sedert lang de grootste achting toedraag, welke hij door meer dan eene brave daad getoond heeft, te

[p. 107]

verdienen. Mijn vader prees hem altijd, en zijne echtgenoote (hoewel zij hem dikwijls onvriendelijk bejegende) hield in haar hart zeer veel van hem. Mijn terugkeeren in mijn Vaderland, hoe wenschelijk in vele opzigten, heeft mij toch wel eens bevreesd gemaakt, door de gedachte dat ik daar niets te doen zal hebben, en als eene onbelangrijke persone zal moeten voortleven. Neem ik nu den heer D. aan, zoo krijg ik terstond eene belangrijke taak te vervullen. Ik heb het dan in mijne magt het geluk van iemand te bevorderen, en aan mijn bestaan eenige waarde te doen hechten, door een mensch, dat mij bemint! Bemint zeg ik, en hiermede meen ik, die mij hartelijke achting en vriendschap toedraagt, want op de levendige gevoelens, welke men in de jaren der jeugd gewaar wordt, ben ik niet dwaas genoeg, om langer aanspraak te maken. Ook ben ik overtuigd, dat de Heer D. met de genoemde zachte gewaarwordingen van mijnen kant, zich zal te vreden houden, en wel begrijpen, dat een man op zijnen leeftijd door eene vrouw van mijne jaren niet meer hartstochtelijk bemind kan worden. Wanneer ik hem schrijf zal ik hem dit te kennen geven, maar ik ben vooraf wel van de redelijkheid zijner manier van denken overtuigd. Nu zult gij misschien vragen: ‘Maar emilia! vergeet gij dan alle oude gebeurtenissen.... denkt gij niet meer aan zekeren reisgenoot van een' uwer naastbestaanden, aan zeker voorval

[p. 108]

in de gebergten van Zwitserland enz.?’ - Ik antwoorder: ‘Ja mijne Lieve! ik herinner mij alles, ik heb wél aan alles gedacht. Maar is het voorheen gebeurde niet sedert jaren van eenen anderen kant zoo al niet vergeten, ten minste voorbij gezien? is er niet sedert het bedoelde ongeluk zeer veel tijd verloopen, van welke tot weder aanknooping van oude betrekkingen, indien zulks verlangd ware geworden, men gebruik zou hebben kunnen maken? Zou ik redelijk handelen indien ik bleve wachten op iets, waarvan mogelijk ja waarschijnlijk nimmer meer de vraag wezen zal? Zou ik wijsselijk te werk gaan, wanneer ik een te verkrijgen goed, om eene schim verwierp?’ Trouwens, licht gij mij voor met uwen raad, en zeg het mij onbewimpeld, indien gij meent, dat mijne overleggingen geen' steek houden. Ik wil u naauwelijks vragen of er ook iets in mijn's vaders brief (welke onder u berust) staat, waardoor ik anders zou moeten besluiten dan ik gezind ben te doen, want het komt mij ten uiterste onwaarschijnlijk zoo niet onmogelijk voor, dat in dien brief iets betrekkelijk het aanzoek van den heer D. zou kunnen te vinden wezen. In alle geval, ik maak staat op uwe hulp en trouw, en hoop spoedig antwoord van u te ontvangen, daar ik het schrijven aan den Heer D. zal uitstellen, totdat ik uwe meening ken, want toch ik behoef u niet te herhalen, en met vele betuigingen te staven, hoe groot voor

[p. 109]

u de achting en hoe uitgestrekt het vertrouwen in uw doorzigt is

van Uwe liefhebbende

emilia P.