De kleine pligten (4 delen)

[p. 27]

LXV. Brief.
Ernestine van B. aan Henriette W.

Straatsburg, 2 Augustus 1814.

Neen henriette! het is met mij jegens u niet uit het oog uit het hart. Dat hart voedt waarlijk eene meer innige vriendschap voor u dan gij zelve weet, maar ik kan nimmer geloven dat anderen waarlijk belang in mij stellen en genoeg van mij houden, om zich aan mijne genegenheid veel te laten gelegen liggen. Ik ben altijd onregtvaardig behandeld geworden. In mijner ouderen huis, was mijne zuster de lievelinge. In het gezelschap mijner zoogenaamde vriendinnetjes lachte men mij dikwijls uit, omdat ik wat somber van humeur was en omdat ik mijn ongelijk van dien kant willende vergoeden, mij eene soort van gedienstigheid had aangewend, welke overdreven voorkwam, zelfs aan haar, die er evenwel zeer gaarne haar voordeel meê deden. Mij beleedigd gevoelende werd ik dan nog droefgeestiger dan ik te voren reeds was, toonde ik mij gebelgd zoo werd ik op nieuw bespot, en eindelijk sproot uit dit alles eene schroomvalligheid,

[p. 28]

die ik niet weder heb kunnen overwinnen. Zeer geneigd tot liefhebben, hoopte ik, toen ik met u bij Mevr. R. geplaatst werd, dat ik het hart ten minste van eene der personen, met welke ik mijne dagen zou gaan doorbrengen zou winnen, maar ik vond Mevr. R. mij altijd van wangunstigheid beschuldigende, en aan u boven mij den voorkeur gevende, zelfs somtijds het Parijsche meisje (zoo ver beneden mij) boven mij prijzende. Emilia, mij dikwijls niet verstaande als ik mijnen nood aan haar klaagde, mij bij aanhoudendheid lakende als ik treurde, en in het ongelijk stellende, als ik vond dat men mij onregt deed. In u henriette berustte mijne laatste hoop, ik dacht u in den beginne gevoelig, geneigd, om aan mijne vriendschap te beantwoorden, maar toen ik van dezelve begon te spreken bemerkte ik een' glimlach op uw gelaat en gij spraaky op zulk een' spotachtigen toon van teederhartigheid, dat er als een pijl mij door de borst ging, en ik (gij weet het) in tranen uitbarstte, toen spottet gij met mijn' druk, zocht mij, ik beken het, wel te troosten, zeidet wel, dat gij mijne genegenheid op prijs steldet, maar ik had reeds te veel bemerkt, dat gij niet voor mij wezen zoudt wat ik verlangde, om met een opgeruimd gemoed u in mijne armen te drukken. Nog wel eens zijdelings, echter, beproefde ik wat ik op u vermogt, maar ik meende altijd bij u eene koelheid te bespeuren, die mij al meer en meer in mijne schroomvalligheid versterkte, zoodat ik, schoon ik met aandoe-

[p. 29]

ning van u afscheid nam en op uw verzoek (hetwelk mij voor het oogenblik streelde) van aan u te schrijven, greetig antwoordde, dat ik zulks spoedig zoude doen, de pen niet heb durven opvatten uit vrees dat ik u, door mijne belofte naar te komen, eer lastig dan aangenaam wezen zou, mij overtuigd houdende, dat uw verzoek om tijding meer was voortgesproten uit toegeefelijkheid voor mijne gevoeligheid, dan wel uit belangstelling in mijne persoon. Eindelijk evenwel, bedenkende dat mijn stilzwijgen aan verkeerde redenen zou kunnen toegeschreven worden, schreef ik, maar alleen over mijn wedervaren op reis, die brief heeft zeker den uwen gekruist, nu eerst heb ik mij verstout, u over andere aangelegenheden te onderhouden, omdat gij mij zoo vriendelijk geschreven hebt, mogt deze u niet mishagen, mogt gij van mijne vriendschap overtuigd wezen, en mij de uwe duurzaam schenken!! - Mij dunkt, mijne lieve, dat gij regt genot van het leven hebt. Wat zijt gij gelugkig! gij hebt broeders, broeders, die met u op en neder gaan en u overal kunnen brengen waar gij wezen wilt, ook van zulk een geluk ben ik verstoken! Uwe ontmoeting met den jongen S. en wat hij u zeide, mag ik waarlijk wel mede onder uwe gelukjes tellen, het is toch niet onverschillig of men zoo als hij blijkt gedaan te hebben, ons in vijf jaren zoo weinig vergeet! Daar mijne moeder hier meest om familiezaken is, en dikwijls uit moet gaan, om de-

[p. 30]

zen en genen te spreken, zit ik dan meest met Mejufvr. P. te huis, wijl wij gevoegelijk te zamen nergens heen kunnen gaan. Ik heb dus geen genot van meerdere vrijheid dan toen ik Retraite bewoonde. Evenwel ben ik blijde, dat emilia met ons is, want schoon zij (gelijk ik u reeds gezegd heb) niet alles voor mij is wat ik in iemand zou wenschen te vinden, zoo acht ik haar evenwel zeer hoog, zij heeft veel goedheid voor mij, en helpt mij den tijd niet ongevallig doorbrengen. Het schijnt Mevr. R. bij hare nicht borlet wél te bevallen, het zou mij niet zeer verwonderen, indien zij niet weder naar haar verblijf in onze streeken terug keerde. Zij heeft mij verzocht als ik aan u schreef, u harentwege minzaam te groeten, ik zou wel wenschen, dat gij eens nabij haar waart en ik niet, om te zien of zij mij dan ook hare minzame groete zenden zou? Nu dat is, zoo als men zegt: ‘tot daar aan toe.’ Neem gij, ook en vooral van mij, de hartelijke groete aan en maak staat op de vriendschap van

Uwe liefhebbende Vriendin

ernestine van B.