De kleine pligten (4 delen)

LXXVIII. Brief.
Emilia P. aan mevr. de Wed. R.

Weenen, 12 October 1814.

‘Nuttig wezen, is onze zaak,’ deze uwe woorden dierbare Vriendin herhaal ik, om u mijne eenstemmigheid van gedachten omtrent deze waarheid te beter te dóen gevoelen. Ik billijk uw besluit, ik zal meer zeggen, ik word mijne verpligting, om van mijne zijde mijn voornemen, om niet altijd buiten mijn Vaderland te blijven, te kennen te geven, duidelijk gewaar. Mijn broeder willem verlangt, volgens zijn schrijven, naar mijne terugkomst; mijn broeder fredrik schijnt niet ongenegen, om na het afloopen van zijne reis, met mij in Holland zich neder te zetten; mijne vriendin karolina heeft het ongeluk gehad van haren echtgenoot door den dood van hare zijde gerukt te zien, misschien kan ik dus aan een' of anderen dier personen van eenige nuttigheid worden, en mag dus die mogelijk-

[p. 85]

heid niet verzuimen. Maar lieve moeder (want zoo mag ik u toch wel noemen) gij die mij zoo wel kent, zoo wel begrijpt, zoo liefdevol hebt aangenomen toen ik in druk tot u kwam, die mij hebt opgebeurd, met raad en troost gedient en geholpen - vergeet mij niet! Blijf mijne vriendin, mijne, leidsvrouw, en kan ik nog immer iets voor u doen, of u in een of ander bijstaan of van dienst wezen, zoo verberg mij uw verlangen niet, in één woórd, laat ik u nimmer vreemd worden, schoon ik met reden vreeze, dat ik u nu voor de laatste maal in dit leven zal hebben gezien! Want na ons wederzijdsch besluit, is het dunkt mij raadzaam, dat ik niet over Straatsburg terng keere. Wij zijn nu eens gescheiden, waarom zouden wij om nog eens te scheiden elkander wederzien? Laat ons geene noodelooze aandoeningen opwekken, en liever het daarvoor houden, dat onze jongste afscheidsgroet een vaarwel voor altijd is geweest! Ik weet nog te wel wat ik inwendig geleden heb toen gij in 1808 van Zeist waart vertrokken, om mij op nieuw aan zulk eene droefheid te wagen. En uw beeld is toch onuitwischbaar in mijn geheugen gegraveerd; laat ik dat beeld behouden, zoo als ik het origineel de laatste maal zag, namelijk mij vriendelijk toelagchende en eene aangename reis wenschendè, name ik nog eens afscheid van u, gij zoudt mij voortaan als treurende, met tranen op de wangen voor den geest zweven, ten minste mijne eigenliefde doet mij zulks denken. Dus, bij

[p. 86]

schrijven bepale zich van nu of aan onze omgang, maar laten wij elkander dikwijls schrijven, gelijk voorheen. - Toe dat ik uwen brief, die mij schokte, en dien van julie van L. in welken zij mij het overlijden van haren broeder meldt, hetwelk mij zeer bedroefde, ontving, heb ik mij hier bij uitstek wel vermaakt, veel vreemds, veel nieuws, veel schoons, maar ook vele bewijzen van menschelijke dwaasheid en ijdelheid gezien. Ik heb schouwburgen, wandelplaatsen, en de overheerlijke keizerlijke bibliotheek bezocht en veel merkwaardigs ook buiten deze stad in oogenschouw genomen. Ik had zelfs beslooten Mevr. de B. op een bal aan het hof te vergezellen, maar deze partij om eene ligte ongesteldheid van de Keizerin uitgesteld zijnde, weet ik niet of ik nu, daar mijne gemoedsstemming veel minder opgeruimd is dan veertien dagen geleden, wel mede gaan zal, wanneer de partij voortgang zal hebben. Mijne gezellinnen evenwel dringen er sterk op aan, dat ik mijne belofte gestand doe, ernestine vooral, die zegt dat zij toch hoopt, dat zij iemand zal hebben aan wie zich te houden, wanneer hare moeder met de groote heeren en dames in gesprek zijnde, zich nier met haar zal kunnen bemoeijen. Mijn besluit zal van de omstandigheden afhangen. - O leer louise borlet haar geluk wel waarderen, leer haar van uwe wijze lessen gebruik maken tot haar eigen geluk; ik wensch van harte dat hare gezondheid zich spoedig herstelle en dat zij dan door hare huisselijke pligten wel waar

[p. 87]

te nemen en de door u herborene goede orde te handhaven, toonen moge dat zij uwe zorg verdiende. Groet haar en haren waardigen echtgenoot mijnentwege en twijfel nimmer aan de hartelijke genegenheid en opregte hoogachting van

Uwe liefhebbende

emilia P.