De kleine pligten (4 delen)

IX. Brief.
Julie van L. aan Emilia P.

Haarlem, 28 Februarij 1810.

Beter een half ei dan een' leegen dop, is een van onze oude Hollandsche spreekwoorden, aan welke ik over het algemeen eene groote waarde hecht, aan welke ik dikwijls denk, de schranderheid en juistheid van gedachten van wie ze uitvonden bewonderende, en die ik, gaarne eens te passe breng, als het gevoegelijk kan geschieden. Wat

[p. 42]

mij ditmaal noopte, lieve emilia! om gemelde spreekwoord te gebruiken, is het geluk dat ik heb, van, daar ik verstoken ben van het genoegen om mij mondeling met u te onderhouden, toch al schrijvende een weinig met u te kunnen praten. Wie het kleine versmaadt, is het groote niet waard, laat ik dan van het mindere, mij veroorloofde, partij trekken, om de gelegenheid van in uw aandenken te blijven, niet te verbeuren. Ik ga regt door zee als ik u zeg, dat ik in u een mensch naar mijn hart meen gevonden te hebben, en dat ik hartelijk wensch, dat onze kennismaking eene gevestigde vriendschap moge ten gevolge hebben, maar ik reken misschien zonder mijnen waard, wanneer ik veel op mijne hoop betrouwe, want gij hebt thans minder dan ik, vriendschap noodig, gij verblijdt u in vooruitzigten zoo als er zich welligt nimmer voor mij zullen opdoen, en hebt vriendinnen, die veel meer aanspraak op uwe genegenheid hebben dan ik, evenwel ik mag dunkt mij wel een schelvischje uitgooijen om een kabeljauw te vangen, en u een klein bewijs van mijn aandenken geven, op hoop van te vernemen, dat ik toch eenig deel in uwe genegenheid heb. Trouwens gij hebt mij veroorlooft eene briefwisseling met u te beginnen en dit maakt mij stout, maar zal ik zoo spoedig als ik verlang, antwoord bekomen, terwijl gij thans met de toebereidselen voor uwen aanstaanden echt zeker veel te doen hebt? Alweder een spreekwoord: wat in het vat is verzuurt niet,

[p. 43]

troost mij, want gij hebt mij het antwoorden belooft, evenwel zal ik enn oog in het zeil houden, en bespieden of gij ook dikwijls aan karolina schrijft eer ik eene beurt krijge, en zoo ik dit bemerk, met de deur in het huis vallen, en rondiut zeggen, dit had ik niet van emilia verwacht. Aan gedane zaken is geen keer, anders deed ik u thans een huis in Utrecht hetwelk mijner Grootmoeder behoort, en tegen Mei open komt, aan de hand, maar ik weet dat gij er reeds een gehuurt hebt, dus wil ik niet eens beproeven hoe het iemand gaat die achter het net vischt. - Ik ben eergisteren hier terug gekomen; zelden voor lang uit logeren gaande, is het mij vreemd geweest bijkans drie weken van huis te zijn, en hoe goed ik het ook bij mijne schoonzuster gehad heb; was ik toch blijde weder in mijn oude doen te komen, de gewoonte is eene tweede natuur. Mijne lieve ouders die er zich altijd op toegelegd hebben hunnen kinderen hun huis aangenaam te maken, zijn dan ook zoo wel geslaagd, dat wij nergens liever zijn dan daar, oost, west, t'huis best, zeggen wij alle, en waarlijk niets minder dan zijne liefde voor uwe vriendin M. is er noodig geweest om mijn' broeder zijn vertrek uit de ouderlijke woning zonder hevige smart te doen volbrengen, en evenwel was de laatste avond toen wij als naar gewoonte te zamen waren en afscheid van ferdinand namen, er een van druk; wij schreiden alle: ‘Kind lief!’ zeide mijn vader: ‘maak het zóó met uwe kinde-

[p. 44]

ren, als gij die eens hebben zult, dat zij u wanneer het zal moeten wezen, met zoo veel leedwezen verlaten, als gij thans uit mijn huis vertrekt.’ Nog is het mij vreemd ferdinand niet dagelijks hier te zien; ik geloof waarlijk dat het veeltijds de schuld der ouderen is, als broeders en zusters onderling niet zoo regt vereenigd leven als dit altijd behoorde te zijn, ten minste in ons huisgezin blijkt het; dat als vader en moeder zich steeds als de vrienden hunner kinderen vertoonen, die kinderen elkander ook leeren en blijven beminnen.

Wat is de moeder van karolina een lastig mensch! mijn broeder zal geloof ik eenig onderscheid gewaar worden tusschen deze en zijne eigene moeder; het is een zegen dat de Heer D. zich over Mevr. M. ontfermt heeft, ware zij bij hare dochter komen inwonen, het huishouden zou niet half zoo aangenaam zijn geweest. Gedurig, staande mijn verblijf bij karolina, kwam zij bij deze aanloopen, dan eens om te vragen wat hare dochter des avonds meende te doen, dan eens om deze te verzoeken haar door den avond heen te helpen, meestal om te klagen over hare zuster D. Mij dunkt ouders behoorden te begrijpen dat welke achting hunne kinderen hen ook toedragen, die kinderen eens op hunzelven staande toch ook personen zijn' die gaarne hunne vrijheid genieten, en regt daarop hebben dat men die zucht naar vrijheid eerbiedige. Dikwijls zouden mijn broeder en mijne zuster te zamen alleen gebleven zijn, terwijl ik mij

[p. 45]

op mijne kamer met het eene of andere ginge bezig houden, dan kwam moeder, of dwong als het ware hare dochter om bij haar te komen, en zoo werd van eene bijeenkomst (die altijd een feest moest blijven) eene vervelende tijdverspilling gemaakt. Wat het klagen betreft, mijn's inziens doet Mevr. M. daar zeer kwalijk aan, zij heeft veel verpligting aan den Heer D. en aan zijne echtgenoote, en mogt van hare zijde wel wat inschikkelijker omtrent kleinigheden zijn. - Over een' dag of acht gaat mijne oudste zuster bij karoline logeren, zij verlangt iets van de vermakelijkheden der hoofdstad te genieten eer die een einde nemen, en suzette heeft genoeg aan de bloote gedachte van eens alleen bij iemand anders dan onze grootmoeder uit logeren te zijn, daarom zal zij het laatst eene beurt krijgen. In den aanstaanden zomer vleijen wij ons het jonge paar een' tijd lang bij ons te zien; maar wanneer lieve emilia zal ik u weder ontmoeten, het doet mij leed te moeten vrezen: in lang niet; nu, beter laat dan nooit, kom dan intusschen aan mijn gemis van uw bijzijn door mij van tijd tot tijd te schrijven, te hulp, en ontvang gunstig de verzekeringen van mijne opregte vriendschap

julie van L.