De kleine pligten (4 delen)

[p. 32]

VII. Brief.
De heer Reinier IJ. aan Emilia P.

Amsterdam, 20 December 1809.

Liefste dierbaarste emilia!

Dat gij mij bij mijn vertrek verzocht, gedurende mijn kortstondig afwezen eens aan u te schrijven, was mij een te aangenaam bewijs van uwe belangstelling in het mij betreffende, dan dat ik verzuimen zoude aan dat verzoek te voldoen. O als ik mij in verledene tijden verplaatsende, er aan denk hoe ik eens wanhoopte aan uwe wederliefde; hoe ik vermeed om u te ontmoeten, en schrikte als ik u bij toeval zag, dan is om zoo te spreken mijn hart niet ruim genoeg om al de vreugd te omvatten die het thans doorstroomt, daar ik dagelijks nader kom aan de vervulling van mijnen hoogsten aardschen wensch, aan het geluk van met u vereenigt te leven. Ik heb altijd grooten prijs op den tijd gesteld en plagt geenszins naar deszelfs verloop te verlangen, maar nu reikhals ik naar het einde dezes jaars, naar de lente van het volgende, naar den dag op welken ik eindelijk zal kunnen zeggen: emilia is de mijne!!

[p. 33]

Ik doe hier, wat ik doen moet, maar ik maak haast, ik verlang naar het oogenblik van mijnen terugkeer naar Utrecht, mij dunkt iedere minuut, die ik van u afgescheiden doorbreng, is zoo veel aan mijn leven ontnomen! Van L. met zijne echtgenoote in hun huisje gevestigd te zien, heeft mijn verlangen naar een dergelijk geluk slechts vermeerderd. Karolina scheen zeer weltevreden, en was bij uitstek vriendelijk jegens mij, ik moest al hare nieuwe meubelen en huis-sieraden zien, en werd verzocht zoo dikwijls ik maar wilde staande mijn verblijf alhier, bij haar te komen eten; ik heb dit reeds ééns gedaan in gezelschap van hare moeder en oom en tante D. en vond er alles netjes en met smaak aangelegd; evenwel moest ik somtijds om uwe vriendin lagchen, als er eens iets niet juist in orde was, of ontbrak, dan zeide karolina: ‘Het is goed dat emilia hier niet is, ik zou knorren krijgen! IJ. zeg het haar niet, tegen mijne zilveren bruiloft, zal het wel beter zijn!’ Dan lachte zij ook, haar man en hare moeder zagen haar met welgevallen aan; Mevr. D. schudde het hoofd, oom gaf haar met den vinger een teeken van waarschuwing en voegde er bij: ‘Pas maar op, ieder klein verzuim is voor eene vrouw des huizes eene zaak van belang. Indien gij nu niet naauwkeurig tracht te zijn, zult gij het bij uwe zilveren bruiloft, nog niet wezen!’ - Apropos van oom D. die man zou mij haast jaloers maken, zoo veel houdt hij van u, ware hij niet getrouwd, ik geloof waarlijk dat hij mij mijn geluk benijden, zoo niet betwisten zou! Mevr. M. is,

[p. 34]

gelijk gij weet, met November in zijn huis overgegaan, maar of die inwoning haar wel zeer bevalt, weet ik niet; toen ik haar vraagde of zij naar genoegen daar was, antwoordde zij: ‘Ja wat zal ik u zeggen, mijne zuster en ik hebben nooit zeer goed te zamen over weg gekend, mijn schoonbroeder is niet kwaad, maar hij zegt alles zoo maar rond weg, en men hoort toch niet gaarne altijd onbewimpeld de waarheid.... maar ik ben toch beter daar, dan dat ik buiten de stad hadde moeten gaan wonen!’ - Ik heb deze vrouw altijd als een klein-verstandig mensch aangezien, en hare zuster D. die geloof ik alleen door haar schoon (waarvan de overblijfsels nog merkbaar zijn) haren goeden man betoverd heeft, is niet veel beter, dus krakeelen zij soms als kinderen, dit kan niet anders; ik vrees dat de oude zeeman wel eenige onaangename stormen met zijne twee gezellinnen zal hebben door te staan. Trouwens stormen zijn aan de orde van den dag: gij weet dat de Koning door zijn' broeder tot een' familie-raad naar Parijs opgeroepen zijnde, tegen wil en dank vertrokken is, thans schijnt het zeker dat ook de echtscheiding tusschen napoleon en joséphine plaats gegrepen heeft, wat uit al deze vreemde daadzaken geboren worden zal, is nog met een' digten sluijer omhuld, maar veel goeds, ten minste voor ons ongelukkig Vaderland, schijnt er niet uit te kunnen voortkomen; men is hier, over het algemeen, neêrslagtig en zeer bevreesd voor nieuwe rampen. De hemel wende die af, en

[p. 35]

stiere alles ten beste! Over persoonlijk geluk zich te kunnen verheugen is waarlijk veel, als men om algemeen onheil met reden treuren moet, maar het is droevig tegen algemeen onheil slechts persoonlijk geluk tot opbeuring te kunnen over stellen. Aan eene andere vrouw zou ik zóó niet schrijven, want ik beken het, dit is de gewone taal eens minnaars niet, maar ik ken mijne emilia, ik weet dat wij eenstemmig denken, eenstemmig gevoelen, en dat zij onder den bedrukten vaderlander, den verheugden minnaar niet miskennen zal. Zoo op het oogenblik ontvang ik eene uitnoodiging van den Heer D. om overmorgen middag bij hem te komen eten; ik neem dat aanbod aan, en denk, den volgenden dag te kunnen vertrekken, ik zal dan, hoop ik, des avonds geen' ongelegenen gast bij uwen broeder zijn, u wederzien en u mondeling verzekeren van de opregtste achting en de hartelijkste liefde van

Uw' DWDienaar en getrouwen vriend

reinier IJ.