De kleine pligten (4 delen)

[p. 93]

XXII. Brief.
Emilia P. aan Julie van L.

Retraite nabij Brussel 10 December 1810.

Het belge u niet, of doe geene vermoedens van onverschilligheid opvatten, lieve julie! dat ik tot heden toe het beantwoorden van uwen lieven brief uitgesteld heb. Ik wilde eerst zelve eens weten hoe het mij hier bevalt, en een weinig rondom mij heen zien, voor dat ik u verslag van mijne tegenwoordige manier van zijn, gave. Thans, kan ik u het een en ander melden, hetwelk misschien door u het niet geheel onbelangrijk gekeurd zal worden. Ten minste door aan u te schrijven, zal ik u bewijzen dat ik wel aan u denk, en onze gemaakte kennis gaarne wil onderhouden. Ik ben door mijne moederlijke vriendin (zoo als gij Mevr. R. te regt noemt) met de grootste hartelijkheid ontvangen. Het huis hetwelk zij bewoont, en met welgevallen als de vrucht van hare langdurige nuttige werken spaarzaamheid beschouwt, is zeer goed, ruim en aangenaam gelegen, heeft een fraai uitzigt en

[p. 94]

grooten tuin, welken zij netjes heeft laten in orde brengen. Wij beginnen onzen dag, na het ontbijt, met het lezen van iets stichtelijks te zamen, houden ons dan ieder afzonderlijk eenigen tijd bezig, doen daarna somtijds eene wandeling in den omtrek, of geven eenig onderrigt aan het jonge meisje hetwelk Mevr. R. uit Parijs herwaarts vergezeld heeft, en slijten den avond, hetzij in aangename gesprekken, hetzij met lezen en muzijk maken, hetzij met het ontvangen van sommige onzer naburen, of het bezoeken van anderen, of van zekere oude bekenden van Mevr. R. in Brussel. Reeds heeft mijne vriendin schikkingen gemaakt met de ouders van een paar jonge dames, welke van haar met roem bekend onderwijs zulten gebruik maken en op den voet van halve kostgangers, een gedeelte van den dag bij ons komen doorbrengen. Ik heb mij aangeboden om eenigzins als secondante te fungeren, en gebruik makende van wat ik zelve van Mevr. R. geleerd heb, onder haar opzigt andere te onderwijzen; zoo doende zal ik dunkt mij eene nuttige bezigheid, die ik zoo zeer behoef, verkrijgen, en het gevaar ontwijken van door niets te doen te hebben, mij zelve en anderen tot last te worden, en den tijd te lang te vinden. Zeker uw zoo vriendelijk bezoek te Utrecht, heeft veel tot mijne opbeuring toegebragt, en het bijzijn van haar die ik zoo hoog acht, werkt mede hoogst gunstig op mijne gemoedsgesteldheid; maar ik voel dat ik niettemin noodig heb, dat mijne gedachten op iets we-

[p. 95]

zenlijks gevestigd worden, om ze af te leiden van droevige herinneringen. In de daad, julie, dat wij den geheugen bezitten, is een groot geluk, maar indien wij daarbij de gave hadden van naar verkiezing te kunnen onthouden of vergeten - dit zou dunkt mij nog aangenamer zijn. Wie zich niet dan meer of min genoegen aangebragt hebbende dingen te herinneren heeft, roemt met reden het geheugen in het algemeen, maar die, aan wien smarten en teleurstellingen ten deel vielen, zou dikwijls wenschen dat er waarlijk een' Lethé bestondt, om daar (zoo als de ouden meenden dat geschieden kon) de vergetelheid op te doen, en met de herinnering van zijn leed, het gevoel van hetzelve uit te wisschen. Iets uit te vinden waardoor zulks bewerkstelligd wierd, zou de moeite waard zijn, en de eerste wel gelukkende proeve te dien opzigte, zou met regt bij elk een zoo veel verbazing wekken, als het vaardig lezen van een geschrift door een' met die kunst gemeenzamen man, bij den onkundigen, welken gij onderstelt. Trouwens, ik ben zeer met u eens, dat er vele dingen zijn, die onze verwondering meer verdienen, dan zij die doorgaans verwerven, maar men gewent zich gemakkelijk aan alles wat men gewoon is te zien, en de meeste menschen denken er nooit over na. Ondertusschen haakt men naar iets nieuws, men zoekt en vindt, en op die wijze wordt het vernuft meer gescherpt en in werking gebragt, dan, ge-

[p. 96]

loof ik, het geval zou zijn, wanneer men slechts altijd zich over het oude bleve verwonderen. Terwijl gij van uwe ruimte van tijd gewaagt, is het mij een genoegen te kunnen zeggen, dat thans mijne bezigheden mij dwingen dezen te eindigen. Tot het behoorlijk ontvangen van de twee jonge kostgangers, welke morgen verwacht worden, zijn eenige bezorgingen noodig, tot welke ik Mevr. R. behulpzaam moet zijn. Ontvang dan lieve julie mijn' hartelijken wensch voor de spoedige herstelling van uwe gezondheid, verzeker uwe waardige ouders van mijne hoogachting, groet alle mijne bekenden welke gij mogt ontmoeten, en wees verzekerd van mijne vriendschap.

emilia P.