De kleine pligten (4 delen)

[p. 17]

LXII. Brief.
Willem P. aan Emilia P.

Amsterdam, 14 Julij 1814.

Lieve Zuster!

Gij zult ongetwijfeld in mijne verwondering deelen, als ik u zeg dat ik gisteren een' brief ontving van Mevr. P. Zie hier deszelfs zakelijken inhoud. Door, de hemel weet welke, oorzaken heeft moeder niet genoeg aan hare douarie! Zij geeft te kennen dat het verblijf van fredrik in Zwitserland haar op groote onkosten gejaagd heeft, daar zij niet heeft kunnen nalaten hem dikwijls op Hollandsche wijze te onthalen en om hem genoegen te verschaffen partijtjes te geven, die meer in evenredigheid waren met hare genegenheid jegens hem, dan met den inhoud van hare kas. Om haar inkomen te vermeerderen had zij (volgens haar zeggen) een' doorgaans veel winstgevenden wijnberg gekocht, op voorwaarde van dien bij termijnen te betalen, maar in de laatste jaren heeft door slecht gewas, of door schaden, welke de doortrekkende troepen veroor-

[p. 18]

zaakt hebben, deze bezitting meer verlies dan winst gegeven, nu dringt de voorgaande eigenaar op de finale aflossing der op kusting staande penningen aan (welken eisch hij billijker wijze doen kan) en moeder heeft geen geld! Bovendien is de kapitein des saules, na het eindigen van den oorlog tusschen Frankrijk en Spanje, op halve foldij gezet en in eenen armoedigen staat bij zijne zuster te huis gekomen. J'ai donc (schrijft zij) j' ai donc, outre la dette qui j'ai contractée, aprésent sur les bras, mon frère auquel je ne puis refuser mes secours, et ma soeur marianne qne j'avais cru établir avantageusement, mais qui reste à ma charge par suite de l'inconséquence, pour ne pas dire davantage, de mon fils frédéric. Nu hoopt zij dat uit eerbied voor de nagedachtenis van hunnen vader, diens andere kinderen de verlegenheid, waarin zij zich bevindt, ter harte zullen nemen en haar den hoognoodigen onderstand doen geworden. Wat dunkt u emilia, dat wij in deze doen moeten? Ik voor mij beken dat ik weinig lust heb om veel te geven aan eene persone, die mij altijd, en met reden, zeer mishaagd heeft, die nog onlangs, onzen jongsten broeder eene lage gelegd heeft, aan welke hij met moeite ontsnapt is, die aan ƒ3000: - 's jaars in haar pover vaderland ruim genoeg kon hebben, en die ik boven dat alles, niet vertrouw. Gij zult, dat voorzie ik wel, den zachtsten weg willen inslaan en geven, maar neem in aanmerking of wij op die wijze geen gevaar loo-

[p. 19]

pen van nimmer met moeder gedaan te hebben en gedurig door nieuwe aanvragen gekweld te worden. Het spijt mij dat de Heer V. nu juist niet te huis is, anders zou ik mij weder tot hem wenden en om inlichtingen aangaande de waarheid van hetgeen moeder schrijft, vragen, maar misschien kan de Heer A. ons helpen, indien gij mijn plan goed keurt zoo zal ik aan hem schrijven eer ik Mevr. P. antwoord, maar wijl er zoodoende nog al eenigen tijd zal verloopen eer zij verneemt waartoe wij besluiten zoo verzoek ik u mij zoo ras mogelijk uwe meening te kennen te geven. Wat kunnen er toch ïn de wereld allerlei onaangenaamheden uit allerlei zaken voortspruiten! Toen ik zoo veel genoegen nam in de reize welke mijn Vader ging doen, vermoedde ik waarlijk geenszins dat uit die reize zoo veel last voor ons zou geboren worden, maar ook wie kon voorzien dat ons eene tweede moeder uit Zwitserland zou meêgebragt worden! Waarlijk Vader heeft eene dwaasheid gedaan met dat huwelijk, en de genoegens welke hij er van gefmaakt heeft, kunnen dunkt mij niet opwegen tegen de kwellingen welke ons daardoor berokkend zijn. Wat kan ons kapitein des saules wat kan ons marianne schelen? om menschen die wij nimmer gezien hebben, zullen wij nu moeten asschuiven, boven en behalve dat therese reeds van ons geld leeft! Ik zou lust hebben om ronduit aan moeder te zeggen hoe ik over haar en hare geheele familie denk, en mijn' brief zoodanig in te rigten dat zij zich wel wagten

[p. 20]

zou mij op nieuw met hare klagten aan de ooren te komen malen; denkt gij er misschien ook zoo over, vertrouw mij dan den last der uitvoering gerustelijk toe.

Mijne vrouw is te Rotterdam; dat zij de lucht van deze stad zoo slecht verdragen kan, is mij almede ongevallig, want ik zit bijkans den geheelen zomer alleen, en kan toch christine niet beletten te doen wat zij voor hare gezondheid als zoo noodzakelijk beschouwt. - Ik geloof dat fredrik nog al brillant reist ten minste hij trekt dikwijlscher op mij dan ik berekend had dat noodig zou zijn geweest; ik wil het beste hopen van zijne verteeringen, maar indien het vragen om geld al te grof loopt, zal ik hem eens eene kleine waarschuwing zenden. Indien gij van zijn wedervaren eenigzins naauwkeurig onderrigt mogt wezen, zoo meldt het mij; naar mijn' zin dwaalt hij wat al te ver van huis. Aangenaam zal mij de tijd wezen wanneer ik eens weder al mijne nabestaanden rondom mij zal zien, en niet, gelijk thans, noodig zal hebben, dan aan den een' dan aan de andere uit de verte toe te roepen: vaarwel!

willem P.