De kleine pligten (4 delen)

[p. 170]

XXXV. Brief.
Emilia P. aan Fredrik P.

Utrecht, 15 Junij 1812.

Lieve Broeder!

Daar willem het thans wat volhandig heeft, en ik integendeel al den tijd tot schrijven heb, heb ik toen ik eergisteren Amsterdam verliet om weder eenige dagen bij karolina door te brengen, op mij genomen uwen laatsten van 22 Mei, te beantwoorden. Ik heb uit denzelven met leedwezen gezien dat gij wederom op verlof om huiswaarts te keeren, aandringt. Gij doet daar niet wel aan fredrik, gij moest toch gelooven dat uwe voogden om duchtige redenen beter keuren dat gij nog afwezig blijft. Indien gij de nieuwspapieren leest, zult gij moeten begrijpen dat het leven in Holland in lang niet die genoegens oplevert, welke het voormaals deed, en dat het voor jonge lieden van uwe jaren geenszins wenschelijk is daar te komen, wanneer zij, ik moet tot mijn leedwezen zeggen,

[p. 171]

het geluk hebben om uitlandig te zijn. Men durft thans niet alles schrijven wat men wel zou willen, anders meldde ik u met ronde woorden waarom wij liefst uw bijzijn, hoezeer wij er anders naar zouden verlangen, nog niet willen genieten, maar vertrouw gij op uwe voogden, en op mij, dat wij niets dan uw welzijn beoogen, en maak willem niet te onvrede door uw herhaald verzoek. Gij zijt, zegt gij, op het instituut van den heer A. bijna volleerd, en hebt geen' lust om u afzonderlijk te Lauzanne neder te zetten. Wel nu vraag dan uwen onderwijzer verlof om bij hem nog eene wijle te blijven inwonen, en neem van tijd tot tijd eenige der door hem gegeven wordende lessen tot versterking van uw geheugen waar. Wat zoudt gij in Holland komen uitvoeren? Ik weet wel wat gij zeggen zult, ‘een weinig hier en daar gaan logeren, en mij vermaken.’ - Lieve broeder het is in Holland niet meer zoo als het er voordezen was, en om vermaak wordt thans weinig gedacht. Gij kent ook mijne denkwijze over het ledig loopen van jonge lieden, en willem's meening komt dienaangaande volkomen met de mijne overeen; heb dan geduld, blijf waar gij zijt en vertrouw dat wij zoo spoedig zulks niet meer ongeraden wezen zal, u huiswaarts zullen roepen. Ik meen het grootste gedeelte van dezen zomer in het Vaderland te vertoeven en eerst tegen het najaar naar Brussel terug te keeren. Met Augustus gaat Mevr. van L. weder te Amsterdam wonen, dan komt dit mijn gehuurde

[p. 172]

huis alhier aan den eigenaar terug, en als ik weder eens in Holland kom, zal ik geen ander te huis komen hebben dan bij willem, waar ik trouwens altijd welkom ben. Ik ben gisteren eens naar Zeist geweest en heb een paar keeren heen en weder voor ons oude buitentje gewandeld, ik wilde het nog eens weder goed bekijken, evenwel het te zien, heeft mij aangedaan, ik behoef u niet te zeggen hoe ik toen om u heb gedacht lieve fredrik; uw beeld zweefde daar, duidelijker dan elders voor mijnen geest. O had ik in 1808 bij onze scheiding vermoedelijk voor een jaar slechts, kunnen denken dat ik u voor zoo vele jaren zou hebben moeten missen, hoe veel bedroefder zou ik dan niet nog geweest zijn! uw vertrek met vader, na het droevig en drokke laatste ontbijt hetwelk wij te zamen genomen hadden, herinnerde ik mij zoo duidelijk, dat het was als of ik de koets nog hoorde wegrollen, ja het kwam mij vreemd voor, dat ik niet in het huis moest wederkeren. Zoo kan men zich in gedachte in den verledenen tijd terug zetten, en van de toekomst kan men zich geheel geen juist denkbeeld maken, schoon men het somtijds wenschen zou. Dan hoe duisterer die toekomst is, hoe omzigtiger wij dezelve behooren te gemoet te treden, en deze aanmerking brengt mij weder op het punt waarmede ik dezen brief begon. Dat gij mijne redenering moogt goedkeuren, en u met onderwerping voegen naar hetgeen oudere lieden het

[p. 173]

beste voor u meenen te zijn, is het hartelijk en welgegrond verlangen van uwe in uw geluk het hoogste belang stellende

liefhebbende Zuster

emilia P.