De kleine pligten (4 delen)

[p. 220]

XLIII. Brief.
Karolina van L. aan Emilia P.

Amsterdam, 19 September 1813.

Met genoegen vat ik de pen eens weder op, lieve emilia! en voorzeker zult gij met genoegen weder een' eigenhandigen brief van mij ontvangen. O dat gij ooggetuigen waart van mijn geluk! of nog liever: O dat gij een soortgelijk geluk smaaktet! Zeker aan den staat van echtgenoote en moeder zijn zware pligten, bekommeringen, moeijelijkheden verbonden, niet alles, in dien staat voorkomende, is vreugd en vrolijkheid, vooral wanneer het tijdstip nadert, in hetwelk men de geboorte van een kind verwacht, tegen de smarten, die men zal moeten doorstaan, opziet, en met schroom aan het gevaar, aan het ter wereld brengen van een kind verbonden, denkt. Maar als dat geduchte tijdstip voorbij is, als men de zuigeling ziet, dagelijks eigene krachten voelt toenemen, en in de oogen van den beminden echtgenoot, liefde en vadervreugde leest! dan is ons hart niet ruim genoeg, om al de blijdschap, die het doorstroomt, te bevatten, dan vreest men

[p. 221]

te kort te schieten in dankbaarheid, jegens den Gever van al dat goede, dan beklaagt men dezulke, die nimmer zulk een heil op aarde smaken, dan valt alle andere genieting daar zoo zeer bij af, dat men nauwelijks begrijpt, hoe men eertijds in nietige dingen geluk vinden kon. Ik heb heden mijn' kerkgang gedaan, misschien ben ik daardoor bijzonder verteederd, maar ik moest u eens schrijven juist zoo als ik gevoel. Wel is waar, twee zonen waren mij gegeven, ik dacht reeds aan het aardige van die twee jongskens gelijkelijk te kleeden, met hen op de straat te verschijnen, hen te zamen te zien opgroeijen enz. enz. - daar ontvalt mij het eene, mijne vrees voor het behoud van het andere groeit daardoor aan, en het ontstaan van dit tweeledig pijnlijk gevoel, zet mijne vordering in herstellings krachten achter uit. Eenige dagen bleef ik koortsig en ter neer geslagen, daar evenwel mijn overgebleven kind wél was, en aankwam, werd ik allengs eenigzins getroost, en de gegrondheid van de redenering mijnes lieven echtgenoots: dat ik mij voor den levenden zuigeling moest sparen en niet ondankbaar het geluk hetwelk mij overbleef mogt verbitteren, door over den overledenen te treuren, erkennend en ter harte nemend, verdubbelde mijne liefde voor den kleinen alexander. en won ik dagelijks in beterschap aan. Thans zie ik niets meer dan mijn geluk. Op dit oogenblik loopt mijn oudste bloeijende jongen door de kamer met een paard hetwelk eenigen tijd op stal heeft

[p. 222]

moeten staan om dat hij er mij te veel geraas mee maakte; mijn tweejarig meisje, al levendigheid en blozende van gezondheid, zit op 's vaders schoot, zich met het maken en omver werpen van houten kasteelen en toorens bezig houdende, mijn zuigeling ligt in zijn wiegje naast mij te slapen. Ik zit daar, dan eens thee inschenkende voor mijn' man, dan eens een lepeltje suiker aan een of ander van de oudste kinderen gevende, dan eens een paar regels bij dezen brief voegende, gereed de pen neder te werpen zoo ras mijn kleine jongen ontwaken en de armpjes naar mij, zijne gelukkige minne, uitstrekken zal. Van L., kuscht onophoudelijk zijne kleine sophie, scherst met den jongen voerman, drukt mij de hand, slaat de vochtige oogen beurtelings op zijne kinderen en op mij... O lieve Vriendin indien ik nog iets meer zou wenschen, zou het uwe tegenwoordigheid bij zulk een tafereel wezen, maar ik beken het, zelfs uw bijzijn is niet onontbeerlijk tot mijn geluk, zoo is dan vriendschap eene ondergeschikte gewaarwording wanneer men echtgenot en moedervreugde kent!

Van L. heeft u reeds uit onzer beider naam bedankt voor uw ruim geschenk aan onzen kleinen, nogmaals mijne lieve herhaal ik dezen dank. Waarlijk zes honderd gulden maakt een' fraaijen grondslag voor den spaarpot, maar hooger prijs dan op dit geld, stel ik op uwe toegezegde hulp en zorg voor het kind, in geval het die mogt noodig hebben. Wel mag en moet ik misschien met u wenschen dat

[p. 223]

het die nimmer onmiddellijk zal behoeven, maar toch is het mij eene groote gerustheid te weten, dat indien ik kwame te overlijden, gij u dit kind aantrekken zoudt, ja zelfs is mij de gedachte aangenaam dat gij mogelijk eens weder hier terug zijnde, vermaak zult vinden in het, in de bevordering van deszelfs kennis, nuttig en behulpzaam te zijn. Wie weet of dit wichtje niet een lokaas herwaarts voor u wordt, kon ik dit gelooven, ik zou reeds nu, hem verpligting hebben.

Thans moet ik eindigen, daar mijne moeder en oom D., binnentreden, om eens te hooren hoe het uitgaan mij bevallen is. Ik omhels u dan in gedachte en ben steeds van harte

Uwe liefhebbende Vriendin

karolina van L.

Mij dunkt, zeide karolina, wij moesten ons lezen voor dezen avond hier staken, want gaarne behoude ik den indruk van den laatstgelezenen brief, terwijl ik mij verheuge van nog even zoo gelukkig te wezen, als ik was, toen ik hem schreef. Zeer goed, antwoordde emilia, ook nu volgt een brief van mijn' broeder fredrik, welke zaken van eenen anderen aard dan de voorgaande behelst, en zóó is hier, mijns inziens, een meer geschikt rustpunt, dan in geval wij thans verder gingen, gemakkelijk te vinden zoude zijn.

[p. 224]

VIJFDE AVOND.

Mevrouw van L. een' nachtkus aan hare kinderen gegeven hebbende, zette zich bij emilia neder, en deze begon met het lezen van den