De kleine pligten (4 delen)

[p. 268]

LI. Brief.
De heer Adolf V. aan den heer Willem P.

Lauzanne, 15 Januarij 1814.

Wel-Edel Geb. Heer!

Mij zeer vereerd gevoelende met het vertrouwen door U Wel-Ed. Geb. in mij gesteld, blijkens uwen brief van 12 December, welken ik, schoon later dan in rustiger tijden het geval zou zijn geweest, heb ontvangen, vind ik mij gedrongen om openhartig en met den vereischten ernst op denzelven te antwoorden. Persoonlijk bekend met den Heer A. op wiens Instituut uw broeder geplaatst is, heb ik mij steeds een genoegen gemaakt van het van tijd tot tijd bij mij noodigen van sommige zijner kweekelingen, overtuigd van het groot belang, hetwelk jonge lieden hebben bij het omgaan met lieden van fatsoen en goede zeden. De jonge P. als mijn' landgenoot (want nimmer vergeet ik Nederland!) als lid van eene.... mij welbekende familie, boezemde

[p. 269]

mij eene bijzondere belangstelling in, en was mij altijd bij uitstek welkom. Mijne vriendschap jegens hem, werd door het vertrouwen, hetwelk hij in mij stelde, beloond, en op die wijze heb ik hem beter leeren kennen dan zijne medescholieren, en ben ik (vlei ik mij) somtijds in de gelegenheid geweest hem eenigen goeden raad te geven. Maar met opzigt tot de weduwe van zijnen vader, heb ik altijd met veel omzigtigheid gehandeld, begrijpende tevens hoe welvoegelijk het was, dat fredrik met haar in goede verstandhouding leefde, en hoe ligt hij door te veel naar hare inblazingen te luisteren, zich aan verkeerdheden kon schuldig maken. Want, Wel-Ed. Heer! Mevrouw P. is de persone niet tot wie met veiligheid een onervaren jongeling kan verwezen worden; die vrouw is te weinig opregt, te weinig belangeloos, te weinig deugdzaam. Toen uw broeder tot mij kwam om raad in de moeijelijkste zaak, welke hem nog voorgekomen was, vond hij mij ongelukkig in zoodanigen staat van billijke en diepe droefenis, dat hij uit bescheidenheid van zijne eigene aangelegenheden zweeg. Meermalen herhaalde hij zijn bezoek, maar altijd zweeg hij. Eindelijk toch bemerkte ik dat hij iets op het hart scheen te hebben, ik ondervraagde hem en hij zeide mij wat er tusschen Mevr. P. en hem was voorgevallen. Aanstonds ontdekte ik de sluwe intrigante en zag haar oogmerk door. Op dezen grond onderhield ik den jongeling, zonder nogtans het karakter van zijne stiefmoeder in een ongunstig licht te schilderen,

[p. 270]

maar fredrik ten sterkste radende zich niet te laten vangen, door hetgeen zeide ik, misschien eene verkeerde onderstelling van Mevr. P. uit hare genegenheid voor hare zuster voortspruitende wezen kon, en zich voor al door geene belofte, hoe ook genaamd, te verbinden. Zich koel te betoonen jegens marianne, indien hij haar, zoo als hij mij verklaarde, niet lief had, vond ik goed, maar niet genoeg; ik raadde hem, voor eene wijle ten minste, het huis van Mevr. P. zoo zelden mogelijk te bezoeken. Zoo bleven de zaken staan, tot nadat ik uwen brief had ontvangen. Dan, deze gewagende van zekere kennis, welke fredrik misschien in mijne buurt zou gemaakt hebben, meende ik mijne onderzoekingen verder te moeten uitbreiden. Deze bragten mij op den weg om indedaad te ontdekken, dat de jonge P. niettegenstaande het barre jaargetijde zich dikwijls in de nabijheid van mijn landgoed zien liet en daar de landhoeve van een' mijner pachteren bezocht. Ik vreesde waarlijk dat hier iets onbehoorlijks onder schuilde, te meer, wijl ik de eenige dochter van den landman voor eene onzer schoonste meisjes kende. Dan welke was niet mijne verbazing en mijne blijdschap, toen ik (mijne maatregelen zoodanig genomen hebbende, dat ik onverwacht in het verdachte huis binnentredende, fredrik daar vinden moest) zag, dat des jongelings bezoeken enkel gediend hadden om een' zijner vrienden (een schilder van beroep) de noodige teregtwijzingen te geven tot het maken van het portret mijner overledene echtgenoote.

[p. 271]

Het boerenmeisje, wier gelaatstrekken en houding men altijd gevonden had veel overeenkomst met die van Mevr. V. te hebben, had gediend om te voleindigen, wat men volgens eene silhouëtte en volgens hetgeen beide jongelingen zich van de uitwendige gedaante mijner pauline herinnerden, begonnen had. Fredrik was geheel niet gesticht over mijne verschijning: ‘hoe ongelukkig,’ zeide hij, ‘dat gij nu juist komt, morgen hadden wij u dit portret willen brengen en het u aanbieden als een klein bewijs van onze vriendschap en dankbaarheid!’ - ‘O!’ riep ik diep getroffen uit, ‘ik neem het als zoodanig zeer gaarne heden aan en ben erkentelijk voor uwe oplettendheid.’ Na dit verhaal, waarbij ik gaarne mijne betuiging voeg, dat ik niets, hetwelk eenige genegenheid tusschen uw' broeder en het bewuste meisje verraadde, gewaar geworden ben, kan, dunkt mij, U Wel-Ed. Geb. gerust zijn, en vastelijk gelooven, dat fredrik u geenszins zoekt te misleiden; misschien is Mevr. P. door den schijn bedrogen geweest, maar voor zoo veel ik van haar weet, komt het mij niet onwaarschijnlijk voor, dat zij eigenbatige inzigten heeft. Ik beloof u mijn best te doen om uw' broeder tegen alle bedriegerijen van dien kant te beschermen, en wanneer ik het noodig mogt keuren, u van het een of ander, hetwelk voorvallen kon, te verwittigen, zal ik de vrijheid nemen u nogmaals te schrijven. Hopende aan uw vertrouwen beantwoord en eenige geruststelling verschaft te hebben aan alle, die be-

[p. 272]

lang in fredrik stellen, heb ik de eer mij met de verschuldigde achting te noemen

Wel-Ed. Geb. Heer!

U Wel-Ed. Geb. DW. Dienaar

adolf baron V.