De kleine pligten (4 delen)

[p. 184]

XXXVII. Brief.
Kaatje Wilkes aan Emilia P.

Lent bij Nijmegen, 22 Augustus 1812.

Lieve, beste Jufvrouw!

Eer mijne lieve Jufvrouw weêr uit haar land naar dat vreemde land, de Hemel weet waarom, terug keert, moet ik toch een woordje schrijven aangaande, hoe ik het heb in mijne nieuwe sinterwasie, want Jufvrouw heeft toch altijd gezegd: ‘kaatje laat ik eens wat van u hooren.’ Nu, lieve Jufvrouw! om de waarheid te zeggen, ik heb het weI, heel best, mijn man is een werkezel, die nooit drank gebruikt, en mij altijd het geld, dat hij verdient, trouw te huis brengt. Ons huis is een lief huis, wij hebben een kostelijk bed, en alle dagen goed eten en drinken, dan moet een mensch toch zeggen, dat hij het wél heeft! Wij hadden gedacht, met twee koetjes te beginnen, maar door de lieve goedheid van u, mijne beste Jufvrouw! hebben wij er vier kunnen koopen, keurlijke

[p. 185]

beesten, en melk geven zij! kijk, dat het de pijne waard is. Wij moeten vroeg op, het is hier niet zoo laat eerst dag, als te Utrecht, toen om acht ure eerst het belletje ging, om te ontbijten, wij zitten dikwijls in den vroegen morgendaauw al in het veld, om te melken, maar dat komt er niet op aan, want wij zijn jong en gezond. Dan gaat mijn man markten, en ik doe mijne bezigheden in huis. Dan eten wij zamen vrolijk en vergenoegd wat aardappelen met, spek, of groote boonen, die ik zeker bij Mevrouw van L. zoo niet gelust zou hebben, want zij worden al braaf hard, maar die mij toch nu ook lekker smaken. 's Avonds knutsel ik zoo wat aan het goed van mij of van mijn' man (dat bitter verwaarloosd was) en hij rookt zijn pijpje of praat met een of ander buurman, want de buren komen ons alle bezoeken, en dan gaan wij als de pap op is, naar bed zoo tegen negen ure. 's Zondags lap ik niet aan het goed, maar dan lees ik hard op een pesalmpje, of praat met mijn' man over wat wij 's ochtends in de kerk hebben hooren preeken. Want Jufvrouw, ik heb een best, oppassend man, maar een onnoozele ziel. Hij begrijpt haast niemendal van wat Dominé zegt, zoo help ik hem dan te regt, want een mensch moet toch weten, wat hij doen moet, om naar God's wil te leven, niet waar Jufvrouw? Nu spijt mij maar, dat de man niet lezen noch schrijven kan; ik zeg hem dikwijls, hoe zult ge dat toch aan uwe kinde-

[p. 186]

ren leeren, daar gij het zelf niet kunt? Dan zegt hij: Och vrouw, ik ben tot nog toe, best door de wereld gekomen, zonder al die geleerdheid, en dat zal verder ook wel gaan; en de kinderen als die komen, dan zult gij ze leeren. Dan zeg ik weêr, ik bedankje, ik zal geen' tijd daartoe hebben. Dan zegt hij: nu als die tijden komen, dan komen die plagen; en zoo weet hij het altijd met kortswijl van hem af te schuiven, nu wat zal ik doen? geduld hebben, niet waar Jufvrouw! sijmen is toch een best man. Jufvrouw ik gaf er wat om, dat gij mijne porcelein-kas eens zien kondet, daar staan die zes stukkende kopjes van Mevrouw van L. en die twaalf kostelijke borden van u zoo netjes in geranseerd, dat het een lust is! Nu Jufvrouw nogmaals dank voor uwe weldaden, en van harte gezondheid.

Uwe kaatje wilkes,

Huisvr. sijmen kwant.